Wiosna mija ja nadal niczyja

Witam wszystkich dobrych wujków i wspaniałe ciocie. Mam na imię Betti i zbieram na hotelik gdzie znalazłam swoją przystań i czuję się szczęśliwa. Opowiem Wam moją historię...

Urodziłam się na jednej z podlaskich wsi w Radziłowie, w szopie pełnej śmierdzącego siana. Byłam ja, nasza mamusia i moje kochane rodzeństwo. Opiekowała się nami jedna dobra Pani ale my jej nie ufaliśmy do końca bo mamusia przestrzegała nas, że ludzie bywają okrutni. Jak się okazało miała rację.  Pewnego dnia nas i naszą mamę zgłoszono do schroniska w Radysach. Ponoć to straszne miejsce i takie kurduple jak my nie mają tam szans na przeżycie. Wtedy ta dobra Pani co czasami jeść nam przynosiła poprosiła o pomoc dwie dziewczyny z Grajewa, nazywam je ciocie. Pewnego dnia te ciocie przyjechały do tej naszej stodoły i postanowiły nas zabrać. Wiedzieliśmy że chcą dobrze ale strach nie pozwolił nam tak od razu dać się złapać, więc trochę to trwało ale wreszcie dzięki zaciętości dobrych ludzi złapano nas i naszą mamusię i zawieziono do małego zaprzyjaźnionego przytuliska dla piesków pod Augustowem. 

Tam byliśmy już bezpieczni. Niestety przyszedł kryzys i nasz jedyny braciszek, nasz rodzynek kochany umarł na taką okropna chorobę, którą ciocie nazywają parwowirozą. My przeżyłyśmy ale naszego braciszka już nie było z nami. Mieszkałam razem z czterema siostrzyczkami ale bardzo krótko. Po moje siostry przyjechali ludzie, którzy chcieli je pokochać. Mnie nikt nie chciał, nie wiem czemu...Nawet moja mamusia znalazła swojego człowieka a ja nadal czekałam. Zostałam sama jak palec, ze smutku troszkę podupadłam na zdrowiu i przestałam być tak ładna jak na początku. Ciocie postanowiły zabrać mnie do hoteliku pod Warszawę. Byłam tak dość długa, ale nadal nikt nie był zainteresowany pokochaniem mnie i zabraniem do domku. Ciocie dały mnóstwo ogłoszeń jednak żadnego telefonu. To pewnie dlatego że jestem taka zwyczajna, ni to czarna ni bura, nie mam kręcącego się futerka, nie wyglądam jak rasowiec. Czekałam nadal, aż wreszcie do mnie uśmiechnie się los. po pewnym czasie ciocie znalazły dla mnie dom tymczasowy. 

Było super, miałam swoje miejsce na kanapie, pyszną miskę i psią towarzyszkę której się trochę bałam, ale tak w głębi serduszka bardzo ją lubiłam. Niestety szczęście nie trwało długo. Moja tymczasowa mamusia postanowiła mnie oddać bo stwierdziła że jej sunia się mnie boi i nie będzie ryzykować, że ją pogryzę. A ja naprawdę nie zrobiłam nic złego, nie zamierzałam nikogo skrzywdzić. Znów straciłam miejsce na ziemi, serce mi pękło bo nie wiedziałam co dalej zemną będzie. Ciocie jak zwykle nie dały mi zginąć. Znów trafiłam do hoteliku tym razem pod Ełkiem "Kuźnia Dusz". Tam jestem szczęśliwa i mam pełną miseczkę, codzienne spacerki i wiecie co? Mam nawet super psią przyjaciółkę która jest dla mnie jak siostra. Niestety ciocie oprócz mnie maja jeszcze inne zwierzaki, które dużo kosztują. Postanowiłam, więc, że za ich dobre serce i za to, że żyję dzięki nim troszkę pomogę i zorganizuję zbiórkę na ten mój hotelik. Oczywiście nadal mam nadzieje, że jest gdzieś na świecie ktoś kto mnie pokocha. Penie jeszcze mnie nie zauważył ale może kiedyś to nastąpi i będę mieć swój kąt, ciepłe i delikatne ręce do głaskania i ludzkie serce, które będę mogła kochać do końca do końca moich dni. Niestety póki co proszę Was o pomoc w uzbieraniu na hotelik, tu tez jest dobrze i jestem szczęśliwa...Koszt hoteliku to kwota 300 złotych miesięcznie w tej kwocie wliczone jest moje jedzonko. Ja tam się nie znam na człowieczych pieniądzach, ale słyszałam, że przystępna cena. Bardzo proszę Was o drobne wpłaty, każdy grosz jest ważny. Dziki Waszej pomocy mogę tu zostać i czekać bezpiecznie na swojego człowieka. Wierzę, że się kiedyś odnajdziemy.