Za spełnieniem marzeń-dziecko

Witam, mam na imię Krzysztof lat 28. Jestem w związku z najwspanialszą kobietą na tej ziemi. Jesteśmy parą od ponad 10 lat a małżeństwem od blisko pięciu.

Co mnie tutaj sprowadza? 

Bezsilność...

Wszystko co złe zaczęło się od mojej choroby. W październiku 2017 roku trafiłem do szpitala z silnym bólem w plecach i bezdechem. Lekarze nie potrafili zdiagnozować co mi jest. Zapobiegawczo otrzymałem heparynę, gdyż wynik DD-merów wynosił blisko 8500 gdzie ich norma 0-500. Wykluczyli zator, gdyż według specjalistów byłem osobą zbyt młodą na taką chorobę. Sytuacja się powtórzyła w grudniu tego samego roku, z domu zabrała mnie karetka. trafiliśmy do innego szpitala, wynik zatorowość płucna. Mija ponad rok od tamtego czasu ale ból i strach pozostanie już ze mną na zawsze.

Jednak to "tylko" wstęp do historii jaką chciałem Wam opisać.

Z żoną od ponad 6 lat staramy się o dziecko. Dziesiątki badań, w szpitalach państwowych i prywatnej klinice i zero odpowiedzi, dlaczego się nie udaje? 

Histeroskopia, laparoskopia, kariotypy, hormony, immunologia wszystko co możliwe zostało sprawdzone.

Sytuacja, którą opisałem Wam w dużym skrócie wyżej skłoniła nas do tego aby spróbować in vitro. Baliśmy się, że w każdej chwili mogę odejść i chcieliśmy zapoczątkować w ten sposób nowe życie. Myśleliśmy, że jest to dość pewna metoda, i że wszystko się uda.

W jak dużym błędzie byliśmy. Z sześciu zapłodnionych komórek trzy przetrwały. Z czego tylko jedna podjęła próbę aby z nami zostać. Nasz Aniołek odszedł w 6tc. Bardzo ciężko było się nam po stracie dziecka pozbierać. Dla wszystkich wokół nie było to dziecko, dla nas tak. Kochamy je i tęsknimy. Nie poddaliśmy się, kolejne badania, wizyta u immunologa w Łodzi i brak jednoznacznej odpowiedzi, co jest z nami nie tak?

Druga procedura in vitro, z 6 zapłodnionych komórek 3 podjęły walkę. Wszystkie według embriologa bardzo dobrej klasy. Z uwagi na wcześniejsze niepowodzenia zdecydowaliśmy wraz z lekarzami, że podamy dwa "najlepsze" przy jednym transferze, licząc się z tym że możemy mieć bliźniaki. Oglądaliśmy wózki, myśleliśmy jak urządzimy pokój dla dwóch maluchów i ciach. Straciliśmy ich oboje, był to cios poniżej pasa. Kolejny transfer również się nie udał. Żona bardzo ciężko zniosła nasze niepowodzenie. Byliśmy u psycholog, która niewiele pomogła.

W naszym mieście stworzono program miejski , w którym miasto w pewnym stopniu pomaga dofinansować in vitro. Zakwalifikowaliśmy się do programu. Mieliśmy umówioną wizytę. Żonie spóźniała się miesiączka, zrobiła test. Zobaczyliśmy dwie kreski. Nie wierzyliśmy, nie potrafiliśmy się cieszyć. Jak co sześciu latach starań nagle udało się naturalnie? Pierwsze wyniki beta hcg rosły w bardzo szybkim tempie, aż przyszedł dzień gdzie przyrost z 170% spadł poniżej 60%. Czarne chmury zawisły nad nami. Wiedzieliśmy jak może się to skończyć. Lekarze bezradnie kazali czekać. Ciąża bliźniacza, Aniołki odeszły od nas 8 tc. W tym czasie straciliśmy również szansę na dofinansowanie, środki się skończyły.

Jestem przy mojej żonie tak blisko jak tylko potrafię, wspieram ją całym sercem. Nie jestem w stanie sobie wyobrazić co przeżywa kobieta, która traci trójkę dzieci.

Robię co mogę i proszę Was o pomoc, kto może niech pomoże nam uwierzyć w to, że pewnego dnia stworzymy rodzinę

Krzysztof