Walka o życie trwa

Faktura za wizytę i badania u ginekologa onkologa:

PILNIE POTRZEBUJĘ POMOCY

PILNIE POTRZEBUJĘ TLENU

Fragment wypisu ze szpitala. Dane wrażliwe zostały zakreślone.

Rachunki z internetowej apteki Gemini. Produkty apteczne i drogeryjne bez recept, takie jak: opatrunki, bandaże, plastry, woda utleniona, igły, wężyki, przenośny inhalator tlenowy (mój poziom saturacji to 80-85 więc muszę się dotleniać) itp. 

Aktualizacja o nowe rachunki z zeszłego tygodnia:

Kolejne rachunki ze stycznia, grudnia 2024/2025

Pilnie zbieramy środki na operację, zostało dosłownie kilka dni! Przesyłamy linka dalej! Tylko z Wami może się udać!

Ściskam Was Kochani ❤️ 

KOCHANI, pamiętajcie proszę, że kwota wpłaconych na zbiórkę pieniędzy nigdy nie pokazuje dostępnej kwoty! KWOTA TA NIE POMNIEJSZA SIĘ O WYPŁACONE ŚRODKI.

Jest ciężko, ale walczę!!! Nadal potrzebuję Waszej pomocy!

WAŻNY KOMUNIKAT!

PONIEWAŻ DOSZŁY DO MNIE GŁOSY, ŻE LUDZIE NIE WSPIERAJĄ MNIE ZE WZGLĘDU NA OGÓLNĄ KWOTĘ ZBIÓRKI, WYJAŚNIAM, IŻ ZBIÓRKA TRWA PONAD ROK CZASU. ŚRODKI ZGROMADZONE NA ZBIÓRCE TO NIE SĄ DOSTĘPNE ŚRODKI DLA MNIE. NIE ZAKŁADAŁAM NOWEJ ZBIÓRKI, ŻEBY NIKOGO NIE WPROWADZAĆ W BŁĄD! MAM NADZIEJĘ, ŻE TERAZ WSZYSTKO JEST JUŻ JASNE. 

BŁAGAM O PILNĄ POMOC! Z WASZĄ POMOCĄ MOŻE SIĘ UDAĆ. MOJE ŻYCIE PRZELICZANE JEST OBECNIE NA PIENIĄDZE I TYLKO WY MOŻECIE MNIE URATOWAĆ!

Tak znikam...

Jestem młoda i chcę żyć. System mnie zostawił i los mój zależy tylko od Was. Moja sprawa w sądzie przeciwko ZUS trwa już ponad rok, dokładnie od lipca 2023. To właśnie wtedy zostałam bez środków do życia, bez świadczeń nawet bez ubezpieczenia. Jak to się dzieje u nas w Państwie ludzie chorzy zostają bez opieki, wsparcia, pozostawieni sami sobie. 

BARDZO PROSZĘ O UDOSTĘPNIENIA, może znajdzie się ktoś kto ma dużo Obserwujących i zechce mi pomóc? Moje zasięgi są bardzo słabe, co widać po liczbie osób wpłacających. Tym samym już na starcie jestem przegrana.

Moje życie zmieniło się w jednej minucie, z osoby cieszącej się, przyjacielskiej, pracowitej i szczęśliwej stałam się swoim cieniem, smutkiem, żalem. Uśmiech odszedł razem ze szczęściem. Żyje w koszmarze zwanym życiem. 

Straciłam wszystko: pracę, oszczędności, świadczenia i wielu znajomych, to ostatnie było dla mnie najbardziej bolesne. Życie potrafi otworzyć nam oczy.

Posłuchajcie SWOJEGO SERCA i pomóżcie mi w walce o życie!

*****

Aktualizacja 20.08.2024 - zaznaczam, że jest to data aktualizacji zbiórki. Sama zbiórka jest tu od dawna i ostatnio, od kilku miesięcy stanęła w miejscu 😭

Tak, jak obiecałam, załączam rachunki z gabinetu stomatologicznego w tym 2 usługi chirurgiczne.
To niestety nie wszystko... Za 2 tygodnie muszę wrócić na zdjęcie szwów i kontrolę. Za 3 miesiące będę miała wstawiane zęby.

Ból jest okrutny. Niestety taka jest cena za zapobieganie powstania zakażeń krwi.
Trzymajcie proszę za mnie kciuki, oby wszystko szybko się goiło i żebym nie miała stanów zapalnych.

Koszt mojego leczenia jest okropnie wysoki, muszę uzbierać 10 000,00 zł. Dlatego już dziś PROSZĘ O CEGIEŁKI, leczenia w tak dużej kwocie nie planowałam, niestety wyszło inaczej.
Proszę również o udostępnienia, generalnie Wasze wsparcie jest dla mnie BEZCENNE.

