Bankructwo w pandemii

Dzień dobry Państwu

Założyłam zbiórkę by pomóc dobremu znajomemu, który znalazł się w bardzo trudnej sytuacji... 

Poniżej jego apel o pomoc.

Piszę do Państwa z wielkim wstydem gdyż nigdy nie sądziłem iż będę zmuszony zwracać się o pomoc do ludzi dobrej woli. Obecnie przyznaję, że nie mam wyjścia gdyż jestem w sytuacji dla naszej rodziny beznadziejnej. Wiem , że wielu ludzi w dzisiejszych czasach jest w podobnej sytuacji. Nigdy nie sądziłem że sam kiedykolwiek znajdę się w takiej. 

Byłem osobą starającą się sprostać wyzwaniom dnia codziennego, a tym bardziej starałem się nieść pomoc innym ludziom w jakiejkolwiek by nie byli potrzebie. Problemy innych w połączeniu z naszymi własnymi spowodowały, że nie jesteśmy w stanie poradzić sobie w obliczu dnia codziennego. Narastające z tego tytułu zmartwienia, świadomość że zostaliśmy z tym sami, poczucie bezradności oraz przerażenia odbiły się piętnem na moim zdrowiu.

Ciężko pracując od niemal dziesięciu lat, dźwigając po kilkanaście a nawet kilkadziesiąt ton dziennie nie byłem świadomy, iż buduje tym własną bazę chorobową. Początkowe objawy choroby ignorowałem. Omdlenia, krwotoki - tłumaczyłem chwilowym przemęczeniem . Bo przecież mam zaledwie 37 lat . Okazało się że mam liczne krwiaki układu pokarmowego (na które holenderska medycyna zalecała wszechobecny paracetamol). W 2019 roku przeszedłem trzy operacje. Byłem przekonany, że się z tego pozbieram. Lecz tak się nie stało. Na skutek tego jeszcze bardziej runęło moje zdrowie fizyczne jak i psychiczne.

W następstwie choroby straciłem stałe zatrudnienie, które było podstawą naszej egzystencji. W obecnej chwili ze względu na stan zdrowia nie mam możliwości podjąć się jakiejkolwiek pracy. Popadamy w rosnące lawinowo długi. Obecne zadłużenia, które wynoszą 85 tyś euro, przerosły nasze możliwości finansowe. 

Zwracałem się z prośbą o pomoc do wielu instytucji i fundacji takich jak Caritas czy PCK - niestety odmówiły nam pomocy. Fakt, że mieszkamy w Holandii jeszcze bardziej utrudnia nam rozwiązanie problemu , gdyż jesteśmy obcokrajowcami i nie ma tutaj organizacji które przychylnie spojrzałyby na naszą sytuację . 

Z trudem oraz ciężkim wstydem to wyznaję - nie myślałem że kiedykolwiek będę musiał błagać o pomoc. To jest jedyne co mi pozostało . Nie wiem dokąd się udać. Błagam pomóżcie! Mam myśli samobójcze. Nie wiem ile jeszcze wytrzymam.  Z dnia na dzień jest nam coraz ciężej.

Proszę o wsparcie