Usamodzielnienie Marysi

Cześć, mam na imię Marysia i mam 19 lat. Jestem pogodną, pomocną, przyjazną i otwartą dziewczyną. Moją pasją są książki, jestem zapaloną czytelniczką. Moje życie odkąd pamiętam nie było łatwe. Od rozwodu moich rodziców, gdy miałam 4 lata, nie byłam radosnym dzieckiem. Miałam speficyficzną relację z tatą, z mamą, w tym czasie, nawet dobrą. Po 4 latach życia osobno, moi rodzice zeszli się i tak na świat przyszła moja młodsza siostra. Od kiedy moja mama zaszła w ciążę ojciec bardzo się zmienił. Zaczął pić i być wobec nas agresywny słownie. Znęcał się nade mną psychicznie. Byłam 9-cio letnim dzieckiem, nie wiedziałam czemu tak jest, chciałam tylko, żeby tata był jaki inni tatusiowie. Przez 6 lat moi rodzicie schodzili się i rozchodzili, powodując tym piekło w domu. Ciągły krzyk awantury, wyzwiska, szarpaniny, groźby. W październiku 2018 roku pierwszy raz zaczęłam okazywać objawy depresji, nie wychodziłam z łóżka przez prawie 5 miesięcy. Nie byłam nawet w stanie samodzielnie się umyć czy nawet skorzystać z toalety. Po 1 wizycie u psychiatry dziecięcej została mi stwierdzona depresja. Dostałam leki i żyłam z tą diagnozą następny rok. Wyprowadziłyśmy się z mamą i siostrą od ojca. Nie miałam i dalej nie mam, z niewielkimi przerwami w przeszłości, z nim kontaktu. Po roku poszłam do nowej psychiatry gdzie dostałam diagnozę choroby afektywnej dwubiegunowej i zostałam odesłana na mój pierwszy pobyt w szpitalu psychiatrycznym. Leżałam w nim dwa miesiące. W międzyczasie zaczęła się pandemia, więc o odwiedzinach mogłam zapomnieć, a w dziecięcym szpitalu psychiatrycznym nie można mieć telefonu. Leżałam tam odizolowana od świata. Wyszłam, lecz nie pocieszyłm się długo otaczającym światem, ponieważ po  trzech miesiącach trafiłam tam znowu, tym razem na 3 miesiące. Niestety, po wyjściu w listopadzie 2020 roku, w grudniu trafiłm tam znowu. Mój stan się pogarszał. Miałam za sobą dwie próby samobójcze. Spędziłm w szpitalu Święta Bożego Narodzenia i Nowy Rok. Wyszłam w lutym 2021 roku, już w lepszym stanie, ale na bardzo dużej ilości leków przeciw psychotycznych. Brałam dziennie 20 tabletek. Zostałam skierowana na leczenie na dziennym oddziale psychiatrycznym, na którym leczyłam się 8 miesięcy. We wrześniu 2021 roku poszłam do 3 klasy liceum. To był dla mnie bardzo ciężki rok. Przez ilość leków, które przyjmowałam nie byłam w dobrym stanie psychoruchowym. Moje relacje z matką diametralnie się pogorszyły, zaczęła mnie szantażować emocjonalnie i terroryzować. Było mi bardzo ciężko ale przetrwałam ten rok szkolny i wakacje po nim. Do 4 klasy liceum chodziłam tydzień, potem znowu trafiłam do szpitala psychiatrycznego tym razem dla dorosłych. Spędziłam tam 5 miesięcy, co przekreśliło moją szansę na planowe skończenie szkoły. Dostałam dodatkową diagnozę - zaburzenie osobowości typu borderline oraz nerwice natręctw. Po wyjściu ze szpitala moja matka wyrzuciła mnie z domu. Zamieszkałam z babcią, która mnie przygarnęła. Od tego czasu mieszkam u niej, ale nie mamy też wzorowych relacji. W miedzyczasie miałam jeszcze 4 próby samobójcze. Najbardziej marzę o samodzielnym stanięciu na nogi i w tym właśnie ma mi pomóc ta zbiórka. Mam na oku pokój do wynajęcia, oraz szukam pracy ale ze względu na moje choroby jestem osobą niepełnosprawną. Z renty socjalnej dopłacam babci na rachunki do mieszkania. Jestem obecnie uczennicą liceum zaocznego dla dorosłych, uczęszczam na kurs stylistki paznokci oraz w styczniu zaczynam kurs arteterapii. Nie poddałam się i nie zamierzam się poddać. Czekam też w kolejce na rozpoczęcie terapii dla dorosłych dzieci alkoholików, termin się zbliża. Tutaj chciałam się zwrócić do Was - bardzo proszę o pomoc w moim samodzielnym stanięciu na nogi. Co miesiąc wydaję pieniądze na niezbędne rzeczy takie jak leki, lekarz, zakupy spożywcze, opłacanie szkoły. Z góry dziękuję za pomoc.