Zostałem zupełnie sam

JESTEM OSOBĄ NIEPEŁNOSPRAWNĄ. PO UTRACIE NAJBLIŻSZYCH ZOSTAŁEM ZUPEŁNIE SAM

Z CAŁEGO SERCA DZIĘKUJĘ WSZYSTKIM, KTÓRZY MNIE WSPIERAJĄ, ODKĄD ZOSTAŁEM W DOMU SAM, BEZ NAJBLIŻSZYCH. JESTEM SPARALIŻOWANY OD 16 ROKU ŻYCIA. NIE CHODZĘ, MAM NIEWŁADNĄ LEWĄ RĘKĘ I W 95 PROCENTACH PRAWĄ. OPIEKOWALI SIĘ MNĄ MAMA, TATA ORAZ BRAT. ODKĄD ZMARLI, STARAM SIĘ DAWAĆ SOBIE RADĘ SAMODZIELNIE, MIMO MOJEJ DUŻEJ NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI. 

Nazywam się Marian Naruszewicz, mam 59 lat. W 1973 roku, jako szesnastoletni chłopiec,
w wyniku nieszczęśliwego wypadku na rowerze złamałem kręgosłup szyjny C3C4. Od tego czasu żyję na wózku inwalidzkim. Nie mogę sam się poruszać z powodu porażenia czterokończynowego. Mam całkowicie niewładne nogi i prawie zupełnie ręce: tylko prawą mogę wykonać niektóre ruchy: zjeść łyżką zupę, przycisnąć klawisz telefonu lub pilota TV. Herbatę piję, chwytając kubek zębami. Komputer włączam i piszę krótkie e-maile patykiem trzymanym w ustach. W celu załatwienia spraw fizjologicznych potrzebuję pomocy drugiej osoby, sam nie jestem w stanie dojść do toalety.

Przez 35 lat opiekowali się mną rodzice i starszy brat. Mama zmarła w 2008 r., tata w 2011 r. Jedyny, starszy brat Mirek, który jako ostatni był moim opiekunem prawnym, zmarł w grudniu 2016 r. Od tego momentu zostałem w domu sam. Mieszkam w Suwałkach przy ul. Kowalskiego, w mieszkaniu na parterze przystosowanym do potrzeb osoby niepełnosprawnej, wyposażonym w specjalny podjazd dla wózka inwalidzkiego.

W tygodniu, od poniedziałku do piątku – rano i w porze obiadowej – przychodzi do mnie opiekunka z Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie. Obecnie zostałem na pół roku zwolniony
 z opłat za jej wizyty. Natomiast wieczorami oraz w soboty i w niedziele muszę wynajmować osoby, które przygotują posiłek, umyją mnie, przebiorą, założą pieluchę i położą do łóżka.

Żyję ze skromnej renty rodzinnej po tacie. W grudniu 2016 r. oraz w marcu 2017 r. przeszedłem dwie poważne operacje.

Mimo mojej niepełnosprawności i wyjątkowo obecnie trudnej sytuacji życiowej po utracie najbliższych chciałbym pozostać w rodzinnym mieszkaniu. U siebie czuję się lepiej i swobodniej,
w mieszkaniu po moich rodzicach i bracie, gdzie przeżyłem na wózku już 28 lat. Osobą niepełnosprawną jestem od 44 lat. Dlatego też gorąco proszę wszystkich życzliwych ludzi
o wsparcie drobnymi kwotami, abym miał za co opłacić opiekunów, zapłacić czynsz, kupić jedzenie i leki. Ponadto rehabilituję coraz bardziej drętwiejącą prawą rękę, która wymaga ćwiczeń. Dzięki temu nadal jestem w stanie wykonywać nią niektóre czynności, np. odebrać telefon.

Czytelnikom tego profilu, którzy mi już pomogli, oraz tym, którzy zainteresują się moją sytuacją, jeszcze raz, z całego serca, pragnę podziękować za empatię, życzliwość,  dobroć.  Będę nadal wdzięczny za każdą, choćby najdrobniejszą pomoc. Dzięki niej po śmierci rodziców i mojego ostatniego opiekuna, ukochanego starszego brata, Mirka wciąż daję sobie radę i utrzymuję się w rodzinnym mieszkaniu mimo niewładnych nóg i prawie całkowicie niesprawnych rąk.

Jednocześnie  staram się jednak zachować pogodę ducha i cieszyć choćby z drobnych radości, takich jak możliwość oglądania telewizji, słuchania radia, obsługiwania komputera (za pomocą patyka trzymanego w ustach) czy rozmawiania ze znajomymi, którzy mnie odwiedzają. Wraz
z wiosną, gdy  robi się cieplej, wyjeżdżam wózkiem inwalidzkim na dwór. Jako niepełnosprawny potrafię na wózku sam zrobić zakupy, pojechać na grób rodziców i do kościoła w niedzielę.

Pozdrawiam serdecznie wszystkich darczyńców i czytelników tego listu. Dzięki Waszemu wsparciu, mimo mojej niepełnosprawności, nadal jest we mnie nadzieja... Dziękuję, Kochani!

Marian Naruszewicz

Suwałki (mieszkam na Osiedlu Północ)

Tel. 87 731 08 14