Przegrany start w życie.../powód

edit...

Kochani, edytuję opis..

Po wielu rozmowach, spotkaniach z osobami znającymi się na prawie, udało mi się ponad 200 tys zredukować do 50. Z mieszkania przenieśliśmy się do niewielkiego domku.

Wiele wyrzeczeń. Ale w końcu światełko w tunelu.

Światełko, dopóki powódź nie pokrzyżowała naszych planów.

Jestem bezsilna, co prawda nie ma ogromnych zniszczeń, ale w tej chwili "ogarnąć" coś za 10 tys. to dla mnie wyczyn 😭

Błagam, pomóż nam..moim dzieciom odnaleźć spokój.😢

jednak życie weryfikuje..

Będzie długo, ale proszę – przeczytaj.Tak bardzo potrzebuję pomocy.

Nasze marzenia o cudownej i szczęśliwej rodzinie legły w gruzach.

Bardzo ciężko jest mi prosić o pomoc, ale muszę schować dumę głęboko do kieszeni i myśleć o moich dzieciach, o mojej wspaniałej trójce.

Jeszcze kilka miesięcy temu byłam szczęśliwą matką i żoną. Do czasu. Do czasu kiedy mój mąż wrócił z pracy do domu i powiedział, że został zwolniony – redukcja etatów (taka była oficjalna wersja). W rzeczywistości na jego miejsce zatrudnili dwóch pracowników, którzy przybyli do nas zza granicy. Bardzo go to przygnębiło, w szczególności, że był pracownikiem wieloletnim i bardzo doświadczonym.

Tomek się załamał. Zaczął sięgać po alkohol. Piwo za piwem, później drink za drinkiem. Jeden dzień, drugi, kolejny i kolejny. Minął miesiąc. Prosiłam, błagałam, żeby coś z sobą zrobił, może poszedł na terapię. Sama go starałam się wspierać. Niestety było tylko coraz gorzej. Stał się agresywny. Zaczął się znęcać psychicznie, fizycznie, upokarzać przy dzieciach, ale gdy tylko je tknął to powiedziałam dość! Zgłosiłam się do prawnika, wyprowadziłam się z dziećmi z domu – miałam plan co dalej.

Pod koniec roku, a w zasadzie na początku listopada rozpoczął się mój największy koszmar. Idąc po moją czterolatkę do przedszkola, dowiedziałam się, że została odebrana przez tatę. To był najgorszy dzień w moim życiu. Nie mogłam się do nich dodzwonić. Wróciłam do przyjaciółki u której tymczasowo mieszkaliśmy z nadzieją, że tam będą. Niestety. Zadzwonił telefon. To była nasza sąsiadka. Powiedziała, że niedaleko miejsca w którym mieszkaliśmy doszło do wypadku i żebym szybko przyjechała. Cała roztrzęsiona wezwałam taksówkę. Gdy dojechałam na miejsce zamarłam. Nie pamiętam wszystkiego bo zemdlałam, ale gdy się ocknęłam widziałam straż, pogotowie, policję helikopter…zabierali moją kruszynkę – dawali jej 5 % szans na przeżycie. Nie życzę nikomu żeby czuł to co ja wtedy.

Tomek…chciał mi ją odebrać, była jego oczkiem w głowie. Ten drań jadąc prostą drogą wjechał wprost pod tira – zginął na miejscu.

Codzienna walka o życie mojego skarba. Po kilku tygodniach, nieprzespanych nocach stał się cud. Tak to był cud! Liwia się obudziła i zaczęła samodzielnie oddychać. W tej chwili, ponad pół roku od wypadku jest to sprawna, normalnie funkcjonująca dziewczynka.

To jednak nie koniec. Nie chce prosić o żadną pomoc w leczeniu, bo dzięki Bogu wszyscy mamy się już dobrze.

Mój były mąż poza ogromnym żalem, złością i wszystkimi najgorszymi myślami pozostawił po sobie ogromne długi. Tak, długi! Gdy stracił pracę i się załamał, popadając w alkohol popadł w hazard i mnóstwo pożyczek. Niestety dopiero się o nich dowiaduję. Nie mogę się zrzec bo minęło już ponad pół roku. Długi o których wiem, to około 290 tys! Jest to kwota o której niektórzy mogą tylko pomarzyć. Kwota którą potrzebuję na już to ok. 70 tys, tyle w tym momencie oczekują wierzyciele.

Mam 34 lata. Dzieci: 7 , 4,5 oraz najmłodsza 19 msc. Nie tego chciałam dla nich. Miały wszystko czego mogły sobie życzyć dzieci, a teraz jesteśmy na dnie. Prosimy, nie pozwólcie nam utonąć.

Jedyne co posiadamy to niewielkie mieszkanie. Nie możemy go stracić.
Proszę , pomóżcie nam.