Marzenie O Chodzeniu

Chciałbym przedstawić Państwu historię mojego życia...

Witam, mam na imię Kacperek. Urodziłem się 26.02.2008 roku o godzinie 8.15 w szpitalu im. Kopernika w Łodzi. Nikt nie przypuszczał, że około 6 tydzień mojego życia to początek walki z tak trudną chorobą... Zaczęło się jeżdżenie po lekarzach i specjalistach...

Październikowy wieczór 2008 miałem wtedy około 8 miesięcy i trafiłem pierwszy raz do szpitala z oznakami duszności. Rano zostałem podłączony pod respirator szpitalny na 5 dni. W szpitalu spędziłem 10 dni.. 

Miało być już wszystko dobrze, przecież wracałem do domku, ale niestety nie było...

7 grudnia 2008 drugi raz przestałem sam oddychać i trafiłem do szpitala na prawie 4 miesiące. Podczas tego pobytu były dwie próby odłączenia mnie od respiratora, które nie powiodły się. Pierwsze Święta Bożego Narodzenia oraz swoje pierwsze urodzinki spędziłem w szpitalnej sali.

W styczniu 2009 roku lekarze założyli mi PEG gdyż powiedzieli, że nie dam rady sam jeść.

Na początku marca 2009 lekarze wykonali mi zabieg tracheostomii, ponieważ orzekli, że w najbliższych miesiącach a nawet latach nie będę mógł sam oddychać.

31 marca 2009 roku wyszedłem ze szpitala do domku. Zostałem podopiecznym Łódzkiego Hospicjum dla Dzieci. Lekarze, pielęgniarki i pracownicy tej placówki przyjeżdżają do mnie i kontrolują stan mojego zdrowia do dnia dzisiejszego. Hospicjum wypożyczyło nam między innymi respirator dzięki, któremu mogę żyć i oddychać.

Staram się być bardzo wesoły i nie poddawać się w walce z chorobą. Mimo, że mam dopiero 11 lat mam całkowitą świadomość, że jestem niepełnosprawny, że jeżdżę na wózku i że w obecnej chwili nie mogę żyć jak moi rówieśnicy. 

Pragnę pokazać, że niepełnosprawność to nie tylko smutek i żal ale również radość i życie na tyle ile pozwala choroba. W czerwcu 2019 roku czwartą klasę w Szkole Podstawowej nr 205 w Łodzi skończyłem z wyróżnieniem i najwyższą średnią w historii szkoły 6.0. Chciałem pokazać, że to że jestem niepełnosprawny nie oznacza, że nie jestem ambitny i nie potrafię dążyć do zrealizowania swoich celów.

Mam nauczanie indywidualne w domu ze wspaniałymi nauczycielami, dzięki którym poznaję świat. W przyszłości chciałbym iść na studia dziennikarskie i zostać komentatorem sportowym gdyż uwielbiam piłkę nożną... Mam marzenia jak każde dziecko.

Obecnie 4-5 razy w tygodniu mam rehabilitacje. Ćwiczę dzielnie każdego dnia ze wspaniałą rehabilitantką Panią Hanią. To właśnie dzięki niej zrobiłem tak wielkie postępy. To właśnie ona podnosi mi poprzeczkę i stawia cele rehabilitacyjne do zrealizowania. Dzięki ćwiczeniom oddechowym wykonywanym również z Panią Hanią od jakiegoś czasu w dzień oddycham bez respiratora, rodzice podłączają mi maszynę na noc... ale może kiedyś zacznę oddychać sam w nocy również...

Tak bardzo chciałbym poczuć jak to jest móc chodzić, biegać, grać w piłkę z tatą i starszym bratem. Kiedyś mam nadzieję, że w końcu stanę o własnych siłach... Jedyną szansą na bycie samodzielnym jest bardzo intensywna ale i kosztowna rehabilitacja. Obecnie w zależności od ilości godzin miesięczny koszt rehabilitacji to 1000-1400 zł... 

W tym właśnie potrzebuję Państwa pomocy... Obiecuję, że będę ćwiczył z całych sił i próbował żyć samodzielnie, aby już nigdy nie było łez strachu u bólu w ochach...

To właśnie moje największe marzenie... Proszę o pomoc w jego spełnieniu...

Po zakończeniu zbiórki pieniążki zostaną wykorzystane na moje intensywne rehabilitacje. Kochani to moja jedyna szansa na większą samodzielność...

Serdecznie dziękujemy za każdą wpłaconą złotówkę.