Dotrwać do jutra

Doszłam do momentu, w którym nie jestem w stanie obiecać, że jutro nadal będę.

Jutro nadejdzie, to jest pewne, ale nie wiem czy dla mnie również. Jestem uprzywilejowana, bo mam jeszcze dach nad głową, ciepłą wodę i paczkę białego ryżu w szafce. Jest wiele osób, które mają gorszą sytuację, ale wiesz co? To jest mój limit, mój breaking point. Dłużej nie dam rady. Od 5 lat leczę się na depresję, stany lękowe, ataki paniki. Koronawirus odebrał mi siłę do walki. Z dnia na dzień sytuacja stała się dramatyczna. Moje długi rosną, a chęci do życia maleją. Ba, na ten moment nie ma ich wcale. Jest to ostatnia rzecz, jaką zrobię. Kiedyś bym się wstydziła poprosić o pomoc, dziś już nie czuję zbyt wiele. Kwota 20 000 to dokładnie tyle, ile potrzebuję na spłatę studenckich długów, zapisanie się na terapię i przeżycie chociaż kolejnego miesiąca. Martwię się wszystkim, nie mam już siły. Depresja to straszna choroba, a mnie nawet nie stać na wykupienie kolejnej recepty. Nie mam odwagi, aby walczyć z moimi demonami bez leków. Jeśli to się nie uda, złożę broń i zostanę kolejnym numerkiem w statystykach. Gdyby się jednak udało co zrobiłabym z pieniędzmi? Spłaciłabym zadłużenie oraz zapisałabym się do psychoterapeuty. Może udałoby mi się z tego wyjść. Póki co korzystam od kilku lat tylko z psychiatry na NFZ, który wypisuje recepty i chyba nie pamięta jak mam na imię. Nie zniosę krytyki, nie musisz mi pomagać. Jeśli jednak chcesz, to wiedz, że ratujesz właśnie moje życie.