Poezja miłości poezja cierpienia

pytanie o sens   [1]

jaki jest sens cierpienia

czy w ogóle cierpienie ma sens

skoro miłość przychodzi

niespodziewanie i tak szybko odchodzi

ani się życie obróci na bok

a już cisza podziemna zapada w letarg długiego snu

gdzie wszystko widać dokładnie

jeszcze raz przewija się nić drogocennych minut

oglądanych z perspektywy końca

tak mogło być a było inaczej

tak się zdarzyło choć w scenariuszu tego nie było

dotyk pocałunek namiętny chwila uniesień

a potem szelest rozrzuconych kartek

więc jaki jest sens cierpienia

czy w ogóle cierpienie ma sens

skoro wieczność jest źródłem miłości

niezmiennie trwa i nie sposób jej zabić

wyczuwalna na oddech wiary

a niedostrzegalna w historii

wszechobecna a tak zapomniana

wyczulona na każdy odruch pokory

stając pod ścianą płaczu naszej jerozolimy

z wyrzutem w ranach 

stawia pytanie o sens swojego cierpienia

czy cierpienie w ogóle ma sens

jeśli krzyż nadal jest tylko upadkiem aniołów

a nie bramą do niedzielnego poranka

gdy wszystko nabiera innego znaczenia

jeśli tylko uda się wejść w ten tok rozumowania

który od wieków opisany dokładnie

wszystkich zaskoczy jednym pytaniem

wierzycie w miłość Boga

w wymiarze stworzenia  

wobec nadciągających faktów historii

dobrego lub złego

wobec rozwartych ramion miłości lub cierpienia

stajemy sami wobec wieczności

zrodzeni na obraz i podobieństwo Boga

w wymiarze stworzenia

zawsze mamy obowiązek kochać

i prawo być kochanym

i tylko z tego będziemy sądzić własne sumienie

gdy Bóg przychodzi

zmęczony wieloznacznością słów i gestów

zapisuję siebie między wersami wiary

aby zobaczyć ciebie gdy jesteś obok

zapisana we mnie

by w tym wszystkim co nas otacza

zobaczyć przestrzeń

gdy Bóg przychodzi do człowieka

w innym człowieku

tajemnica największa  

po co właściwie człowiek się zakochuje

zmaga ze sobą z odbiciem w oczach

szuka namiętnie lecz nierozumnie

tego co właśnie utracić może  

gdy się dobierze w parę niezbyt udaną

więc jeśli droga jest dosyć stroma i zawiła

a wynik nie zawsze jest do przewidzenia

więc po co szukać słów i emocji

tak się wydawać może gdy jest się w sobie

kawałkiem ziemi którą uprawiać trzeba w mozole

lecz właśnie w tym tkwi tajemnica największa

gdy się ją zdoła pojąć po latach wielu

że nie to przynosi radość wielką co łatwe

a to co się w trudzie powoli uczy pokory

gdy człowiek zakochany kochać nie przestaje

Kazimierz Sakowicz

Chciałbym wydać długo odleżały tomik wierszy Poezja miłości poezja cierpienia