nowe życie w nowym mieście

Dzień dobry. Nie wiem jak zacząć, czuję się podle. Wiem że każdy ma problemy i może każdy potrafi wygrać z nimi ale ja nie radzę sobie. Wiem też że dla wielu ludzi powierzchowność jest najważniejsza, jesli widzi taki ktoś zadbaną kobietę to na pewno w jego oczach jest to osoba szczęśliwa bez ciężkiej przeszłości. Bo śmiech, utrzymanie dobrego wygladu jest tylko dla ludzi bez problemów. Opowiem wam moją historię w skrócie. Urodziłam się w małej miejscowości. Moi rodzice się rozstali. Pamiętam jak tato zabrał mnie na spacer powiedział że mnie kocha a wieczorem po dużej awanturze wyjechał. Mama stale robila awantury tacie, często piła, potrafiła zrobić kłótnię o to że auto się zepsuło i ona musi isc na piechotę. Po rozwodzie (miałam w tedy 7lat) mama zaczęła pić, cały gniew przeniosła na mnie, nie raz dostawałam lanie.Dopiero w liceum nauczyciele zauważyli że zasłaniam dłońmi twarz gdy ktoś podniesie rękę przy mnie. Moja mama była wzywana do szkoly gdzie była ciepła, miła, tuliła mnie,a moje zachowanie zwalała na brak ojca. Mama stale mówiła mi że jestem zerem, nikim, że żałuję że nie umarłam, pamiętam jak biła mnie psią smyczą gdy dostawałam trójki ze sprawdzianów. Po liceum wymeldowała mnie mówiąc że to nie mój dom a ja jej tylko przeszkadzam. Kilka razy gdy była pijana to zadzwoniła na policje która mnie wyrzucała z domu. Spędziłam kilka nocy po piwnicach. W końcu znalazłam pracę ale wyrzucili mnie z niej bo ktoś tam znał moją mame a ona nagadała że jestem narkomanką. Co jest bujdą, ja nawet alkoholu nie pije. Nie umiem poradzić sobie z przeszłością, boję się wszystkiego, mało sypiam, budzę się często i czuję że muszę uciekać, nie umiem rozmawiać z ludzmi, boje się że mnie wyśmieją, zwyzywają. Stale od innych słyszę że jestem córka pijaczki. W mojej wiosce ciężko być anonimowym i gdzie nie pójdę tam ktoś śmieje się ze mnie. Próbowałam pokazać innym że matka mnie bije, że stale mowi mi ze jestem smieciem ale nikt nie wierzył a Ci którzy widzieli lub słyszeli co działo się u mojej mamy w domu mowili ze mi współczują i tyle. Muszę wyjechać stąd, zacząć żyć.Pragnę zacząć wszystko od nowa w dużym mieście, pójść do psychologa żeby wyjść z tego stany przygnębienia, pragnę uwierzyć ze też jestem fajna Błagam o pomoc finansową  wiem że to okropne co robie ale nie mam innego wyjścia. W wiosce w której mieszkam każdy zna moją mamę, każdy mnie zna, jest mało pracy. Znów musiałam wrócić mieszkać do matki. Wiem ze to ja jestem zła i pewnie zasłużyłam na taki los, mimo to proszę o pomoc.  Wiem że teraz będzie dobrze bo będę jej pomagać, gotować prać sprzątać i słuchać jakim śmieciem jestem a póżniej znów wróci pijana i mnie wyrzuci.