Nie chcieli nas, wyrzucili...

Biegałam po parku, w deszczu. Nie rozumiem dlaczego. Czy byłam złym szczurkiem? Przecież się starałam...  

Dzisiaj trafiła do nas szcurzynka Żanetka. Mały dzieciak porzucony w parku. 

Pani, która ją znalazła mówiła, że dziewczynka się cała trzęsła. 

Strach, zimno, mokro, jacyś ludzie... I to szczurze dziecko. Samo. Bała się. Bardzo. Nawet nie wiemy co napisać. Nie potrafimy zrozumieć. 

To wszystko? Nie. Czasami ludzkie okrucieństwo nas przytłacza... 

Poznajcie myszy kolczaste. 4 chłopców i 1 dziewczynka. Wyrzucone na śmietnik. Jeden z chłopców poraniony, nie ma ogonka. Wszyscy wystraszeni.

Nie potrafimy nic więcej napisać. Mamy dosyć. Jesteśmy wyczerpani. Nie wiemy czy płakać tulać kolejne porzucone maluchy i przepraszać za ludzkość czy co robić. Tego jest za dużo i jest coraz gorzej. Jak mieli przeżyć? No jak? W taką pogodę, same, porzucone. No jak? Wyrzucając je ktoś musiał wiedzieć, że umrą przerażone na ulicy. Wcześniej miał je w domu, karmił, może wychował i tak po prostu się pozbył. Jakby nic nie znaczyły. Jakby nie były żywe. Jakby nie miały uczuć. Jakby się nie miały prawa bać...

Ale żyją. Żyją i są bezpieczne. W cieple. 

Potrzebują weterynarza i badań. 

Pomożecie im uwierzyć, że jeszcze może być dobrze?