Albo wóz albo baba pod wozem

   Moi mili!

Nie opowiem Wam historii przedświątecznej anino Grinchu ani o Grimm’ów wzruszającej jak Opowieść Wigilijna, żeby ostatni grosz Wasz wyłuskać z sakiewki.   Może troszkę Dziewczynką z zapałkami  będę... ?  Siądę blada w śnieżnej zaspie przy skraju szosy i będę stopa łapać...?   Może bliżej mi jednak do Syrenki,  co  nóżki w kółka pragnie zmienić..?

  Gdybym wymyśliła jakaś rzewną historię to urósł by mi nosek pinokiowy...

 Muszę więc zacząć po mojemu, wybaczcie.

   Nie po to prężyłam się barczyście strasząc strasznymi minami nawet Wasze pociechy;  nie po to  z jeszcze bardziej  strasznymi wywodami nudziłam by się teraz zatrzymać (i podliczę wszystkie wypisane długopisy, podarte kartki, zjedzone ołówki, wytarte klawiatury i pobite gary) by utknąć w miejscu 🤦‍♀️

  Zawsze uparcie i zawzięcie darłam do przodu przez chaszcze i knieje, burze i zawieje, wchodziłam gdzie nie było wolno, mówiłam, czego usłyszeć nie chciano („Boś uparta jak osioł! I głupia jak but!”)

    Więc teraz też powinnam drzeć przed siebie. Bo bycie osłem zobowiązuje. A bycie blond-osłem zobowiązuje po stokroć.  A bycie blond-osłem w butach to już bardzo zobowiązująca przesada 💆‍♀️

Czasami prościej byłoby zawinąć się w koc i  cichutko wcisnąć w szparapet    (czyt. wolna przestrzeń powstała między parapetem a  innym obiektem np. fotelem, kanapą czy klasyczną meblościanką np. „Mamo, mamo, ratunku, pomocy! Utknąłem w szparapecie!!”)

Ale czy prościej znaczy właściwie..?

„Prościej” nabiera już innego znaczenia - kiedy stajesz twarzą w twarz z wizją utkwienia  w szparapecie...

   Po wstępnych badaniach, dumaniach, domniemaniach  i diagnozach, wynikach, pomyłkach różnych i spóźnieniach,  w wielkim stresie  o oczach wielkich i strachem wypełnionych i wielkim znaku zapytania  - zostałam odesłana.  Z kwitkiem. DILO.

  Czas stanął w miejscu jednocześnie zasuwając do przodu. Wystarczyło mi przycupnąć na chwilę by chwila zdołała oswobodzić głowę od wszystkich myśli, słów, tykania zegara, pozostać tylko z mruczeniem Cipciakowym zanurzając palce w jej mięciutkim futerku i.... (chciałabym ją zabrać ze sobą, żeby mi mruczała)

 ... i uświadomić sobie, że zatrzymanego czasu ubyło trzy godziny! Takich  anomalii czasowych to ja  nigdy przenigdy nie zaznałam.

   Na kanwie trudnych momentów i jeszcze trudniejszych decyzji, w epicentrum splotu nieszczęśliwych wypadków, zdarzeń, sytuacji, zmian i katastrof, gdzie miejsca już żaden koszmar nie zagrzeje (taka ciasnota! Won do swojego szparapetu!) wyrósł problem-banał, jakby się mogło wydawać, - banał, jak ten diabeł, co wylazł spod konia, żeby babę z wozu zepchnąć chłopu pod nogi.

Banal-problem to brak kapsuły do podróży  czaso-teleportacyjnej  

.....     żarcik ;) nie musi  być  kapsuła - zadowoli mnie  nawet małe auteczko,  byleby tylko sprostało szybkiej i sprawnej pogoni za czasem.  Potrzebuję czegokolwiek co samochodem nazwać można, - ma mnie przewozić  i moje manatki w te i w nazad, Wojcieszów -> Wroclove, na koniec świata i jeszcze dalej! Nie muszę rozwijać watka, żeby łacć wodę i czas Wasz zajmować. Wiemy  do czego służy samochód. Osobowy. Służy osobie.  Osobie, która na służbę loży.

    Nie ma nic za darmo. A ja nie na darmo spamowałam latami Facebooka,  żeby teraz nie móc i jego i Was wykorzystać 🤷‍♀️

Troszeczkę 🙏

Odwdzięczę się jakimś dziękczynnym wierszem, na pewno nie trenem, o możliwie zacnej treści i iście prawidłowych rymach, obiecuję uroczyście. I🙇‍♀️

Więc jeśli bylibyście  szlachetniejsi od najszlachetniejszych świątecznych paczek to na moje hasło:

„Ratunku! Pomocy! Utknęłam w szparapecie!”        ...wiecie co zrobić .?

😘❤️

P. S. 

4 stycznia  skończę 40 lat i daję słowo, że nie utworzę na tę okoliczność kolejnej zbiórki 🤝 oby to była pierwsza i ostatnia Wasza złotówka na czyjeś przejażdżki 😁🙏❤️

Dziękuję za uwagę. I każdą cegiełkę .  A nawet ziarenko piasku

Mira