Nowe zęby + uśmiech = normalność

Zawsze podziwiałem ludzi, którzy w swojej desperacji, mając świadomość często wyśmiewania, godzą się tak oficjalnie pokazywać swoje mankamenty.

Długo zastanawiałem się, czy w ogóle jest sens organizowania zbiórki, pewnie ludzie powiedzą, że naciągacz - tak myślałem..., poczytałem jednak sporą ilość próśb o pomoc i zrozumiałem, w czym tkwi sedno sprawy. I choć potworny wstyd zatruwa mi cały umysł, to rozsądek nakazuje zwrócić się do Państwa o pomoc.

Jako nastolatek, bardzo nie lubiłem chodzić do szkolnego stomatologa, sam zapach gabinetu, przyprawiał mnie o ból brzucha, strach ogarniał umysł, dostawałem dreszczy a serce waliło mi jak oszalałe. Ówczesny widok fotela, dźwięk maszyny do borowania, tej starej - wolnoobrotowej, był to dla mnie koszmar, to niestety zostało mi do dnia dzisiejszego. Z tego okresu pamiętam Panią dentystkę, która na ból dziecka, reagowała krzykiem i na siłę otwieraniem ust, używając do tego czegoś na wzór dzisiejszego "metalowego palca"... ciarki mi po plecach przechodzą na sama myśli o tym.

Moją traumę pogłębił w późniejszym czasie zabieg wyrywania zęba, kiedy to lekarz znieczulił chyba nie ten ząb co trzeba, bo podczas wyrywania, czułem dosłownie wszystko, każdy ruch dłuta na dziąśle, oddzielanie korzenia od dziąsła i uczucie ulgi, w momencie wyjścia korzeni z dziąsła. Pamiętam, że tak mocno zaciskałem dłonie na oparciach, że mało ich nie powyrywałem z bólu. Od tamtej pory przestałem chodzić do stomatologa.

Pomimo, że dbam o ja jamę ustną, to zęby kolejno psuły się jeden po drugim.

W wieku ok 30 lat, z polecenia znajomych, znalazłem stomatologa, który wydawało by się pomoże mi w moim kłopocie. Faktycznie, lekarz okazał się być bardzo delikatnym w tym co robił, poczułem, że może trafiłem na odpowiedniego lekarza. Zaczęliśmy leczenie począwszy od tych zębów, które dało się uratować, wstawiliśmy implanty z przodu, poczułem naprawdę dużą ulgę.

Wizyty musiałem w pewnej chwili ograniczyć, ze względów finansowych, ale i tak, z tym co zrobiliśmy, czułem się świetnie.

Po ok roku, od ostatniej wizyty, jeden z implantów z przodu wypadł, zgłosiłem się wtedy w najbliższej placówce, żeby dowiedzieć się co mogło się stać. Dowiedziałem się wtedy, że "ten, kto to robił", zrobił bardzo źle, żebym najlepiej udał się do tego lekarza niejako w ramach reklamacji. Pani stomatolog wypadnięty implant wkleiła, a ja po kilku dniach pojechałem tam, gdzie się leczyłem. Ku mojemu zaskoczeniu, gabinetu już nie było, a numer telefonu był nieaktywny. Niestety, sąsiedzi nie wiedzieli, czy gabinet został przeniesiony czy zlikwidowany.

Po tym incydencie, jeszcze kilka razy implanty wypadały. Do pewnego czasu chodziłem wklejałem, aż w pewnym momencie wypadł kolejny ząb z przodu, potem wypadł implant znajdujący się obok i załamałem ręce.

Teraz najzwyczajniej w świecie poza panicznym strachem przed fotelem, doszedł jeszcze wstyd. Nie potrafię tego przełamać, jestem zrozpaczony, bo rozmowa z kimkolwiek, uświadamia mnie w przekonaniu, że wszystko widać, nie potrafię podczas rozmowy, patrzeć rozmówcy bezpośrednio w twarz, bo mam wrażenie, że osoba nie patrzy na mnie, tylko na moje usta. Staram się maskować jak tylko umiem, ale mam świadomość, że nie zawsze mi się to udaje. Nie mogę normalnie się śmiać, bo szersze otwarcie ust, powoduje zaskoczenie - zdziwienie - zatrwożenie, u wszystkich.

Jestem "normalnym" facetem 50+, mam bardzo dużo znajomych, nie wiem sam jak zniosę ten wstyd przed wszystkimi, ale świadomość i perspektywa "ładnego uśmiechu", wydaje się być w tym przypadku silniejsza.

Proszę o pomoc w powrocie do normalności.

Piotr