Wsparcie w odzyskaniu Córki.

Cześć. 

Od 6 6at jestem dumną Mamą przekochanej uroczej i nad wyraz bystrej Dziewczynki. 

Laura jest wcześniakiem, jest największym małym wojownikiem jaki jest na tej ziemi, kto tak nie uważa jest głupcem.

Dla mnie Laura oznacza wszystko. Gdy nie ma jej mnie też nie będzie... Bo jak można żyć z połową serca, gdy żeby żyło potrzebne są dwie połówki. 

Zacznę od mojej historii, bo też w sumie gdyby nie było mnie i oczywiście Ojca Laury nie mogłabym teraz odtworzyć w pamięci jaką kopię samej mnie tworzy moje ukochane, wyczekane dziecko.

 Mimo, że Laura ma tylko 6 lat już teraz jestem z niej taka dumna i pełna podziwu, że przebiła mnie co będzie za kilka lat gdy mnie już dawno nie będzie na tym świecie? Aż łzy same lecą po moich policzkach..Moje dzieciństwo było pełne emocji.

 I nie mogę powiedzieć że były to tylko i wyłącznie pozytywne i dobre chwile. Wychowałam się w średniozamożnej rodzinie. Taty wiecznie nie było, bo goniąc pieniądze stracił to co w moich oczach jest najcenniejsze. 

Cenniejsze niż każde materialne bogactwo i wszystko o czym wszyscy skrycie  pragną. Stracił córkę. 

Teraz ja walczę o moją. I dzięki tej cennej lekcji i to, że tak jak Laura jestem waleczna nigdy się nie poddam!

 Bo od dokładnie 22.01.2019r jestem Mamą. Niestety nie jest mi dane opiekować się moim Dzieckiem.

 Pomimo, że uważam Mama zawsze będzie Mamą. I to Mama powinna wychowywać Dzieci. 

Sama jestem chora leczę się u specjalistów, ale dzięki pomocy specjalistów mam odpowiednio dobrane leki oraz pomoc przez co odnajduję się i łatwiej mi się żyje można by tak rzec..nie do końca.

 Przez moją chorobę Laura urodziła się,aż strach to pisać..Laura urodziła się w zakładzie psychiatrycznym.

 Miałam wtedy 22 lata z Ojcem Laury planowaliśmy powiększyć rodzinę, bo sami nie mieliśmy łatwo z naszymi rodzicami. Chcieliśmy oderwać się i stworzyć coś swojego, naszego.

 Zamknąć się w czterech ścianach i żyć z dala od zawiści i zazdrości. 

Z dala od ludzi chcieliśmy być razem i mieć Dziecko. Niedługo po tym udało się zaszłam w ciążę po trzech miesiącach! Pomimo niedoczynności i Hashimoto.

 Jednak szczęście z tej nowiny i radość, sens został mi odebrany. Po paru miesiącach rozstaliśmy się z Tatą Laury. A miało być tak pięknie. Przecież mieliśmy siebie. Przecież mieliśmy nas czyli mieliśmy wszystko?..Zagubione porzucone i wyrzucone jak śmieć nie miałyśmy dokąd iść ja i Laura.

 Nie miałam nikogo, oprócz mojej małej Żabki rosnącej we mnie.

 Nie miałyśmy gdzie spać, co jeść a co dopiero gdzie poczuć się jak w domu. Bo dom który budowaliśmy z Tatą Laury już nie był naszym domem.

 Ale nie poddaliśmy się już wam mówiłam, że nie złe z nas wojowniczki, nie? :)

 Spaliśmy raz na ławce raz na klatce. Najgorszej, że była zima, więc nie było zbyt wielu opcji. Bez pieniędzy ciężko też żebyśmy miały co zjeść. A że jestem z natury dumna, że tak to ujmę ciężko było mi prosić o chleb.

 Robiłam to dla Ciebie Żabko. Prosiłam tyle żebyś miała co zjeść. Bo mnie już dawno przestało na sobie zależeć. Ty trzymałaś mnie przy życiu..minęło parę miesięcy. 

Popadłam w głęboką depresję. Nie, nie przez Ciebie Żabko..jak ja sobie poradzę, nie mam pracy, dachu nad głową nie mam co jeść! Jak ja mogłam narazić Cię na takie życie. Życie w nędzy. Nie miałam wyjścia. 

Zgłosiłam się do szpitala..trafiłam na oddział psychiatryczny, a że byłam w 5 miesiącu ciąży, a brak informacji jakie leki podawać kobietą w ciąży leczenie trwało do porodu. 22.01.2019r.

Godzina 13:30 i 2,502kg szczęścia! Jaka szkoda,że Tacie coś wypadło i nie mógł zobaczyć jaką ma piękną Córkę. Nigdy nie zapomnę tego widoku jak pierwszy raz Cię zobaczyłam.

 Miałam w sobie tyle emocji, że myślałam, że zaraz eksploduję. Ból, Euforia,  Niepokój,  Zachwyt, Podziw i Miłość, której tak bardzo mi teraz brak... Jestem Mamą!

 Szczęście nie trwało zbyt długo akurat gdy już się podnosiłam z Tobą w mych ramionach. Po wyjściu ze szpitala okazało się, że czeka na nas ktoś jeszcze..to Twoi dziadkowie Laura.

 Okazało się, że są teraz Twoją rodziną.. rodziną zastępczą. A ja? Ja już spełniłam swoją rolę..jestem Mamą. Jestem Mamą i tak bardzo chciałam pokazać jaka jesteś wspaniała Twojemu Ojcu, że ukradkiem uciekłam z domu od Twoich Dziadków i przyszłam do Twojego Ojca. 

Lecz on przez te parę miesięcy chyba o nas zapomniał..przynajmniej mamy siebie. Mamy siebie?...Gdy zauważyłam co się dzieje nad ranem ubrałam Cię najcieplej jak tylko się da i uciekałam..uciekałam tak szybko, że już myślałam że mi się udało. 

Wyrwał mi Cię z rąk a na pożegnanie usłyszłam będą Cię gwałcić moi koledzy..Zagubiona, rozżalona, zmiażdżona, wykluczona i niekochana straciłam wszystko co miałam, a miałam tylko Ciebie. 

Teraz masz 6 lat a ja dalej się nie poddałam i nie poddam, bo jestem Mamą! I dopóki żyję nie odpuszczę Cię, bo jesteś wszystkim tym co mam. Bo nie ma mnie bez Ciebie! Sprawa w Sądzie trwa, a Laura ma już 6lat. 

Dalej walczę! Laurko, przecież wiesz jakie z nas wojowniczki! Kocham Cię i nigdy nie przestanę na zawsze w moim sercu tylko Ty.

 Proszę Państwa o wpłaty każdy grosz się liczy, bo nie mam łatwo a wszystko co muszę zrobić to sama..ale ja już nie mam sił. 

Mam dla Ciebie Żabko, ale..Mam ciężką sytuację finansową i jedynie to mnie ogranicza. 

Bo siłę i wolę walki mam! Nigdy się nie poddam. W końcu jestem Mamą!!