Kocham Was 🩷

-------------------

Ostatnio dziękowałam Wam za wsparcie, które mi okazaliście. Dzisiaj zwracam się ponownie z prośbą o PILNĄ prośbą. 

Mój stan pogarsza się z dnia na dzień. Na chwilę obecną mam już 3 guzy z czego 2 do natychmiastowej operacji (tu mogłam załączyć tylko jedno zdjęcie). Kolejny guz jest w okolicach obojczyka. Mam 41 lat i chciałabym jeszcze pożyć, nawet jeśli będzie to kilka lat. 

Przede mną jeszcze 4-tygodniowy szpital, gdzie będzie mi zapewnione wsparcie psychologów. Mam mieć dobrane leki, aby obniżyć poziom stresu. W warunkach szpitalnych na bieżąco będzie widać jak i na co reaguję, a na co nie.  Terapia jest nieodłącznym elementem leczenia. Nabieram tam sił do dalszej walki. Także takie właśnie mam plany na wakacje :)

Jeszcze ostatnio oszukiwałam się, że tak musi być, że widocznie na mnie pora bym cierpiała za innych i ok. bo mam się za silną osobę, zawsze walczę do końca. Niestety to co miało być już za mną jest przede mną ze zdwojoną siłą. Błagam Was o ludzką pomoc i wsparcie. Staram się przeżywać każdy dzień z uśmiechem.

Kochani czekają mnie kolejne operacje, nie ukrywam, że czas ma duże znaczenie. Lekarze idą w kierunku nowotworu tkanek miękkich, z uwagi na ilość guzów, raczej jest to nowotwór złośliwy. Twierdzą jednak, że pomimo nowych zmian, powinnam powrócić do zdrowia, o ile nic nowego się nie pojawi. 

Mam szczerą nadzieję, że tym razem los będzie dla mnie łaskawszy.
Trzymajcie mocno kciuki. 

Błagam o liczne udostępnienia i pomoc finansową, każda złotówka ma ogromne znaczenie. Wiem, że okres wakacyjny to okres wydatków, mam jednak nadzieję, że symboliczne 5 zł nie obciąży Waszych portfeli, a dla mnie otworzy drogę do dalszego leczenia.

Z góry BARDZO Wam dziękuję 🩷🩷🩷
Pomódlcie się za mnie, proszę.
Będę informowała o postępach na bieżąco.

****************************************************************

BARDZO DZIĘKUJĘ WSZYSTKIM DARCZYŃCĄ ZA KAŻDĄ WPŁATĘ. TERAZ JUŻ TYLKO SZPITAL (4 CZERWIEC - 7 LIPIEC) A POTEM TERAPIA I REHABILITACJA.  W MIĘDZYCZASIE DOWIEM SIĘ O WYSOKOŚCI RACHUNKÓW ZA LEKI, TERAPIĘ I ROCZNĄ REHABILITACJĘ PRAWEGO BARKU. 

RAZ JESZCZE BARDZO DZIĘKUJĘ! BĘDĘ SIĘ ODZYWAĆ :)

TRZYMAJCIE KCIUKI.

Rachunki z marca 2024 za leki (stałe) + wizyty u lekarzy + rehabilitacje w sumie: ok. 3500 zł

To jest min. wydatków na miesiąc. Do tego potrzebuję jeszcze 1200 zł na wizyty u lekarzy i ok. 2000 zł na powtarzanie i nowe badania. 

Jeśli już zawitaliście na moją zbiórkę zostawcie proszę swoją cegiełkę i udostępnijcie dalej. Mogę obiecać, że będę walczyć z całych sił. Wasza pomoc nie pójdzie na marne. Dziękuję.

BŁAGAMY. TYLKO WY MOŻECIE MOŻECIE URATOWAĆ ŻYCIE PAULINY

Bardzo potrzebuję Waszej pomocy. Nie mam środków na leczenie, badania, terapię, kolejny zabieg, rehabilitację, dentystę . Jestem niezdolna do pracy, moja przyszłość jest nieznana. Dlatego ośmielam się Was prosić o wpłaty (każda złotówka się liczy) i udostępnienia, gdzie tylko możecie udostępnić moją zbiórkę.

