Sprawne nogi Doroty

Witam wszystkich. Postaram się streścić bo wiem, jak "chętnie" czyta się długie opisy.

Mam na imię Dorota. Od siódmego  roku  życia cierpię na nałogowe wypadanie rzepki ze stawu kolanowego. Niestety, przez tę przypadłość ominęło mnie bardzo wiele rzeczy, które chciałam (i chcę) kiedyś robić, między innymi chciałam tańczyć, bo zawsze czułam rytm - całym sercem. Chciałam zostać modelką, bo wspaniale bawiłam się gdy zakładałam wszelakie ubrania i wysokie buty, a jeszcze gdy stawałam przed obiektywem!! Ha! Czułam się jak ryba w wodzie! Marzyłam o tym, że zostanę gwiazdą NBA, bo kochałam grać w koszykówkę jak również miałam ambicje aby zdobywać złoto dla Polski na olimpiadach w bieganiu..... To tylko mała cząstka tego, co zrodziło się w mojej dziecięcej główce.... niestety, modelką nie zostałam - ba! - ja nawet nie mogę poczuć się do końca kobieco, ponieważ nie mogę chodzić w szpilkach, ani innych "chwiejnych" butach. Nie zostałam tancerką -ba! - gdy już idę potańczyć to z duszą na ramieniu i w miejscu, byleby się nie przewrócić. Nie zostałam także sportsmenką - ba! - Ja nie potrafię biegać! JA NAWET NIE MOGĘ SPOKOJNIE CHODZIĆ! Za każdym razem jak wychodzę z domu to boję się.... bardzo się boję, że wyskoczy mi kolano. Jest to okropny ból. Tracę tak na prawdę na chwilkę świadomość, i orientuję się, że leżę na podłodze z kolanem po boku nogi...  Po latach nauczyłam się sama nastawiać sobie kości i nie potrzebuję już pomocy.

Jestem mamą 11stoletniej Wiktorii oraz półrocznej Glorii. Młodszą córeczkę noszę jeszcze na rękach i jeszcze długo nosić będę, dopóki unieść będę mogła. Ale za każdym razem gdy ją podnoszę, boję się o nią... bo gdyby mi wyskoczyło kolano, to mogłabym ją skrzywdzić.... :( 

Dobiegam 30stki. Już widzę zmiany w mojej postawie. Cierpię na obustronną koślawość stóp, właśnie przez kolana. Mam problemy z kręgosłupem, ponieważ trochę krzywo chodzę, właśnie przez kolana i kręgosłup po prostu sama sobie niszczę. Boję się, co będzie, jak będę miała 40, 50, 60 , 70 lat!!! Prawdopodobnie będzie mi grozić wózek inwalidzki, czego bardzo nie chcę! 

W ziemie nie wychodzę z domu, gdyż boję się, że się poślizgnę. 

Nigdy nie biegałam ze swoją starszą córką, nie bawiłam się w berka, nie bawiłam się w ciuciu-babkę, nie ciągnęłam jej siedzącej na saneczkach, nie jeździłam z nią na rolkach ani łyżwach, nie ganiam się z psem.... chciałabym z moją drugą córcią robić te wszystkie NORMALNE i fajne rzeczy. Brakuje mi tego ;( 

Mam co jeść, gdzie spać, mam zdrową rodzinę, wspaniałego męża, wystarcza nam na podstawowe potrzeby, czasem i na coś ekstra, ale operacja kolana to jednorazowy, zbyt ogromny dla nas wydatek. 

Cena operacji to 10.000 zł w Bieruniu (bo tam byłam na konsultacji u doktora sportowego). 

Do tego dochodzą koszta rehabilitacji, leków, bandaży, jakiś stabilizatorów i czegoś tam jeszcze, czyli około 5.000. No i koszty dojazdów jakiś raz w tygodniu przez kilka miesięcy (mieszkam w Częstochowie). 

Na szczęście kwalifikuję się do operacji. Wiem, że po niej nie będę mogła swobodnie ugiąć nogi maksymalnie do tyłu, i może nie będę jakoś szybko biegać, ale powiedziano mi, że już nie będę musiała się martwić tym, że podczas gotowania pierogów, znów wyłożę się na podłodze :) tak , tak.... taka sytuacja miała miejsce w 2015 roku. 

Moi rodzice obiecali się dołożyć, jak i moi dziadkowie dlatego zbieram "trochę" mniej, niż jest to potrzebne, bo mam nadzieję, że jakoś resztę douzbieram poza tą zbiórką. 

Dodam, że cudownie byłoby uzbierać na operację obu kolan, bo i prawe i lewe robią mi psikusy, ale lewe zdecydowanie, oj zdecydowanie częściej.... ale o podwójną zbiórkę nie mam śmiałości prosić.

No i się rozpisałam :) 

Jeśli możesz.... jeśli Pan/Pani może mnie wesprzeć finansowo, będę bardzo wdzięczna. Każdemu kto mnie wspomoże, czy to złotówką, piątką czy setką - nie ważne - wyślę dobrą energię, bo tylko tak będę mogła się odwdzięczyć. 

Pozdrawiam serdecznie Wszystkich - Dorota.