Domek dla zwierząt

Zbieram na działkę i domek, w którym ludzie będą mogli odpocząć wraz ze swoimi zwierzętami. W spokojnym, cichym, ustronnym miejscu. Bez innych osób na działce. Nie oczekuję, że inni zrobią wszystko za mnie, ale raz w życiu proszę o pomoc w zebraniu brakującej kwoty.

Na pewno są wśród Was osoby, które wiedzą, jak trudne może być życie z depresją i nerwicą. Na pierwszy rzut oka to choroby niewidzialne, jednak w szerszej perspektywie utrudniają one normalne funkcjonowanie, odbierają całkowicie przyjemność i prowadzą do pogrążenia się w otchłani smutku... Wiem, że nie zbieram na operację, ani na lek ratujący życie. Ale nie tylko takie sytuacje wymagają pomocy. Od ponad 4 lat jestem w domu, ponieważ depresja i nerwica utrudniają mi podjęcie normalnej pracy. Pracuję zdalnie i dorywczo, jednak pieniądze z tych zajęć nie pozwalają mi na spełnienie mojego marzenia. Po latach wiem, że najlepiej czuję się w towarzystwie zwierząt, opiekując się nimi. Są chwile, gdy tylko mój pies, Pan Żelek, pomaga mi przetrwać dzień. Wiele dni jest ciemnych, złych i beznadziejnych. Zwierzęta otaczają wtedy bezwarunkową miłością i warto im się odwdzięczyć czymś dobrym. Marzenie? Zielona działka w spokojnym miejscu, na której psy mogłyby się wybiegać, radośnie bawić - mieć to, co lubią najbardziej. A także domek. Samodzielny, w którym każdy może spędzić urlop wraz ze swoim zwierzakiem... Niech i właściciele piesełów mają coś z życia. Bez wścibskich oczu za ogrodzeniem, bez wielu domków na działce, bez wrzasku dochodzącego z innych pokoi... Spokój, zieleń, wygodne posłanie dla wynajmującego pieska, piłki, ciastka powitalne... Byłoby to miejsce dla osób dorosłych i ich zwierząt, w którym mogliby spędzić weekend czy dłuższy urlop. Być może z czasem udałoby się stworzyć hotelik dla zwierząt, a nawet pomagać tym najbardziej potrzebującym? Nie chcę, aby ktoś mnie utrzymywał. Chcę tylko i aż pomocy, dzięki której będę w stanie utrzymać się samodzielnie. Marzę o wielu rzeczach: własnym mieszkaniu, byciu samodzielną (strasznie trudno jest, gdy sytuacja zdaje się być całkowicie beznadziejna, nie ma szans na utrzymanie się, zapewnienie swojemu zwierzakowi wizyt u weterynarza, leków czy dobrej karmy). Być może wiecie jak to jest, gdy choroba nie pozwala normalnie pracować, brak pracy potęguje objawy, a całość odbiera nadzieję na coś stałego i własne miejsce na ziemi? Czy do końca życia trzeba być skazanym na takie trwanie? Kolejne próby leczenia oraz leki pochłaniają pieniądze. Podobnie jest z chorą tarczycą mojego psa i jego alergią. Pojedynczo - są to być może drobne sprawy, razem - urastają do rangi ogromnego problemu.

 https://www.facebook.com/panzelislaw/

Mam nadzieję, że mnie zrozumiecie.