Chcę żyć pełnią drugiego życia

Witam serdecznie

Nazywam się Alicja Łabuzińska, od przeszło 60 lat jestem mieszkanką Piotrkowa Trybunalskiego, zaś od kilku dekad, los doświadcza mnie całą gamą chorób.

Przyszło mi zmagać się między innymi z : astmą, POChP, nadciśnieniem tętniczym, cukrzycą typ 2,  rotokyfoskoliozą obustronną, niedotlenieniem płuc(tylko jedno z płuc jest drożne).

Wskutek owych schorzeń, zmuszona jestem korzystać z CPAP i z koncentratora tlenu, a poprzez coraz bardziej dokuczliwe problemy z poruszaniem się- pojawiła się w moim życiu także konieczność korzystania z elektrycznego wózka inwalidzkiego.  

Częstokroć odczuwam kompletny brak sił podczas rutynowych czynności domowych, jestem osobą żyjącą samotnie(do niedawna miałam przyznana asystentkę osoby niepełnosprawnej), w starym bloku mieszkalnym , który zupełnie jest nieprzystosowany dla potrzeb egzystencjalnych osób niepełnosprawnych.

Na przełomie 2023 i 2024 roku, podjęłam starania o zamontowanie w moim skromnym mieszkaniu windy zewnętrznej ,by móc prowadzić w miarę aktywne życie, mieć kontakt ze światem zewnętrznym i zapewnić sobie bezproblemową mobilność w przestrzeni.

Niestety, pod koniec kwietnia tegoż roku, los pokazał mi po raz kolejny, swoje złośliwe, okrutne oraz przekorne oblicze:

 Zasłabłam nagle we własnym mieszkaniu na skutek do dziś nie wyjaśnionych tak do końca przyczyn, byłam prawdopodobnie kilkakrotnie reanimowana, trafiłam do jednego z piotrkowskich szpitali wstępnie na SOR ,po czym trafiłam na na oddział wewnętrzny tegoż szpitala po 2 dniach , następnie na OIOM , gdzie przebywałam w stanie śpiączki około 1 miesiąc, następnie ponownie  trafiłam na oddział wewnętrzny, po czym przewieziono mnie- na skutek skomplikowanego splotu wydarzeń- do jednego z DPS-ów w Tomaszowie Mazowieckim w następującym stanie: kompletny bezwład nóg, choć zachowane jest w nich czucie oraz totalnie osłabiona siła mięśniowa w rękach.

 Najbardziej tragiczne w tym wszystkim jest to, że karta wypisu ze szpitala i przebiegu leczenia, jest- chcąc wyrazić się tutaj w sposób kulturalny-  bardzo oszczędna w treść i formę, zupełnie nie wyjaśnia obecnego stanu sprawności moich kończyn, nie wykonano nawet badań rezonansem czy tomografem.

Jestem zmuszona przy tym, co dla mnie dołujące, korzystać także z zabezpieczeń higienicznych typu pieluchomajtki, nie jestem w stanie bowiem sama przetransportować się do łazienki czy toalety, celem wykonania czynności fizjologicznych, a także higienicznych typu kąpiel.

Po tym makabrycznym cyklu wydarzeń, stałam się osobą w pełni zależną od osób trzecich, zaś życie zweryfikowało, że w istotnych kwestiach ,mogę tak naprawdę liczyć szczerze na bardzo wąski krąg zaufanych osób.

Totalnie zmieniła się również moja skala potrzeb, żeby zaadaptować się do nowych warunków życia, wrócić do swego mieszkania i móc nadal w znacznym stopniu być samodzielna w codzienności potrzebuję bardzo pilnie między innymi odpowiedniej, intensywnej, ustawicznej oraz nowoczesnej formy rehabilitacji moich kończyn pod okiem profesjonalistów, potrzebuję kompleksowej diagnostyki obrazowej, intensywnej opieki medycznej, ale również wysokospecjalistycznego sprzętu, takiego jak; specjalistyczne i bezpieczne łóżko dla niepełnosprawnych, nowoczesny wózek(chętnie elektryczny) z funkcją kołyski, windy, itp. udogodnień, toalety z poręczami, wózka toaletowego, podnośnika łazienkowo- pokojowego i kilku innych sprzętów, potrzeba też pewnej rearanżacji wnętrz mojego lokum, ale też nie zrezygnowałam z marzeń o realizacji zamontowania przy moim oknem  windy zewnętrznej, która mi będzie teraz bardziej niezbędna niż kiedykolwiek przedtem.

Ponadto chciałabym też skorzystać z turnusów usprawniających, marzę w tym celu, o przyjęciu mnie pilnie do tego typu placówek, jak:  Miejskie Centrum Medyczne im. Dr. K. JONSCHERA w Łodzi na Oddział rehabilitacji neurologicznej bądź Constance Care Centrum Rehabilitacji w Kierszku lub Mazowieckie Centrum Rehabilitacji STOCER  w Konstancinie Jeziornie, będzie mi też być może potrzebna, gdyż na dziś wszystkie opcje biorę pod uwagę- prywatna opieka pielegnacyjno-asystencka.

To wszystko wygeneruje potworne koszty, a muszę szczerze stwierdzić, że przerażają mnie one i zupełnie przerastają,  gdyż  jestem tylko skromną emerytką o bardzo niskim poziomie świadczenia, lecz pragnę się ratować, gdyż zdrowie oraz optymalna sprawność ,względna samodzielność życiowa- to są dobra i dary, które nie maja wymiernej ceny.

Dlatego, choć przychodzi mi to z trudem, śmiem błagać Wszystkich Państwa, ludzi dobrej woli i szczodrego serca, dla których Boże zawołanie: "Jedni Drugich Brzemiona noście" nie jest tylko pustym sloganem- o konkretną pomoc materialną- wspierając mnie datkami umożliwiającymi mi realizacje opisanych wyżej zamierzeń.

Będę wdzięczna za każdą formę pomocy, która przybliży mnie do odzyskania formy i jak największego zakresu niezależnego życia, z góry przesyłam moje serdeczne:  Bóg zapłać!