Mama, która chce jeszcze tańczyć

Cześć,

Jestem Patryk i mówią, że życie pisze różne scenariusze, ale nigdy nie spodziewałem się, że ten najgorszy spotka mnie i moich najbliższych. Mama mojej ukochanej, zachorowała na raka, jest to gruczołowy rak płuca, który zrobił przerzuty do kości, wątroby i węzłów chłonnych. Pomyślicie, że dla mamy nie ma już szansy, ale pozwólcie mi przedstawić jej historię.

Mama Oli miała bardzo ciężkie życie, przeżyła samobójstwo ojca, który się powiesił, straciła dziecko, po tym jak jej brat alkoholik uderzył ją w brzuch, a potem przyszło jej żyć w bardzo ciężkim związku małżeńskim, który był dla niej i dla jej dzieci piekłem. Kiedyś w małym mieście dla kobiety ciężko było o jakąkolwiek prace, dlatego przyszło im żyć w biedzie, przez wiele miesięcy, Oli mama robiła wszystko by zapewnić dwójce swoich dzieci jakąkolwiek namiastkę normalności. Mógłbym opisywać na kilka stron co przeżyli, co musieli znieść całą rodziną, ale bardzo zapadła mi w pamięć sytuacja, gdy opieka społeczna odwiedziła ich gdy Ola była jeszcze małym dzieckiem. Było to zaraz po świętach, 27 grudnia, a kobieta z opieki, była zaskoczona jak dobre warunki panują w domu, że posiadają nawet choinkę, bo mama Oli nawet bez większych możliwości starała się zapewnić swoim dzieciom jak najnormalniejsze życie. Zaczęła się łapać każdej pracy, aż zaczęła pracować po 16 godzin dziennie, a Ola z życia nastolatki pamięta tylko to, że jej mamy nie było, bo wypruwała siebie, by oddać dzieciom lata życia w biedzie, zapewniając im życie w dobrych warunkach, sama w przeciągu kilku lat nazbierała na remonty domu, łazienki, połowy dachu, bo wszystko wcześniej było w rozsypce. 

Oleńka dopiero skończyła 24 lata, dopiero co przestała być dzieckiem, a przyszło jej opiekować się chora mamą, pomagać jej funkcjonować, myć się, ubierać, ponieważ przez przerzuty do kości ma problemy z nogą, która jest niewładna, a także doszło do uszkodzenia zęba obrotnika, przez to jak słabe stały się jej kości. Możecie sobie pomyśleć, że co robie w tym wszystkim ja, wiele ludzi pomyśli, że teoretycznie mama Oli jest dla mnie obcą osobą, ale nigdy tak nie było. Jesteśmy ze sobą prawie 10 lat, a mama Oli jest dla mnie jedną z najważniejszych osób na świecie, również moją mamą, moim wsparciem, dlatego pozwólcie, że od tej pory będę już o niej pisał jako o swojej mamie. Dlatego naradzając się z rodziną i przyjaciółmi, postanowiłem założyć zbiórkę, bo pieniądze topnieją w obliczu choroby, zwłaszcza gdy leczenie państwowe zawodzi. Mama skierowała się już pół roku temu z bólami tak naprawdę kości, a chociaż wyszedł guz płuca, nikt nie połączył jej bóli z przerzutami, dopóki jeden z onkologów nie kazał zrobić badania PET. Po wynikach nasza cała nadzieja na jeden dzień umarła, teraz już wiemy, że zrobimy wszystko by mamę z tego wyciągnąć.Wiele osób mówi, że głowa w takim okresie jest najważniejsza i tak, jest. Wyobraźcie sobie jak wiele z nas by się poddało, zwłaszcza po tym co przeszło, a mama ciągle jest myśli, że z tego wyjdzie, że pokona tego „dziada” jak ma zwyczaj go nazywać. Dzisiaj nawet zaśmiała się, że powie u onkologa, żeby dawał jej jak najszybszą chemię, bo ma zamiar jeszcze tańczyć na weselu, które jest za miesiąc. Wszystko kosztuje, dojazdy, prywatne konsultacje, bardzo zdrowa dieta, którą musi prowadzić mama, ale zdajemy sobie też sprawę z kosztów, które będziemy musieli dopiero ponieść. Z konsultacji z innymi dowiedzieliśmy się, że idealna na bóle i wspomaganie leczenia chemią będzie lecznicza marihuana, ale zostaliśmy uprzedzeni, że same koszty tego będą ogromne. Nie chce żeby dziewczyny myślały jeszcze w tej chwili o pieniądzach, o tym, że coś je ogranicza. 

Chcemy zapewnić mamie jak największy komfort życia w tym momencie, a dodatkowo druga strona dachu, której mama nie zdążyła wyremontować zaczęła nam przeciekać, aż pojawiły się zacieki, które mogą przekształcić się w pleśń. 

Od początku roku, zamiast być coraz lepiej wychodzą rzeczy, które ciągną nas w dół, ale ja naprawdę wierze w bezinteresowność ludzi, Wasze serca i to, że razem uda nam się z tego wyjść, a dziewczyny, nie będą martwić się chociaż o to czy będą miały za co opłacić kolejną wizytę, podróż czy cokolwiek innego. Z całego serca dziękuję Ci mamo, że jesteś, że w śmiechu nazywasz mnie swoim adoptowanym synem i pozwoliłaś mi poczuć tak ogromną rodzicielską miłość. A Was proszę o pomoc, bo nie uważam, żeby był to żaden wstyd. Wiem, że jeśli stracimy mamę to stracę też swoją ukochaną Olę.