Nierówna walka o życie

Czerwiec 2019: całkowitym przypadkiem spada diagnoza jak grom z jasnego nieba - rak wątrobowokomórkowy z przerzutami do węzłów chłonnych w okolicy trzustki. 

Sierpień 2019: długa operacja zakończona krwotokiem i nierówną walką na intensywnej terapii. Udało się, powoli wracam do życia i na nowo cieszę się obecnością bliskich, dalej mogę zajmować się niepełnosprawną żoną.

Czerwiec 2020: markery nowotworowe znacząco podwyższone, badanie PET nie pozostawia złudzeń, choroba nie odpuszcza. Kolejna bardzo skomplikowana operacja, ponad trzy godziny trwało otwieranie jamy brzusznej, ponieważ pierwsza operacja pozostawiła zmiany o charakterze jatrogennym. Organizm nie radzi sobie dobrze. Kolejny pobyt na intensywnej terapii. 

Grudzień 2020: nadszedł świetny moment, kolejny pobyt w szpitalu, tym razem inny niż wcześniejsze. Zaczynamy kwalifikacje do przeszczepu wątroby ❤️ Pierwsze dni mijają szybko, kolejne badania, kolejni specjaliści... 15 grudnia przychodzi do łóżka szpitalnego mój ulubiony profesor ale jego mina jest dziwna... "Panie Januszu musimy przerwać kwalifikacje, coś niepokojącego jest pod prawym żebrem...🤦‍♀️🤷‍♀️Wszystko wskazuje na wznowę choroby co jednoznacznie wyklucza Pana na ten moment z możliwości przeszczepienia organu" 😭 czar prysł... Idą Święta czas wielkiej nadziei 🎄

Luty 2021: markery nowotworowe szaleją, nie jest dobrze. Czekam na operację, której plan przeraża nie tylko mnie... Możliwe, że konieczne będzie usunięcie nerki prawej, części jelit, zmiana zlokalizowana jest przy tętnicy nerkowej i nacieka na przeponę.

22.02.2021 - nadszedł TEN dzień operacji. Po 7 godzinach obudziłem się na sali pooperacyjnej, a nie jak to zazwyczaj bywało na intensywnej terapii, cieszyć się czy nie? Jak się szybko okazało, niestety nie ma powodów do radości. Zabieg był konieczny, usunięto wielki ropień, który wcześniej nie był widoczny, zbiorniki płynowe, dwie przepukliny, ale... No właśnie... ale nie udało się usunąć najgorszego. Jest duży guz zlokalizowany przy tętnicy nerkowej z naciekiem na przeponę i naczynia krwionośne. Operacja guza okazała się niemożliwa, nie miałbym szans jej przeżyć - ODSTĄPIONO OD ZABIEGU. To też brzmi jak wyrok tylko z opóźnionym wykonaniem

04.03.2021 - jestem w domu od 28 lutego, wracam do sił. Nie brakuje mi już ukochanej rodziny u boku i to ona wspiera mnie w chorobie. Jest nadzieja, dzisiaj odbyła się konsultacja z panią onkolog!!! Jest na tym świecie lek, który może zahamować rozwój guza i przedłużyć życie o nawet kilka lat. SORAFENIB - to teraz jedno z moich marzeń, ale pojawia się kolejne ale... miesięczny koszt leczenia tym lekiem to ok. 17000 zł :(

Marzec - Sierpień 2021: rozpoczęła się zbiórka funduszy na leczenie, niestety nie udało się na czas zebrać pieniędzy, rak dalej robi spustoszenie w organizmie, jest za późno żeby przyjąć Sorafenib. Pojawia się kolejna nadzieja, młody fantastyczny onkolog z Koszalina, który próbuje pomóc jak tylko może. Współpracuje z kliniką w New Jersey USA i walczy żebym zakwalifikował się do terapii.

Sierpień 2021: rozpoczynam długo wyczekiwaną i trudną terapię w Szpitalu w Koszalinie. Koszalin staje się moim drugim domem regularnie co 3 tygodnie. Otrzymuję wlewy Pembrolizumabu i Lenwatynib. Jest nadzieja na jakieś jutro...

Październik 2021: nadchodzą pierwsze cudowne wieści - markery nowotworowe pod wpływem terapii spadły z 1750 na 650 <3

Listopad 2021: przychodzi straszne powikłanie po przyjętym wlewie w postaci zapalenia przysadki mózgowej, stan zagrożenia życia. Nie jestem w stanie samodzielnie funkcjonować, nie jem, nie poruszam się samodzielnie, jestem potwornie zmęczony, mam zaburzenia wzroku przez obrzęk przysadki mózgowej. W tym trudnym momencie dodatkowo przychodzi mi pożegnać się z moją małżonką, która umiera nagle...

Grudzień 2021: dzięki szybkiej i trafnej diagnozie, dobraniu odpowiednich leków odzyskuję siły, zaczynam wstawać z wózka inwalidzkiego, zaczynam oswajać się z pustym domem, domem bez żony. Niestety koronawirus dotyka moich najbliższych, święta jesteśmy zmuszeni spędzić osobno. Czekam na Nowy lepszy Rok...

Kwiecień 2022: pojawia się kolejne powikłanie przyjmowanej terapii, organizm szybko się odwadniania, rekombinacja przyjmowanych leków, wzmocnienie w postaci kroplówek zatrzymują kolejny raz powikłania. Podczas kolejnej z co 3 tygodniowych wizyt okazuję się jednak, że markery z niewiadomych przyczyn poszybowały do 760 🥺Czy to oznacza wznowę choroby nowotworowej? Lekarze jeszcze nie potrafią odpowiedzieć, czekamy na wynik tomografii. Oby maj był łaskawszy...

Styczeń 2024: Nie poddaje się już bardzo długo, obecnie trwa chyba najdłuższy kryzys jaki miał miejsce podczas całego leczenia. Nastąpiło to co najgorsze, czyli bardzo silna wznowa choroby nowotworowej z nowymi przerzutami w organizmie. Mój wróg staje się coraz bardziej odporny na przyjmowane leki z USA ale nadal to tylko one hamują rozwój choroby. Markery nowotworowe przekroczyły poziom 20000 i ich wzrost nie jest już rejestrowany. Mimo wszystkich złych wyników i towarzyszącego codziennego bólu nie składamy broni. Co trzy tygodnie jeździmy do Koszalina w celu dalszej diagnostyki i wymiany leków oraz szukamy innych terapii poza granicami kraju.

Wydatki związane z leczeniem nie są małe. Wsparcie finansowe potrzebne jest na badania, konsultacje, przejazdy do kliniki, przyjmowane leki, dietę.

Wpłat można dokonywać zarówno tutaj jak i na stronie fundacji https://skarbonka.alivia.org.pl/janusz-dziedzic

Można przekazać 1% podatku

KRS0000358654 Cel szczegółowy Janusz Dziedzic nr 111496