Marcin - proteza podudzia

Witam serdecznie.

Mam na imię Marcin lecz większość osób pracujących „w branży” mówi na mnie Zdzichu. Urodziłem się i mieszkam w Łodzi z żoną Anną i synem Krzysztofem. Mam 52 lata i połowę swojego życia zajmuje się budową scenografii do filmów, spektakli telewizyjnych, reklam i teledysków. To w rodzinnej Łodzi rozpocząłem swoją przygodę z filmem współpracując z Opus Filmem. Jednak od 2010 roku przeniosłem swoje działania do Warszawy gdzie aktualnie pracuje. Praca zawsze była dla mnie wielką pasją i dawała mi wiele radości i satysfakcji.
     Kiedy w sierpniu 2023 roku doznałem niegroźnie wyglądającego skaleczenia stopy nie wiedziałem, że tak bardzo zmieni to moje życie. Rana, która z zewnątrz stopy, wyglądała jak mała dziurka w jej środku rozwinęła się w ropowicę. Gdy prosto z budowy dekoracji w Warszawie trafiłem na łódzki SOR okazało się, ze infekcja jest bardzo zaawansowana. a jedynym rozwiązaniem, ze względu na zagrożenie sepsą, jest amputacja lewej nogi pod kolanem.

     Operacja przeprowadzona 24 sierpnia przebiegła pomyślnie, rana zaczęła się goić a ja zostałem, po 6 dniach hospitalizacji, wypisany do domu. Jako, że nie wyobrażam sobie życia bez pracy już 6 września wróciłem do Warszawy aby realizować kolejne projekty scenograficzne.
     Niestety po miesiącu od operacji rana zaczęła niepokojąco „pachnieć”. Dzięki staraniom żony, udało mi się trafić do łódzkiej przychodni Argo - zajmującej się leczeniem  trudno gojących się ran. Tam stwierdzono ponowny rozwój infekcji w nodze. Pobrany wymaz dał wynik: zakażenie pałeczką ropy błękitnej prawdopodobnie podczas hospitalizacji. Rozpoczęła się długa, trwająca prawie 11 miesięcy, walka o uratowanie nogi przed kolejną amputacją. Prywatne wizyty co dwa dni w przychodni na czyszczenie rany, kilkukrotnie zakładane opatrunki podciśnieniowe, zaszywanie w ranie granulatu z antybiotykami, czy sesje w komorze hiperbarycznej, chociaż bardzo kosztowne i praktycznie pochłonęły wszystkie rodzinne oszczędności, doprowadziły do całkowitego wyleczenia nogi. Mimo bardzo intensywnego leczenia w dni kiedy nie miałem wizyty w przychodni, jeździłem samodzielnie pociągiem do pracy w Warszawie poruszając się na wózku inwalidzkim.

     Po całkowitym zagojeniu się rany rozpocząłem proces przygotowania nogi do protezowania.  W tym samym czasie złożyłem wnioski o refundację kosztów protezy. Niestety ze względu na bardzo długi czas weryfikacji wniosku zarówno przez NFZ jak i program „Aktywny samorząd” - w tym drugim przypadku czekają mnie jeszcze rozmowy z psychologiem czy proteza jest mi rzeczywiście niezbędna, wciąż jestem jej pozbawiony. Jeżeli refundacja zostanie mi przyznana to i tak ze względu na bardzo krótką cześć nogi pod kolanem (większość tkanek została usunięta w czasie leczenia w Argo), będzie niewystarczająca do zakupu protezy. Nadmienię, że od razu po zagojeniu się rany, aby nie poruszać się na wózku inwalidzkim dostosowałem do swoich potrzeb podpórkę iWalk Free dedykowaną dla osób z nogą w gipsie. Podpórka niestety jest przymocowana na sztywno do nogi bez możliwości zgięcia w stawie kolanowym. Ze względu na swoją wielkość nie można jej także ukryć w spodniach tak jak klasycznej protezy przez co jest widoczna i przyciąga uwagę ludzi co jest dla mnie bardzo krępujące.

     Zwracam się do Państwa z serdeczną prośba o pomoc w zakupie protezy. Pozwoli mi ona wrócić nie tylko do normalnej sprawności fizycznej czy większej efektywności w pracy ale także poprawi mój komfort psychiczny. Dzięki protezie nie będę przyciągał wzroku ludzi jak w chwili obecnej kiedy poruszam się na przerobionej podpórce. Pozwoli mi ona także kontynuować przerwane amputacja nogi sportowe pasje takie jak koszykówka, tenis ziemny czy jazda na rowerze. 

Będę wdzięczny za każda przekazaną przez Państwa kwotę. 

Pozdrawiam serdecznie.

Marcin