zbiórka dla pani Grażyny

Pani Grażyna potrzebuje pomocy, głównie na walkę z chorobą - stwardnienie rozsiane, by stanąć na nogi i dalej móc poradzić sobie z innymi problemami. Oto jej historia:

Urodziłam się w Krakowie 68 lat temu. Tu skończyłam szkołę podstawową, liceum i obroniłam pracę magisterską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Ale życie poszło własnymi drogami. Wzięłam ślub i urodziłam dziecko, córkę. Gdy miała zaledwie 3 miesiące, mąż został aresztowany. Człowiek ten okazał się bigamistą. W momencie aresztowania widziałam go po raz ostatni. Zostałam sama z maleństwem, wcześniakiem. Musiałam zacząć mocno pracować. Na nikogo nie mogłam liczyć. Wierząc w Pana Boga, byłam przekonana, że podołam. Brałam wszystkie możliwe zlecenia, pracowałam m.in. w Urzędzie Dzielnicowym Grzegórzki, Śródmieście i Podgórze, gdzie prowadziłam jeden z wydziałów. Nie korzystałam z żadnej pomocy państwa (alimentów też nigdy nie pobierałam), często wyjeżdżałam za granicę i dorabiałam urządzając mieszkanie i dorabiając do pensji. Nie było to łatwe, ale byłam młoda i zdrowa. Aby sprostać wymaganiom założyłam nawet własny interes. Z początku interes szedł doskonale, ale też nie przewidziałam, że po upadku komunizmu konkurencja stanie się wielkim wyzwaniem i coraz trudniej jej było sprostać. Do tego doszło najgorsze - zachorowałam na stwardnienie rozsiane. Spastyczne ruchy kończyn, ataki, zaniki pamięci zostały zdiagnozowane w szpitalu przy ul. Botanicznej. Podjęłam leczenie, ale szybko przekonałam się, że nie stać mnie na nie. Pieniądze szybko zostały powydawane, pomału, ale systematycznie się zadłużałam. Przestałam się chwilowo leczyć, bo pieniędzy brakowało na wszystko. Jakby było mało kłopotów, moja córka zaszła w ciążę. Była jeszcze nieletnia. Pomimo całego dramatu sytuacji, podjęłam walkę o przyjście na świat małej istoty (ojciec był nieznany). Tak też się stało, ale moja córka nie pozwoliła mi adoptować (prawnie) wnuczki. Postanowiłam zająć się pracą (pomimo ciężkiej choroby) i łożyłam na dziecko. Lata leciały, a ja mając propozycję leczenia lekami, które powstrzymują chorobę, postanowiłam zaryzykować. W ten sposób pogrążyłam się finansowo jeszcze bardziej. Ale też w tym czasie spłaciłam wcześniejsze pożyczki. Najgorsze, co zrobiłam, to zaryzykowałam zastaw na mieszkaniu. Myślałam, iż dług mój szybko spłacę i wszystko wróci do normy. Niestety, trafiłam na lichwiarzy i wszystko się pokomplikowało. Teraz sprawa jest w sądzie i prokuraturze. Składam pieniądze, aby spłacić długi, bardzo pogorszył się też stan mojego zdrowia.. Wnuczka jest już dorosła, podjęła pracę, ale myśli też o wyjeździe za granicę. Niestety, na rodzinę nie mogę liczyć. Najważniejszą sprawą jest, by udało mi się zatrzymać postęp choroby- myślę, że z innymi sprawami będę w stanie sobie wtedy poradzić, tak jak radziłam sobie do tej pory. Bardzo proszę o finansowe wsparcie na leki, rehabilitację i dofinansowanie wczasów dla niepełnosprawnych. Wierzę w Pana Boga i dobrych ludzi, którzy choć trochę pomogą.