Marzenie o piersiach...

Jeżeli masz chwile proszę przeczytaj moja historie.

Witam.

Mam na imię Kasia i mam 34 lata.

Moje życie nigdy nie było" kolorowe ". W wieku 18lat wyprowadziłam sie z domu z  powodu rodzinnej sytuacji i zaczęłam żyć na własny rachunek. Było mi bardzo ciężko ale mimo wszystko zawsze wierzyłam,  że nadejdą lepsze czasy. Kiedy poznałam ojca moich dwóch córek myślałam,  że taki oto czas właśnie nadszedl po tylu latach upokorzenia we własnym domu. Do pelni szczęścia potrzebowalam tylko spokojnego domu i rodziny dla której będę ważna, która będzie mnie kochać a o którą będę mogła dbać z całego serca. Jednak i tym razem los mnie nie oszczędzil. Ojciec moich córek zaczął pić kiedy wprowadziliśmy się za granicę.  Moje szczęście i marzenia legly w gruzach. Próbowałam ze wszystkich sił ratować człowieka którego tak bardzo kochałam lecz nikomu nie można pomóc jeśli ktoś nie chce tej pomocy a spokoje dziecinstwo corek bylo dla mnie piorytetem. Musiałam być silna i szybko stanąć na nogi znowu w pojedynkę. Było bardzo ciężko ale kiedy człowiek już raz przejdzie przez gow** drugi raz wydaje się tak samo ciężki ale mniej dramatyczny, ze względu na wcześniejsze doświadczenia.  Tak oto po roku stabilizacji i normalności kiedy dala bym sobie uciac rękę przyslowiowa, iż limit dramatów juz wyczerpałam do konca swoich dni nadeszła diagnoza, rak piersi. Jeżeli myślałam wcześniej, że było mi źle to w porównaniu z diagnoza było to wielkie nic. Nigdy w życiu tak się nie bałam o własne dzieci.  Tak wiele chciałam im jeszcze przekazać,  nauczyć, wiec kiedy usłyszałam,  że czeka mnie mastektomia całkowita pomyślałam,  że brak piersi w zamian za życie to niska cena. Najważniejsze, że będę żyć. 

 Minęło dwa lata...

Kiedy patrzyłam na swoje ciało nie czułam żalu,  czułam wdziecznosc. Oddałam pierś za życie. Coś za coś.  

Tak mijał czas mówiłam sama do siebie, że cycki to nie wszystko. Nie jestem pierwsza i ostatnia, życie musi sie toczyć i dziękować, że ma się co toczyć. 

Ale przyszedł taki moment, że zapragnelam poddać się rekonstrukcji piersi.

Medycyna tak się posunął do przodu, że żal nie skorzystać.

Długo tłumilam w sobie chęć posiadania nowej piersi gdyż czułam, że nie mam prawa marzyć o tym. Przecież żyje i to powinno wystarczyć. 

Ja jednak chce spotykać się z mężczyznami i mam już serdecznie dosyć opowiadania w koło o chorobie dlaczego nie mam piersi.

Nie chce więcej wspolczujacych westchnień.  

Mam dosyć opowiadania tej samej historii w kolko.

Dlatego zwracam się do Państwa o pomoc.

Nie mam rodziny która by mnie wsparł finansowo.

Starałam się o kredyt lecz dostałam niewielki poniewaz jestem jedynym zywicielem rodziny i w ciąż brakuje i to dużo...

W Irlandii w której mieszkam na rekonstrukcje na państwowa służbę zdrowia jest szansa, że prędzej doczekam się wnukow. 

Myślałam by zrobić to w Polsce lecz biorąc pod uwagę koszta podróży z dwójką dzieci plus czas zdecydowałam się na klinike w Irlandii.

Bardzo długo zbierałam się na założenie tej zbiórki ponieważ jest tyle innych bardziej potrzebujących lecz pomyślałam kto nie ryzykuje nie pije szampana a w moim przypadku kto nie ryzykuje nie ma piersi.

Nie chce prosić o zbiórkę wśród znajomych ponieważ się wtydze i nie chce być nr1 w tematach wśród tutejszej polonii i nie chce by patrzeli na mnie  zastanawiajac się jak wygląda moja nowa pierś.  

Dlatego zwracam się z ogromną prośbą o wsparcie mojej zbiorki.

Kiedy znalazłam klinikę i byłam po konsultacji zaczęło mi bardzo zależeć,  gdyż wiem, że jest to realne a wręcz na wyciągnięcie ręki ale bez Państwa pomocy jest to dla mnie samej nie wykonalne uzbierać taka sumę. 

Z góry bardzo dziękuję za poświęcony czas przeczytania mojej historii i za wsparcie.