Prośba ojca o pomoc dla syna .

Zawsze wydawało mi się że mając 50lat będę przewijał i bawił wnuki. Nawet w najczarniejszych scenariuszach nie przewidziałem że mogę przewijać własnego 29-letniego syna i próbować się z nim dogadać jak z małym dzieckiem. Pomimo całej sytuacji okazało się że jestem szczęściarzem. Mój przyjaciel który pochował 5 lat temu 16-letniego syna gdy mu składałem kondolencje powiedziałem że go rozumiem ze względu na naszą sytuację . On wtedy powiedział słowa które mi utkwiły w pamięci. Ale Twój syn żyje .....  Dlatego zmieniłem mój światopogląd . Lepiej mieć Adriana w domu niż na cmentarzu. Lepiej walczyć o jego powrót do normalności niż palić znicze na cmentarzu . To jest szczęście :-) Dla niektórych złamany paznokieć jest tragedią ale dla innych nasza sytuacja jest szczęściem .

Adrian zawsze był zwykłym młodzieńcem jak wielu innych, pełny życia i ideałów które nim kierowały . Zawsze uwielbiał sporty wodne i chciał pomagać innym. Mieszkając na Mazurach jest dużo łatwiej korzystać z wody. Pływał na windsurfingu i bardzo dobrze pływał w wodzie. Został ratownikiem WOPR i połączył dwie pasje życiowe , woda i pomoc innym.  W dniu 17 października 2013 roku , 11 dni przed swoimi 22 urodzinami to On potrzebował pomocy . Doszło do zatrzymania krążenia . Czas bez tlenu spowodował uszkodzenie centralnego układu nerwowego i w konsekwencji zapadł w śpiączkę . Adrian w skali świadomości Glasgow miał 3 . Po czterech dniach Pani Doktor na moje pytanie czy Adrian będzie żył odpowiedziała że tak ale jakie to życie. Odpowiedziałem wtedy z optymizmem i pełny nadziei że wolę mieć syna w domu niż na cmentarzu . Jeszcze wtedy nie zdawałem sobie sprawy z ogromu kosztów i obowiązków które są związane z opieką nad Adrianem. 

Po 6 latach opieki nad synem wiemy że taka opieka jest kosztowna, pracochłonna ale przynosi efekty w postaci lepszej świadomości i ruchomości. Potrafimy zmusić Adriana do malowania :-)  Cyber-oko jest też dla niego fajną zabawą i szkoleniem .

Z rok temu usłyszałem od starszego Pana który znał historię reanimacji Adriana  że od by tego nie robił .......  Mam nadzieję że był to jeden odosobniony przypadek z takimi poglądami . Nie wyobrażam sobie żeby rozważać czy udzielać  komuś pomocy czy nie a tym bardziej w przypadku syna . W 2016 roku Adrian miał przeprowadzony rezonans czynnościowy. Badanie które wykazało w 100% że Adrian widzi, słyszy , czuje i rozpoznaje znajomych. Film poniżej obrazuje te całe badanie . Wart zobaczyć .

Rok temu żeby oszczędzić pieniądze na przyszłość ukończyłem kurs masażu klasycznego i limfatycznego . Wdrożyłem to wszystko w praktyce . Fajny kontakt bezpośredni podczas masażu i widać efekty pracy :-) Nie przypuszczałem że tak szybko będę korzystał z tej wiedzy przez koronawirus . W pewnym momencie musieliśmy zamknąć drzwi i odizolować Adriana od otoczenia żeby nie doszło do zakażenia które mogłoby dla niego być śmiertelne .

Ta ściana która nas dzieli jest coraz słabsza i my z pomocą wszystkich ludzi dobrej woli i z Twoją pomocą z drugiej strony ją zburzymy .  Robimy co możemy z mamą. Żeby się udało proszę o pomoc innych ludzi , bo sami z mamą ledwo już wiążemy koniec z końcem . Miesięczna rehabilitacja, leki i suplementacja to koszt 5000 zł.   Dzięki ludziom dużego serca osiągnęliśmy już dużo ale walka o Ciebie trwa i obiecuję że nie zejdę z ringu w trakcie walki chyba że mnie zniosą . Dopomóż Adrianowi i nam zburzyć ścianę niemocy.