Psy znalezione na cmentarzu...

MIŁKA I PIANKA- psy z lęborskiego cmentarza...

30 stycznia dostałam telefon z informacją o dwóch psach biegających po Lęborku (matka ze szczeniakiem). 

Osoba, która dzwoniła szła za nimi  próbowała je złapać, jednak uciekły na cmentarz. 

Wtedy nie mogłam nic zrobić, mieszkałam w Gdyni, nie miałam możliwości wzięcia kolejnego tymczasa ani nawet zaangażować się w szukanie raz spotykanych przez kogoś psów. Minęło trochę czasu, zapomniałam o sprawie.

 Do marca ... 

W marcu, w dzień naszej przeprowadzki na wieś, znajomy podesłał mi ogłoszenie o dwóch suczkach, które ktoś widział na cmentarzu. To były one!

Teraz nie miałam już wyboru. 10 dni po przeprowadzce i tygodniowej akcji namierzania suczek, udało się je odłowić przy pierwszej próbie.

Je, czyli: Miłkę- mamę i Piankę- jej około półroczne dziecko. W międzyczasie okazało się, że z dwóch psów zrobiły się trzy i jest jeszcze Dzikuska, którą właśnie obmyślamy jak złapać.

Miłka na pewno znała człowieka, od początku dawała się głaskać, pozwalała wyciągać kleszcze i dążyła do kontaktu. Pianka trafiła do mnie jako zdziczały dzieciak. 

Aktualnie niepokoi mnie stan zdrowia Miłki, jej apatia i smutek. Miała zrobione już wszystkie badania dwa razy, w tym na choroby odkleszczowe. Trafiła do nas kulejąc, ale RTG nic nie pokazało. Ma niedoczynność tarczycy. W tym tygodniu zanosimy jej kupę do badania i może to będzie jakiś kierunek. 

Pianka za to przez ostatnie dwa tygodnie rozkwitła i została kierowniczką wsi. Zdolności adaptacyjne psów są niesamowite. Chwila moment i będzie gotowa do adopcji.

Dziś na dziewczyny założę zbiórkę (wszystkie rozliczenia na bieżąco wrzucam na instastory i kto śledzi ich losy, wie, że nasz minus u weterynarza za ich jedzenie i leczenie jest już naprawdę spory), która będzie dostępna w linku w opisie profilu instagramowego.

Właśnie mijają trzy tygodnie, odkąd są u mnie. Tylko trzy tygodnie. Tyle wystarczyło, żeby odmienić ich los. Ludzie patrzyli na nie od miesięcy... nikt nic nie zrobił...

Dziś mają się tak- 

Pomóżcie nam, proszę.

Marta Holender