Błagam o pomoc. Maria

Błagam Was o pomoc, nigdy o nic nie błagałam, a dziś choćbym do każdego z Was na kolanach miała iść to pójdę. Nie dla siebie nawet, bo z chęcią bym już dawno ze sobą skończyła, ale błagam Was dla moich córek. Zmarnowałam im życie choć mają dopiero po kilka lat. Żyjemy na takim skraju nędzy, że ciężko to nawet opisać. Zresztą to już nawet nie jest życie tylko ciągły strach głód i coraz większe długi. Ilekroć dzwoni dzwonek do drzwi serce podchodzi mi do gardła. Dziewczynki ze łzami w oczach biegną do mnie, bo się boją wizyty kolejnego bandyty, który wywróci dom do góry nogami. Tak naprawdę żyje tylko dla nich, bo już nieraz myślałam o tym, żeby ze sobą skończyć.
Mam na imię Maria i mieszkam w Częstochowie. Wstyd mi jest ogromnie, że w wieku blisko 40 lat muszę tutaj żebrać, ale nie mam już nikogo, nie mam innego wyjścia. Gdy poprosiłam o pomoc przyjaciół odwrócili się ode mnie a moje kochane dziewczynki wracały z płaczem do domu, bo w szkole ich dzieci śmiały się z nich. Rówieśnicy w klasie zaczęli wyzywać ich od biedoty. Któregoś dnia gdy wróciłam po pracy do domu moja 6 letnia córka ze łzami w oczach próbowała zbudować coś z kartonu klejąc to nieudolnie taśmą. Myślałam że płacze bo jej coś nie wychodzi wiec chciałam jej pomóc.  Zapytałam co budujemy .  A ona dławiąc się łzami powiedziała że buduje nam dom bo dzieci w przedszkolu jej powiedziały , że niedługo będziemy mieszkać pod mostem i musi sobie dom zbudować.  Serce mi pękło . Pobiegłam do łazienki by tego nie widziała i rozryczałam się.  Długi czas śniły im się koszmary i z płaczem budziły się w nocy. Interwencja u Pani dyrektor nic nie pomogła, bo Pani dyrektor w szkole tak bardzo bała się o własny stołek, że wszystkie skargi umożyła.  Musiałam przenieść dziewczynki do innej placówki dlatego też nie dodaje ich zdjęć by nie przechodziły tego od nowa . Od tego czasu moje córki śpią tylko ze mną lub z naszym psem . Boją się nocy. Boją się tego czy rano znów nie obudzi ich komornik. Boja się wszystkiego. Najsmutniejsze jest to że traktowałam tych ludzi jak przyjaciół i gdybym wiedziała że narażę swoje dzieci na takie cierpienie nie poprosiłabym ich nawet o złotówkę.  Przez to dno, na którym się znalazłam rozchorowałam się. Do insulinooporności,  dołączyła nerwica i depresja. Na nogach mam coraz większe żylaki i coraz bardziej boli poruszanie się.  Nie leczę się, bo nie mam na to pieniędzy. Mąż opuścił mnie jakiś czas temu.  Został mi jedynie tato, który był moją opoką. Wszystko było dobrze do lipca, gdy zdiagnozowano u niego raka nerki. Rokowania były okropnie złe. 1-3 miesięcy życia. Nikt nie chciał się podjąć leczenia. Nie dawali mu już szansy. Dopiero wtedy zobaczyłam jak wielką fikcją jest nasza służba zdrowia. Bez pieniędzy nie dało się zrobić czegokolwiek, ale z pieniędzmi każdy lekarz planował operacje i leczenie. Tato przechodził coraz to bardziej wymyślne i drogie zabiegi w Polsce.  Mieliśmy to szczęście albo i nie, że nasz onkolog pracował również w klinice w Niemczech gdzie możliwa była operacja. Ale pieniądze musieliśmy zebrać ogromne. Założyłam zrzutkę jedną, potem drugą niestety nikt nie wpłacił złotówki. Gdy zaczęłam prosić na różnych grupach w internecie ludzie byli okrutni. Zamiast pomóc, pisali, że mój ojciec jest za stary, żeby zdychał, że tyle dzieci cierpi a ja proszę o pieniądze na dziada i żebym się lepiej za robotę wzięła. Nie wiem, skąd w ludziach tyle nienawiści. Płakałam długo, przestałam jeść, w ciągu dwóch miesięcy schudłam 18 kg. Jako że nigdy nie miałam kłopotu z płatnościami nawet abonamentu za telefon,  pożyczki udzielił mi Alior. Warunkiem był zastaw na naszym domu. Zaciągnęłam spory kredyt, wiedząc, że bez ojca nie będę w stanie go spłacić. Nie myślałam o tym, bo jego życie było dla mnie ważniejsze. Ojciec przeszedł operację, dostał leki, ale gasł w oczach, kolejne operacje tylko pogarszały jego stan. Zmarł w marcu tego roku. Bank w związku z brakiem wpłaty w listopadzie zadłużenie sprzedał do funduszu, a ten wystąpił o egzekucje z nieruchomości. W chwili obecnej utrzymujemy się jedynie z 500+ i pensji w kwocie 2800 zł, choć komornik nie może zabierać świadczenia 500+, wykorzystując lukę w prawie zostawia nam na rachunku jedynie 2200 zł.  Pisałam skargi ale było jeszcze gorzej . Wizyty o bardzo późnych porach . Wypytywanie sąsiadów o majątek . Wcześniej próbowałam dogadać się z wierzycielem .Aby powstrzymać licytację  postawił ultimatum . Miałam wpłacać 5000 zł co miesiąc. Udało mi się to zmniejszyć o połowę. Zapłaciłam 3 razy. Sprzedałam wszystko co miałam. Gdy nie miałam już czego sprzedać. Nie zapłaciłam.   Nie mamy nawet telewizora. Zostało łózko , lodówka trochę mebli. Nawet jedzenia już nie mam za co kupić. Błagam Was dopomóżcie mi spłacić choć część tej ogromnej kwoty aby powstrzymać bank.   Błagam Was o pomoc, bo czuje, że nie mam już do kogo się zwrócić, że nie mam już po co żyć. Żyje tylko dlatego, że nie chcę, aby moje córki trafiły do domu dziecka.  Samo żebranie pieniędzy już jest dla mnie ogromnym wstydem, ale jeszcze większym poniżeniem jest kiedy się błaga o pomoc i każdy odwraca wzrok. Tak było gdy mój tato chorował . Założyłam dwie zbiórki. Nikt nic nie wpłacił ale za to usłyszałam chyba wszystkie najobrzydliwsze rzeczy jakie mogą przejść przez ludzkie usta.  Ze łzami w oczach czytałam komentarze na fecebooku pod moimi prośbami o pomoc.  Serce mi pękało bo sama wielokrotnie wraz z mężem pomagałam potrzebującym a teraz mnie nikt nie chciał pomóc.  Mówią , że dobro wraca czy ktoś powie mi dlaczego więc nie wróciło do mnie ? Z całego serca błagam Was nie odwracajcie wzroku , pomóżcie moim córkom .