Grosza daj Bernadecie

Nazywam się Benia, mam 28 lat i chcę Ci opowiedzieć swoją bajkę. Jestem niewidomą wiedźminką walczącą z potworami ciemności. Szkolenie rozpoczęłam mając zaledwie 3 latka. Wyobraź sobie, że zabawki znikały mi sprzed oczu jak za dotknięciem magicznej różdżki, a ja dzielnie wyruszałam by je odnaleźć przy pomocy rąk zastępujących mi oczy. Po latach przygód, gdy robiło się coraz mgliściej i ciemniej miałam swój pierwszy wypadek przy pracy. Byłam zafascynowaną światem książki mówionej dziesięciolatką. Dziś książki te nazywasz audiobookami i możesz pobrać je z internetu w parę chwil. Ja w tamtych czasach po kartony z kasetami magnetofonowymi, gdzie jedna kaseta stanowiła godzinę książkowego nagrania, musiałam udać się do specjalnego działu w miejskiej bibliotece. Nie miałam jeszcze białej laski, z którą teraz jestem niemal nierozłączna. Nie byłam przygotowana na nagły skok z murka, który pojawił się znikąd i po prostu spadłam skręcając nogę. Był gips, stabilizatory, zdjęcia rentgenowskie, rezonans magnetyczny i diagnozy różnych lekarzy - „to błahostka, wystarczy maść, okład, a opuchlizna zejdzie za jakiś czas”. Ale zaraz… Mija już 18 lat! Ciągle nie schodzi, każdy krok sprawia mi ból, coraz częściej skręca mi się kostka na najmniejszych krzywiznach dróg, a tu pojawia się nowy bohater - sześcioletni Alanek, mój syn z super mocami zwanymi autyzmem, których nie potrafi jeszcze sam opanować. Muszę mu pomóc, ale teraz muszę pomóc sobie. Znalazł się lekarz dobrodziej, który wreszcie otoczył mnie opieką i przyjrzał się mojej nieszczęsnej kostce dając nadzieję… Jednak na pewne rzeczy jest już za późno. Mam ogromną torbiel, martwicę kostną, a chrząstki i więzadła w stawie już nie ma. Jeszcze chwila i przestanę chodzić, chyba że dam się poskładać. 27 września mogę być naprawiona, lecz taka przyjemność to koszt 17 tys zł + koszty leczenia i rehabilitacji. Ta dobra nowina spadła na mnie nagle i choć mam odlotową pracę w internetowym biurze podróży to nie jestem przygotowana na taki wydatek. Utrzymanie i dostosowanie mojej warowni oraz szkolenie mojego małego rekruta niesie za sobą spore koszty. Jeżeli chcesz nam pomóc to daj grosza by nasza bajka mogła toczyć się dalej, może nie w jaśniejszych kolorach, lecz nadal na własnych nogach. Przygoda czeka, więc ruszam dalej, licząc na Twoje wsparcie z wdzięcznością w sercu za wszelką pomoc.