Przetrwać zimę w Chacie

Nie mam pieniędzy – powiedziałam sama do siebie. Zarenka uniosła głowę i postukała ogonem o podłogę, schyliłam się i pogłaskałam ją po mordce. - Jak się skończą te resztki resztek, które fruwają gdzieś po kątach konta bankowego, będziesz miała pod zadkiem zimno, brudno i głodno – zagroziłam, ale nie uwierzyła, machnęła ogonem jeszcze raz i skoczyła na wersalkę.Stałam pośrodku salonu wśród co najmniej dwudziestki psów (pozostałe dwadzieścia rozproszyły się gdzieś po domu) i porozkładanych na różnych wysokościach kotów i patrzyłam bezmyślnie w wyśpiewujący radosną świąteczną piosenkę telewizor – niebo, niebo, ziemia, ziemia, wszyscy wszystkim ślą życzenia. Mi tak świątecznie na ustach nie było. Zaczął się czas przedświąteczny, ludzie z uśmiechami i radością w oczach biegali po galeriach handlowych i małych sklepikach. Ja nie miałam za czym biec, a raczej nie miałam za co. Zima to najcięższy czas dla Chaty. Chata to codzienne wydatki składające się z rachunków za karmę, środki czystości, prąd, wodę, śmieci, ogrom pelletu, który ogrzewa nasz 400 metrowy dom. Żeby ogrzać dom potrzeba 8 worków pelletu dziennie – worek to 17 złotych, czyli 136 złotych dziennie razy 30 dni, to 4 000 zł tylko na ogrzewanie.Chata to codzienne wydatki składające się z rachunków za lecznice, leki, paliwo na dojazdy do lecznic, pensje dla pracowników. Te codzienne góry papierów z cyferkami, które miesięcznie składają się na kwotę od 30 000 złotych, w zależności ile w danym miesiącu jest operacji i nagłych zdarzeń, doprowadzają do chęci krzyku.

Chata, to Dom, w którym żyje średnio 80 zwierząt, starych i chorych psów i kotów, pozostawionych po śmierci właścicieli, wyrzuconych na bruk, po wypadkach, po traumach, pokaleczonych do granic rozpaczy na ciele i duszy. Patrząc na moje zwierzęta, nie mogłam w tamtej chwili wyrzucić z myśli zdania "jak będziesz miała kasę, to będą istnieć. Jak nie będziesz miała, to nie będą... ". Czuję się bezradna. Ostatnia zbiórka na utrzymanie Chaty nie udała się. Zebrałam jedną którąś potrzebnej mi kwoty, aby przetrwać zimę. I nagle pomyślałam, że po prostu Wam to, Kochani, napiszę, bez zbędnych ozdobników, bez setek słów, których nie potrafię w sobie znaleźć. Że napiszę Wam po prostu tych kilka zdań, przecież każdy rozumie słowo "brak". Każdy z nas prowadzi dom, wie ile kosztuje utrzymanie dwóch czy pięciu osób, jeśli w domu są zwierzaki, dochodzą jeszcze opłaty za ich potrzeby, całość składa się na kilka tysięcy złotych miesięcznie. Mój dom funkcjonuje identycznie jak Wasz, różni się tylko tym, że ja mam na utrzymaniu 80 zwierząt, którym obiecałam, że zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby już nigdy więcej nie poczuły co to jest głód, zimno, strach, piekło stworzone przez człowieka. Ja jestem tutaj dla nich, wyłącznie dla nich. Jeśli Chata zginie, ja sobie poradzę, ale one nie. Gdy zginie Chata, zginą i one. Codziennie dostaję po kilka próśb o zabranie potrzebującego zwierzęcia. Nie mogę ich przyjmować, odmawiam wszystkim, bo jestem odpowiedzialna przede wszystkim za te, które już mam, im muszę zapewnić byt. Jestem zmęczona. Nie pracą - comiesięczną walką o przetrwanie. Chata utrzymuje się wyłącznie z datków. Darczyńco, proszę, pomóż mi opłacić rachunki, życie składa się z rachunków. A Chata składa się nie tylko z miłości, ale także z prozy życia, czyli pieniędzy, aby móc istnieć. Jeśli nie zbierzemy środków na czas zimowy, Chata nie przetrwa.Pokazuję Wam zawsze, Kochani, jak istniejemy, co robimy na co dzień, nie robię głupich min do kamery, nie gram na uczuciach i emocjach. Pokazuję zwierzęta i miejsce, w którym jest miłość, dobro i olbrzymie uczucie, które łączy te 80 psiokocich istnień oraz ludzi w jedną wielką rodzinę. Nie kończę pracy po 8 godzinach, wracając do domu, gdzie mogę odpocząć i nabrać sił – jestem z nimi 24 godziny, całą dobę, dzień po dniu. Moje życie jest ich życiem. To nie praca, z której można wyjść do czystego domu, położyć się i mieć wszystko w nosie. Chata, to moje i ich życie. 

Mój dzień zaczyna się o 5.30 i kończy o północy. Pomóżcie nam trwać, istnieć, bo drugiego takiego miejsca jak Chata po prostu nie ma.