Rehabilitacja Przemka

Mam na imię Ela, jestem mamą trojga dorosłych dzieci. Pracowałam, zajmowałam się domem, cieszyłam się szczęściem, jakie daje posiadanie rodziny. 11 lipca 2017 roku odebrałam telefon od córki, która powiedziała o wypadku najmłodszego syna.Jego samochód wpadł w poślizg, Przemek stracił panowanie nad kierownicą i oma lnie zginął. Długo nie mogłam się pozbierać, szczególnie po informacji, że syn będzie w stanie wegetatywnym i powinnam rozejrzeć się za hospicjum dla niego. Cała rodzina i znajomi wierzyli, że Przemek obudzi się ze śpiączki, a połamane ręce, uraz mózgu, kręgosłupa i przebite płuco uda się wyleczyć. Swoje lęki i nadzieje powierzyłam Bogu. Wielu przyjaciół modliło się o jego powrót do zdrowia. Ten cud wydarzył się wkrótce po jego 20. urodzinach, które spędziliśmy na OIOM-ie. Od tej chwili wraz z mężem walczyłam o jego powrót do zdrowia. Z radomskiego szpitala Przemek został przewieziony do Konstancina na operację kręgosłupa, niedługo potem karetką pojechał do Gołębiego Dworu, gdzie zaczęto go rehabilitować pod kierunkiem prof. Talara. Wówczas moja i męża obecność była nieodzowna, zajmowaliśmy się nim w dzień i w nocy, ponieważ nie mógł się poruszać, oddychał rurką tracheotomijną, odżywiał się przez PEG-a. Dowiedzieliśmy się o istnieniu dobrego ośrodka w Gacnie Małym i od kiedy Przemek  tam wyjeżdża, zrobił wielkie postępy- siada, je samodzielnie, mimo że prawa ręka nadal nie chce współpracować. Przy pomocy rehabilitantów syn próbuje wstawać. Jestem z niego dumna, ale wiem, że przed nami jeszcze długa droga i kosztowne leczenie. Proszę o wsparcie, gdyż wierzę,że dzięki pomocy ludzi dobrego serca będę nie tylko rozmawiać ze swoim synem,ale patrzeć na to, jak wraca do zdrowia i odzyskuje dawną sprawność i radość życia. Nie ma większego szczęścia dla matki niż szczęście jej dziecka.