Diagnoza i leczenie

Mam na imię Izabela. Zajmuję się haftem artystycznym.  Głównie skupiam się na odtworzeniu przyrody za pomocą igly i muliny. Uwielbiam haft historyczny, w tym rekonstrukcyjny.

Moja przygoda z haftem rozpoczęła się niespodziewanie 7 lat temu. W tym czasie pojawiły się pierwsze oznaki mojej choroby, fibromialgii, choroby, która jest niezwykle trudna do zdiagnozowania, a co się z tym wiąże, i do leczenia. Wydeptałam wiele ścieżek, trafiając, od jednego lekarza, do kolejnego.

Ciągły ból mięśni, stawów, a nawet kości, ból o różnym stopniu nasilenia, trwa już kilka lat. Nie pomagają żadne leki przeciwbólowe. Zostałam praktycznie bez pomocy i wsparcia ze strony lekarzy. 

Nie mogłam sobie poradzić z tak ogromnym problemem. Pojawiła się depresja, lęki. Każda sytuacja stresowa nasila mój ból. 

Kiedy bóle nasilają się, i oceniam je jako 8pkt, w skali od 1 do 10 pkt. tracę wiarę, że kiedyś mój problem się skończy i zostanę wyleczona.

Tak bardzo pragnę wrócić do pełnej sprawności i cieszyć się życiem.

Niestety z każdym rokiem czuję się coraz słabsza fizycznie, coraz bardziej zagubiona w świecie, między ludźmi.

Mój dom stał się moim azylem, bezpieczną przystanią. Zupełny przypadek sprawił, że zaczęłam haftować. Początkowo bardzo proste ściegi. Aprobata najbliższych sprawiła, że postanowiłam poznać techniki hafciarstwa. Zaczęłam uczyć się i poznawać tajniki tego wspaniałego rzemiosła. Każdy dzień rozpoczynałam i kończyłam haftowaniem. Postanowilam skupić się na kilku technikach i szlifować je, aby być perfekcjonistką. Haft pokochałam calym swoim sercem. Stal się moim motorem napędowym do dzialania, do skupienia się na pracy. Kiedy haftuję, zapominam o bólu, staram się odłączyć od problemów z nim związanych.

Niestety ostatnie dni stały się dla mnie koszmarem. Ból w rękach znacznie się nasilił. Osłabła siła mięśniowa. Codziennie czynności staly się dla mnie niemożliwe do wykonania. Nie mogę przygotować posiłku, zająć się domem, nawet mycie się i czesanie, jest dla mnie problemem.

Ból mięśni jest piekący, rwący. Ból w stawach, odczuwam niczym przy złamaniu. Do tego dochodzi ciągle drętwienie rąk, uczucie kłucia tysięcy igieł.

Nie mogę już haftować! Straciłam coś, co ofiarował mi los wraz z chorobą.

Opaczność sprawiła, że trafiłam w ręce fachowca, który jest w stanie, choć częściowo pomóc mi i uwolnić od bólu chociaż rąk. Czas nagli, bo każdego dnia moje ręce słabną. Nie pomaga już rehabilitacja. Tylko szybka interwencja chirurgiczna może mi pomóc.

Nie potrafię nikogo o nic prosić, zawsze starałam się radzić z każdym problemem sama. W tym wypadku, jednak nie mam wyboru. Czas i pieniądze teraz decydują o moim postępowaniu.

Pragnę wrócić do moich haftów, nie chcę być ciężarem dla innych. Chcę w miarę normalnie żyć, i swoimi pracami sprawiać Wam radość. 

Moje prace możecie zobaczyć na Instagramie: bellissima_embroidery

Kochani, Wasze wsparcie, to dla mnie sens walki.

Dziękuję za każdą pomoc!

Izabela Brańska-Oleksy