Ile warte jest życie Rudego

Ile warte jest życie kota, którego nikt nie kocha?

Cześć. Jestem Rudy. Kiedyś byłem pięknym kociakiem, rudzielcem, który na jednym z tych setek ogłoszeń w stylu „oddam w dobre ręce” skradł czyjąś uwagę. Jak każda zabawka, która ma zdobić, a nie sprawiać problemów, szybko się znudziłem. Ludzie mówili, że jestem „przydomowym kotem”. Niby miałem dom, ale prawda była taka, że nikt się mną nie przejmował. Kręciłem się po wsi, szukałem jedzenia. Czasem ktoś rzucił mi resztki. 

Właściciele podwórka, na którym mieszkałem, uważali, że „kot sobie poradzi”. No to próbowałem. Ale z każdym dniem byłem coraz słabszy, a wszyscy odwracali wzrok.Pamiętam, jak ktoś z fundacji, która później mnie uratowała, proponował, żeby mnie wykastrować. Wtedy się nie zgodzili. Ale później, gdy ledwo stałem na łapach, stwierdzili, że w sumie to nie jestem ich kotem. Żebym sobie szedł. Żebym umarł gdzieś indziej…

Problem w tym, że nie miałem siły iść. Byłem głodny, zmarznięty, a moje ciało dosłownie przestało działać. Czułem, że odchodzę. Pchły i robaki wypijały ze mnie resztki życia. Z nosa lał mi się ropny wysięk, język bolał tak bardzo, że nie mogłem jeść – był spuchnięty od nadżerki. Moje kły były połamane, a jeden całkiem zniknął, prawdopodobnie wtedy, gdy trzepnął mnie samochód. Świat zaczął mi się rozmywać. Byłem pewien, że to koniec.

I wtedy się pojawili. Ludzie, którzy zabrali mnie z tego koszmaru. Nie wiem, dlaczego to zrobili. Nikt wcześniej nie patrzył na mnie z troską. Przewieźli mnie do miejsca, które pachniało lekarstwami i ciepłem. Nie byłem przyzwyczajony do takich miejsc, więc pewnie byłbym przerażony, ale szczerze mówiąc, nie miałem siły, żeby się nad tym zastanawiać. Tam dowiedziałem się, że to, co mnie zjada od środka, to nie tylko robaki czy infekcja. Moje badania krwi sugerowały, że już powinienem być w tamtym świecie. Mimo że nie mam FIV ani FeLV, dalej mi się nie poprawiało. Kolejne badanie krwi potwierdziło najgorsze. Mam coś, co nazywa się FIP. Lekarze mówili, że to trudne do leczenia, ale… da się. Tylko potrzeba czasu, opieki i pieniędzy. 

Ludzie z fundacji mówią, że zapewnią mi opiekę i czas, ale muszę uzbierać na swoje leczenie. Ludzie, którzy się mną opiekują, mówią, że mam szansę, jeśli ktoś mi pomoże. Na razie się nie poddaję, bo oni się nie poddają. 

Nie zaznałem nigdy prawdziwej miłości. Takiej wiecie, w której ludzie obsesyjnie robią zdjęcia swojemu kotu i wrzucają je na Instagrama. Tylko słyszałem, że koty mogą tak mieć. Że mogą być czyjeś, mogą być kochane, że ktoś może za nimi płakać. Jeżeli teraz umrę, nigdy nie będę miał okazji, żeby to poczuć. Proszę, zwyczajnie jako żywa istota, dajcie mi tę szansę.