ostateczny koniec długów i rat

O MNIE

Hej, jestem Michał. 

Poniżej opowiem wam wszystko o mojej sytuacji, ale chciałbym się najpierw przedstawić po swojemu. Mam 36 lat, jestem absolwentem ASP na kierunku Grafika, obecnie pracuję jako asystent zdrowienia. To moja z dumą zdobyta druga w życiu umowa o pracę. Mieszkam z kotem i psem w Krakowie. O pasjach i zainteresowaniach nic nie piszę, ale mam ich wiele. Kocham życie i chciałbym żyć dalej. Spłacić długi do zera i móc żyć skromnie i oszczędnie. To jest moje marzenie...

Zapraszam do przejrzenia moich prac, instagram: @obramuj.mnie 

TŁO POMOCY

Moje życie zatrzęsło się w posadach w 2009, kiedy padła diagnoza w stronę schizofrenii. To był oddział dzienny, stamtąd trafiłem do szpitala. Miesiąc po mojej trzymiesięcznej hospitalizacji wypadkowi uległ samolot, którym leciała do Katynia moja mama. Wypadek, w którym zginęła, był wstrząsem dla całego kraju, a także dla mnie. Choroba zaostrzyła się, a psychozy wracały co dwa lata (do 2018), podlewane narkotykami, którymi próbowałem radzić sobie z rzeczywistością. Miałem mnóstwo pieniędzy; objechałem za nie świat, wyposażyłem mieszkanie, nakupowałem stosy książek. Po psychozie w 2018 lekarze byli sceptyczni. Ja też. Szamotało mną mocno i były próby targnięcia się na życie. Udało mi się powoli poukładać samodzielnie, i w oparciu o serdeczne przyjacielskie relacje. W 2020 skończyłem kurs na asystenta zdrowienia; kontynuowałem terapię, która bardzo pomogła mi w psychicznej stabilizacji.

 KONTEKST POMOCY

Obecnie pracuję jako asystent zdrowienia, 1,5 godziny drogi z Krakowa dwoma transportami. Kocham tę pracę i ludzi, którzy podejmują rozmowę i dzielą się troskami bardzo ciężkich kryzysów. Czasem czuję, jak wsparcie jest skuteczne - niczego nie potrafię porównać z tą satysfakcją.

NIestety cień na wszystko kładą ciągnące się od dwóch-trzech lat problemy finansowe. Wtedy nagle straciłem pracę. Długo nie wiedziałem, skąd szukać wsparcia, aż wreszcie wsparł mnie MOPS: w kwocie 1000 zł miesięcznie, która była mniejsza od wszystkich opłat za mieszkanie i media. Szczęśliwie albo i nie, lokum jest moje. Mam komfort bytowy, ale nie mogę ogłosić upadłości.

DLACZEGO KOLEJNY RAZ

Rok temu ogłosiłem zbiórkę, która pomogła mi spłacić część pożyczek, tych ze spłatą "na już". Zostały ratalne, z których dwie też już zamknąłem, ale pojawiły się nowe - dziura w budżecie co jakiś czas dawała się we znaki. 

Niemniej, zdaję sobie sprawę, że część z tego jest wyłącznie kwestią moich niskich kompetencji gospodarowania pieniędzmi. O tym chcę opowiedzieć poniżej w sposób afirmatywny. Dlaczego? Bo to, że jestem do niczego, powtarzam sobie codziennie i do niczego mnie to nie zobowiązuje...

Jest to wyjątkowo trudna kwestia, bo latami żyłem nie licząc zawartości portfela. Jest mi wstyd za tamtą lekkomyślność. Za wiarę, że gdy przyjdzie głęboki kryzys, obudzi się moja całkiem majętna rodzina i wyciągnie rękę z pomocą. Jedynie babcia pomaga mi regularnie, ale obecne kwoty spłat są dla niej ponad stan i nie śmiem prosić 86-letnią kobietę o dalsze wsparcie.

CO SKŁADA SIĘ NA KWOTĘ ZBIÓRKI

Suma wszystkich pożyczek ratalnych w parabankach stanowiąca kwotę do spłaty "na dziś" i nie uwzględniająca oprocentowania.

CO PLANUJĘ

+ zero nadprogramowych wydatków i szukanie oszczędności – kupowanie sobie czegoś "co jakiś czas" nie działa, dopóki nie jestem w stanie stabilnie gospodarować wydatkami

+ praca – obecnie pracuję na pół etatu, jestem cały czas w poszukiwaniach możliwości pracy na cały etat

DZIĘKUJĘ.

Dziękuję za przeczytanie tej historii do końca.

Dziękuję za zrobioną wpłatę, choćby to była  kwota "butelki mineralnej na mieście".

Dziękuję nawet, jeśli nie jesteś w stanie wpłacić nic.

Dziękuję, jeśli opowiesz komuś o tej historii – zarówno zachęcając do pomocy przez wpłatę (lub poszukiwanie pracy) jak i wtedy, gdy uświadomisz kogoś, kto brnie w podobny ślepy zaułek. Zrób to jednak wtedy delikatnie – tak jak u mnie, każda historia ma tło.

Dziękuję wszystkim, którzy już pomogli mi po drodze. To dzięki wam ona trwa.