Jestem 40-sto letnią kobietą, której świat zawalił się 3 lata temu. Kiedyś pełna optymizmu, radosna, uśmiechnięta, niosąc pomoc każdemu, kto pomocy potrzebował, zakochana w muzyce, kochająca życie nagle straciłam wszystko. Dziś nie ma we mnie nic z tamtej osoby. Jestem bardzo zmęczona, pogrążona w bólu, nie mająca dla siebie współczucia, nienawidząca siebie i świata, cierpię na bezsenność, moje życie jest pełne lęków, ale dzięki Wam dalej walczę. Potrzebowałam i potrzebuje psychiatry i terapii. Niestety tak się zdarza ludziom, którzy są w stanie ciągłego ból. 

Kilka słów o tym jak wszystko się zaczęło. W styczniu w dniu moich imienin dostałam nagle objawy choroby, której do dnia dzisiejszego nie nazwano. Tydzień wcześniej przestałam jeść. Żyłam tylko o wodzie... W ten dzień odwiedzili mnie rodzice z wymarzonym jabłkiem, miałam wręcz niesamowitą ochotę na jabłko..zjadłam je z rozkoszą. Chwilkę posiedzieliśmy. Gdzieś 10 min. po ich wyjściu dostałam dreszczy, zmierzyłam temperaturę i nagle miałam 40 stopni. Towarzyszyły mi straszne dreszcze wręcz drgawki. Byłam zupełnie sztywna przez kilka minut, moje serce biło jak szalone czułam się jakbym miała umrzeć. Wymiotował i nagle temperatura spadła poczułam się lepiej. Nic już nie jadłam trochę piłam. Przespałam noc. Kolejnego dnia znów bardzo chciało mi się pić. Czułam jak rośnie mi temperatura, nie wstałam jeszcze z łóżka i znów to samo wymioty, temperatura, drgawki, ból serca. Myślałam, że to koniec, że drugiego ataku nie przeżyje. Jednak przeżyłam. Tym razem zebrałam się do łazienki otworzyłam drzwi wejściowe i od razu zadzwoniłam do rodziców, powiedziałam tylko: ratujcie mnie. Od tamtej chwili przeżywałam atak za atakiem. Rodzicie dotarli. Ja byłam już nieprzytomna. Z ich opowieści wiem, że mnie ubrali i zabrali do lekarza. Doktor była tak przerażona moim stanem, powiedziała, że to będzie walka o życie, przepisała leki i wróciliśmy do domu. Moja saturacja wskazywała 70. Ja ledwo łykałam powietrze, wręcz dusiłam się. Świadomość odzyskałam po 3 dniach. Przyjmowałam tlen, nic nie jadłam ani nie piłam i tak przez 3 tygodnie. 

Ledwo zaczęłam przyjmować pokarmy i kolejna infekcja. Lewa noga, sztywna, rwący ból, płacz i niemoc. Nic nie działało, nic nie pomagało zwalczyć bólu. Kolejny koszmar. Dostałam zastrzyki, działały przez 4 godziny dziennie. Normalnie darłam się w nocy z bólu, wszystko trwało ponad miesiąc. Wybrałam 60 zastrzyków i 5 sterydów. W końcu noga przestała boleć. Ucieszyłam się jak nigdy. Moc wróciła. Będę żyć. 

Budzę się następnego dnia. Nie mogę ruszyć prawą ręką. Boże dlaczego??? Totalna blokada ręki, ani do góry ani do dołu, znów okropny ból przy każdym ruchu... Kolejna infekcja. Do lekarza i znów zastrzyki, tym razem nie pomogły. Ból usytuował się w obojczyku.. czyli miałam już całą rękę nie sprawną obojczyk a za kilka dni kręgosłup szyjny i okropna opuchlizna z przodu szyi. Próbowałam wszystkiego... Nawet odwiedziłam kręglarza... Co ja tam przeżyłam - koszmar. W końcu zaczęłam się dusić w nocy, oddychałam tylko wtedy kiedy miałam odchyloną głowę do tyłu. 

