Własne życie

Witajcie... Mam 55 lat. Bardzo trudno jest pisać o sobie, a tym bardziej prosić o pomoc. Zdaję sobie doskonale sprawę, że jest mnóstwo osób bardziej jej potrzebujących, chorych... Dla wielu z Was mój problem wyda się błahy, jednak dla mnie, kobiety niemłodej, jest bardzo ważny. Wyszłam za mąż w wieku 25 lat. Po urodzeniu pierwszego dziecka, okazało się, że przestałam być kobietą i żoną, a stałam się darmową służbą. Poźniej było coraz gorzej, brak poszanowania, przemoc. Ta sytuacja trwa do dziś. Od wielu lat myślałam o odejściu od męża, marzyłam o tym. Często  słyszałam postronne głosy, żeby to zakończyć,  zgłosić, żeby o siebie walczyć... kto tego nie przeszedł nie zrozumie, że to trudne,  bardzo trudne, zwłaszcza, gdy są dzieci i nie posiada się zaplecza finansowego. Ojcem jest dobrym, nigdy nie podniósł ręki na dzieci.  Swoje frustracje wyładowuje na mnie. Nie chcę i nie mogę tak dalej żyć. 

 Teraz, gdy dzieci się usamodzielniły ( mam czworo), mogę pomyśleć o sobie. Bardzo pomógł mi w tym członek dalekiej rodziny, zapisując mi w spadku małe mieszkanie. Nic wielkiego, raptem 30 m kw, ale dla mnie to pałac. Moje własne, bezpieczne miejsce, gdzie mąż mnie nie dosięgnie.  Wymaga jednak remontu, to stare budownictwo. Bardzo proszę o wsparcie w osiągnięciu mojego marzenia. Pomóżcie mi zaznać spokoju...