Odbudujmy razem ich dom.

Żelazno. Dom nad brzegiem rzeki, która kilka dni temu odebrała godne życie.
120m2 i trzy pokolenia. Uciekali w nocy nie zabierając ze sobą nic. I takie samo nic zastali po powrocie do zalanych ścian.
Z wodą wypłynęło wszystko: meble, sprzęty, towar na handel na miejscowym ryneczku, plany na przyszłość. Dziś budzą się wśród gołych ścian, które wczoraj skuło wojsko. Gruz wyrzucają za dom, ale i na tym pobojowisku zaczyna brakować miejsca.
Babcia znalazła miejsce w „tymczasie” w Kłodzku, ale mama i dzieci zostali na stryszku pilnować „dobytku” przed szabrownikami. Śmieszne, bo niby co tu szabrować….mokra kanapa, zalana szafa, połamane krzesła…ale amatorów darmowego złomu o dziwo nie brakuje.
Dziś nie mają nic, prócz siebie. Przeżyli straszną traumę, ale widok ciał płynących w rzece odbija się w psychice na długo.
W ciasnym pokoju znaleźli miejsce dla Mai, która w powodzi straciła dom. To takie cenne, nie mieć nic, a jeszcze dawać.
Osuszamy ściany i myślimy co dalej. Potrzebny remont. Chociaż szpryc wapienny położyć. Tyle wystarczy póki dom się wyschnie. Na podłogi kafelki, trochę paneli w pokojach. To na początek, aby mieć gdzie postawić meble z darów.
Patrząc na kwiaty wiszące u połaci, które przetrwały powódź myślę sobie, że Pan Bóg splatał figla….a może to nie był żart, tylko znak, że „jeszcze będzie pięknie, jeszcze będzie normalnie”.