Vittorio Meossi mały wojownik

Tak to się zaczęło...

Tak to się zaczęło - nasz wojownik Vittorio!

Wiadomość dla kobiety, że zostanie matką, to największa radość, jakiej może doznać. Na początku ciąża przebiegała pomyślnie, wręcz książkowo. W 30 tygodniu ciąży, podczas standardowych badań, lekarz stwierdził torbiele w mózgu dziecka. Uspokoił nas i powiedział, że takie torbiele wchłaniają się. Widząc mój niepokój, skierował mnie na badanie prenatalne...

Po około tygodniu, pojechaliśmy na badanie prenatalne. Lekarz badał nas i badał. Nie będąc nigdy na takim badaniu, nie wiedziałam czemu to trwa tak długo!

Pani Doktor, po zakończeniu badania rzekła: "Nie mam dla Was dobrych wieści".

Okazało się, że syn ma wadę wrodzoną serca: zwężenie ujścia tętniczego oraz kardiomiopatia.

Poród musiał odbyć się w 36 tygoniu ciąży, przez cesarskie cięcie, ze względu na stan dziecka. Zaraz po porodzie, Vittorio trafił na zabieg balonoplastyki.

Po operacji stan naszego synka był krytyczny. Niewydolność oddechowo - krążeniowa, brak pracy wątroby i nerek oraz wylew 3/4 stopnia, wodogłowie.

I co dalej?

Po 3 miesiącach, na oddziale intensywnej terapii, trafiliśmy w końcu do domku. Nasze szczęście nie trwało zbyt długo. Vittorio musiał trafić na oddział neurochirurgiczny, gdyż wodogłowie pogłębiało się.

Uff! Po zabiegu! Chyba wszystko jest już dobrze?

Nasze Szczęście

Na chwilę obecną, Vittorio jest pod stałą opieką specjalistów takich jak: kardiolog, neurolog, neurochirug, gastrolog, okulista.

W przyszłości (oby nie!) może nas czekać przeszczep - na razie serce jeszcze walczy.

Vittoro dzisiaj ma 3,5 roku. Uczęszcza na rehabilitację ruchową, nadal ma słabe napięcie mięśniowe, lecz sam potrafi chodzić. Jak twierdzą inni, całkiem nieźle sobie radzi. To mały cud!

Chodzimy na zajęcia logopedyczne, ponieważ Vitek sam nie potrafi jeść i nie mówi, tylko gaworzy.

Naszym marzeniem jest, by synuś w przyszłości stał się samodzielny. Dużo pracy i wysiłku przed nami. Jako, że naskuteczniejszym działaniem są turnusy, chcielibyśmy na nie jeździć minimum 2 razy w roku, a po za tym zapisać go na kolejne rehabilitacje. W tygodniu mamy ich tylko dwie, czasem jedną, bo za tyle placi NFZ.

Niestety nasz skromny budżet domowy nie pozwala nam na to. Tylko tatuś pracuje, a ja jako mama, zajęłam się opieką nad Vitkiem. 

Zbiórka

Zbieramy na rehabilitację w specjalnym ośrodku, oraz przede wszystkim na turnusy rehabilitacyjne.

Za okazaną pomoc w imieniu naszego niesfornego potworka ogromnie dziękujemy!