Na pomoc Bezie wyrzuconej z auta

2 marca, w drodze powrotnej z południa Polski, zatrzymaliśmy się w restauracji przy dwupasmowej drodze szybkiego ruchu na obiad. Koło Piotrkowa Trybunalskiego. Zjeżdżając z drogi do hotelu, w którym mieściła się ta restauracja, o mało nie rozjechaliśmy psa, który wbiegł nam pod koła. Zachowywał się jak oszalały biegając od auta do auta, od tira do tira. W zasadzie od pierwszej sekundy nie miałam złudzeń. Pierwsza myśl - kolejny potwór w ludzkim ciele wyrzucił psa z auta pod hotelem. Moje przypuszczenia potwierdził pracownik recepcji w hotelu, do której popędziłam natychmiast, zamiast na obiad. Okazało się, że około 10.30 rano gość hotelowy, który właśnie opuszczał hotel, powiedział recepcjoniście, że widział jak jakiś bydlak wyrzucił psa z auta i szybko odjechał. Na tyle szybko, że gość nie zdążył spisać numerów rejestracyjnych. Powiedział o zajściu w recepcji i zadzwonił na policję, żeby ta interweniowała i zawiozła psa do schroniska. Bo schronisko odmówiło pomocy. Bo jest weekend! Ja znalazłam tę przerażoną małą sunię około 17.00. Przez ten cały czas, od 10.30 do 17.00 policja nie przyjechała, a sunia w coraz większym przerażeniu, głodna wbiegała pod kolejne auta, szukając pana. Po ustaleniu faktów zadzwoniliśmy z recepcjonistą ponownie na policję. Nie będę przytaczać mojej rozmowy z dyżurnym policji. Ważne jest, że radiowóz pojawił się 10 minut później! Chcieli zabrać sunię do schroniska w Bełchatowie. Ponieważ cała sytuacja miała miejsce około 60 km od Łodzi, zadzwoniłam do mojej koleżanki mieszkającej w Łodzi, nieocenionego ANIOŁA, który uratował już tysiące psów. Zapytałam czy w Łodzi nie da rady znaleźć jakiejś lepszej opcji dla suni niż schronowa klatka. Koleżanka akurat wiozła psa z interwencji, w skandalicznym stanie, do zaprzyjaźnionej kiliniki weterynaryjnej. Bez wahania zgodziła się przejąć sunię i pomóc jej w bardziej humanitarny sposób. Trzeba było jeszcze tylko złapać psa, co okazało się nie lada wyzwaniem. Sunia była kochana i łagodna ale ekstremalnie przerażona. Trzęsła się cała na swoich krzywych łapkach, uciekała. W hotelu nie mieli żadnego sznurka, linki, nic! W końcu udało mi się wyprosić od nich prześcieradło, które podarłam na pasy przed nosem osłupiałego recepcjonisty i zrobiłam z nich linę. Jak w końcu udało się złapać sunię na wielką kiełbasę kupioną w hotelowej kuchni, którą połknęła w mgnieniu oka, obwiązałam jej tę linę z powiązanych kawałków prześcieradła na szyi, robiąc obrożę, a z pozostałej części tworząc około 3-metrową smycz. Zawlokłam wyjącą z rozpaczy i szamoczącą się psinę do auta, podziękowałam policji i pojechaliśmy do Łodzi, gdzie spotkałyśmy się z moją koleżanką u wetki i przekazałam sunię w najlepsze, kochające ręce. Sunia przez całą drogę jechała między mną i mężem, stojąc na dygoczących tylnych łapkach, przednimi oparta o podłokietnik rozdzielający siedzenia kierowcy i pasażera, oglądając nerwowo każde auto, które zobaczyła na drodze, majac pewnie nadzieję, że znajdzie swojego  pana...

Zobowiązałam się do pokrycia kosztów związanych z przebadaniem, jego ewentualnymi konsekwencjami, zaszczepieniem, odrobaczeniem, odpchleniem i zaczipowaniem suni, czyli zabezpieczeniem jej oraz wyżywieniem, pielęgnacją i ewentualnym leczeniem w przepełnionym do granic możliwości domu tymczasowym zanim znajdzie nowy kochający dom stały i rozpocznie nowe dobre życie. I na tę pomoc przeznaczona jest właśnie moja zbiórka. ❤