Potrzebuję pompy, by żyć...

Szanowni Państwo! 

Jestem Ewelina i zwracam się do Państwa w imieniu mojej niepełnosprawnej Mamy Ewy, osoby niezwykle dla mnie ważnej, bez której nie osiągnęłabym tego, co mam dzisiaj. Historia mojej Mamy jest bardzo trudna. Właściwie to pasmo cierpienia, bólu i bezustannej walki o kolejny dzień, kolejny oddech... 

Moja Mama od lat zmaga się z wieloma chorobami, wśród których wymienić można niedokrwistość mikrocytarną, guza na przysadce mózgowej wywołującego padaczkę, rozległe owrzodzenie żołądka, czego efektem jest całkowita resekcja narządu. Nie jest łatwo. Ale w styczniu tego roku sytuacja tylko się pogorszyła. 

Moja mama trafiła do szpitala w Lublinie z diagnozą blokady szwankujacego od lat jelita. Została przyjęta na oddział chirurgii placówki MSWiA. Tam początkowo podejmowano próby odblokowania jelita metodami nieinwazyjnymi, a kiedy nie przyniosły one rezultatu, zdecydowano o operacji (siódme cięcie po tym samym szwie).  Niestety już dwa dni pi zabiegu doszło do rozejscia się szwów i zabrano mamę na "poprawkę".  Po tym nie wróciła już na swoją salę. Trafiła na OIOM. 

Nie zrozumie naszej rozpaczy ten, kto nie był w podobnej sytuacji. I oby nigdy się w takiej nie znalazł!  Od lekarza usłyszałam, że Mama może nie dożyć rana... Że jest w stanie krytycznym... Że oddycha za nią respirator... Ale przeżyła!  I tylko to się dla nas liczyło!  Podczas pobytu na oddziale intensywnej terapii Mama przeszła dwie odmy - opłucnowa i podskorna. Wyglądała jakby za chwilę jej zmęczona skóra miała pęknąć... Do dziś nie potrafię myśleć o tym bez wzruszenia... 

Ale ta mała (ma tylko 158 cm wzrostu),  krucha (waga 38 kg)  istotka pokazała, że potrafi więcej niż niejeden olbrzym!  Okazała się Dawidem, który zdołał pokonać Goliata w nierównej walce!  I dziś jest z nami!  

Tu dochodzę do sedna sprawy. Bowiem konsekwencją dlugoletnich, wyniszczających chorob i ostatnich dramatycznych wydarzeń jest dożywotnie dokarmianie pozajelitowe. Mama żywi się wyłącznie tym, co w worku, który podłączany jest codziennie na 22 godziny do żyły głównej. Niestety ogromnym problemem jest brak pompy, która reguluje pracę worka. Bez niej nie mamy pewności czy "schabowy w worku"  ścieknie w 22 czy w 14 godzin, a to nigdy nie kończy się dobrze... Mama ma wtedy skoki ciśnienia, których nie możemy ustabilizować nawet w szpitalu, jest bardzo osłabiona, występują duszności. A w jej przypadku - przewlekła choroba obturacyjna płuc (POCHP), rozedma,  nawracające zapalenia - jest szalenie niebezpieczne.... 

Dlatego zwracam się o pomoc w zebraniu środków na specjalistyczną pompę, która pomoże Mamie normalnie żyć. Wierzę, że wśród ludzi, znajdują się osoby, dla których los Mamy nie będzie obojętny, kto pomoże nam, bo sami nie jesteśmy w stanie zakupić tak drogiego sprzętu... Naszym marzeniem nie jest ferrari, ani lot balonem dookoła Ziemi. Naszym jedynym marzeniem jest mieć Mamę obok. Czy może być coś ważniejszego od ukochanej osoby?