Szpital, w sumie 3 szpitale, może Was zaskoczę, ale nigdzie nie chcieli mnie przyjąć, ciągle słyszałam, że nie mogą mnie przyjąć bo po pierwsze nie wiedzą co mi jest, po drugie to na pewno nie ich profesja. Ostatnia była chirurgia klatki piersiowej. Tu z krzykiem mamy i moim płaczem w końcu się udało. Za kilka godzin byłam już pacjentką. Leżałam tak w bólu kolejne 10 dni, dostawałam na raz 3 antybiotyki i 6 razy dziennie zastrzyki przeciwbólowe. Nic się nie poprawiało. W sobotę zawołano mnie do pokoju zabiegowego. Mega wystraszona, poszłam. Sam Pan Ordynator się mną zajął. Spytałam co będziemy robić, w odpowiedzi usłyszałam biopsję..zapytałam czy strzykawką, tak. Kładę się na stół, zakładają mi niebieskie ubranko, potem jakieś dodatkowe szmaty przy szyi i słyszę, podaj mi proszę skalpel, największy. Zaczęłam szlochać ze strachu, bólu, normalnie rzucało mnie na stole. Chirurg złapał mnie za rękę i usłyszałam jesteś bardzo dzielna. Bez znieczulenia czułam jak nacina mi skórę (już bez płaczu), a potem zaczął mi grzebać w ranie, żeby pobrać wycinki. Infekcja była bardzo zaawansowana. Ropa zalała mi całą szyję, włosy... Poczułam ulgę.  Chirurg wycisnął ze mnie każdą krople tego dziadostwa. Okazało się, że rana wewnątrz miała 15 cm głębokości, choć badania wskazywały 3-4 cm. Opatrzyli mnie i odprowadzili do pokoju. Sączek zalewał się krwią co kilka minut. Obklejali mnie co kilka minut. To pierwsza noc, którą przespałam. Drugi dzień usuwanie sączka. Pielęgniarka zapewniała mnie, że nic nie poczuję. Przyszedł lekarz i wyciągał go ze mnie...myślałam, że to nigdy się nie skończy, mój sączek miał zaledwie 60-80 cm. Założono mi nowy, znacznie krótszy. I znów antybiotyki i leki przeciwbólowe. Wyszłam ze szpitala. Przez kilka miesięcy co 4 dni meldowałam się w szpitalu na zmianę sączków i kolejne antybiotyki i przeciwbólowe. Przyszła pora na kolejną tomografię. Przeżyłam szok....okazało się, że opuchlizna zeszła więc zewnętrznie było ok, ale stan zapalny nadal występuje, co więcej pojawiają się ubytki kości i to w miejscu łączenia barku z mostkiem. 

Dzięki pomocy dobrych ludzi usztywniono mi mostek i żyję... Niestety nie wszystko się udało. Kilka dni temu minął rok od ostatniego zabiegu. Nadal jestem pod opieką chirurga i ortopedy. Stan zapalny też się utrzymuje i znów pojawiają się kolejne ubytki kości. Ponownie grozi mi rozpad mostka. Moje życie w niczym nie przypomina tego sprzed 3 lat. 

Ostatni tomograf wykazał więcej chorób, moja lewa nerka nie pracuje poprawnie, mam ostre zapalenie błony śluzowej, muszę zrobić kolejne badania w tym na prawe kolano, w międzyczasie dostałam cukrzycy, mam wysoki puls, arytmię serca i zaskakująco chorują mi oczy. Znów odczuwam ten okropny ból. Równie straszne jest to, że przez to zakażenie cierpią moje zęby, kruszą się jeden po drugim. Do dziś straciłam tak 5 zębów. Tylko tym razem nie jestem już tak silna psychicznie. Przeżyłam ostre załamanie nerwowe z próbą S. Mimo tego wszystkiego, dzięki Wam walczę i nigdy się nie poddam. Nawet nie wiecie ile dla mnie znaczy Wasza pomoc, wsparcie, każde udostępnienie a chyba najbardziej Wasze wiadomości, telefony. Jestem Wam dozgonnie wdzięczna! ❤️❤️❤️

Od lipca nie otrzymuje żadnych świadczeń. Leki kupują mi rodzice. Wiem, że ich liczba się zwiększy i tutaj proszę o Waszą pomoc. Potrzebuję też terapii, takiej 3-miesięcznej i tutaj też po cichu liczę, że mi pomożecie. Będę bardzo wdzięczna za każdą złotówkę. Badania na zakażenie bakteryjne nadal trwają, bo jak do dziś nie postawiono mi diagnozy. Jestem jedynym takim przypadkiem w Polsce, nieodgadnionym i nie zdiagnozowanym. Nie wiem czego mam się spodziewać jutro... Muszę przyznać, że zniknęłam z życia moich przyjaciół, znajomych. Dzięki Wam nie jestem sama.

Ośmielam się jednak prosić o Waszą pomoc, na tyle na ile będziecie mogli mnie wesprzeć. Jesteście nadzieją na zaprzestanie rozwijania się kolejnych chorób i leczenie obecnych. Niestety ZUS i NFZ nie działają na korzyść pacjenta a terminy do specjalistów to ok. 6 m-cy. Z serca bardzo Wam dziękuję. Bądźcie ze mną do końca (leczenia, diagnostyki i mam nadzieję wyzdrowienia, a przynajmniej polepszenia).

Wierzę,  że dla mnie światełko jeszcze nie zgasło 🌞

Dziękuję!