Moja walka z anoreksją

Mam na imię Daria. W tym roku skończyłam 21 lat. Od 13 roku życia walczę z anoreksją, która odbiera mi radość życia. Podjęłam się walki z chorobą, o której tak mało się mówi, a która dotyka tak wielu ludzi. Sama już nie jestem w stanie sobie pomóc, gdyż z tej choroby nie da się wyjść samemu. Anoreksja nie tylko odbiera radość z życia - ona także je zabiera. Gdy mój organizm nie będzie miał już siły walczyć, czeka mnie śmierć. 

Podjęłam się leczenia w fundacji Drzewo Życia. Koszty terapii i rehabilitacji są bardzo wysokie i nie jestem w stanie samodzielnie ich pokryć. Dlatego proszę o pomoc, abym mogła dokończyć swoje leczenie. Nie chcę już dłużej widzieć smutku w oczach moich bliskich, a w szczególności mamy i brata. Niespełna miesiąc temu straciłam ojca, który przegrał walkę z COVID-19 - mam więc świadomość, jaką tragedią jest utrata członka rodziny. Każdego dnia walczę nie tylko chorobą, ale także z depresją i lękami spowodowanymi żałobą w wyniku śmierci taty.

Anoreksja jest trudna do leczenia, wymaga długiej terapii, pomocy dietetyka oraz nadzoru wielu lekarzy. Cały ten proces trwa bardzo długo - nawet kilka lat, a same konsekwencje choroby będę odczuwać do końca życia. 

Cała choroba zaczęła się u mnie w podstawówce od naśmiewania się rówieśników z mojej wagi. Jako dziecko nie byłam w stanie poradzić sobie z brakiem akceptacji - postanowiłam więc schudnąć kilka kilogramów. Dawało mi to satysfakcję, a inni podziwiali mój nowy wygląd. Z czasem jednak chudnięcie przerodziło się w głodzenie i obsesyjne myślenie o jedzeniu. Każdy mój dzień jest taki sam. Znam kalorie wszystkich produktów ,,bezpiecznych'', czyli takich, które jestem w stanie zjeść. Posiłki są dla mnie męką oraz walką z samą sobą. Każdy z nich jest dokładnie zaplanowany i przemyślany - jednak żaden nie przynosi przyjemności. Cały dzień myślę tylko o tym, ile mam zjeść, co mam zjeść i ile mam poćwiczyć, aby spalić te kalorie. Po każdym posiłku muszę pokonywać krytyczne myśli o tym, ile zjadłam i czy na to zasłużyłam. Jedzenie wydaje się zwyczajną czynnością, która powinna sprawiać przyjemność i łączyć ludzi. Jednak dla mnie jest cierpieniem, samotnością i bólem.

Jeden turnus w ośrodku kosztuje 15 tysięcy złotych. Dzięki niemu nauczę się jeść od nowa i nabiorę sił, aby walczyć z anoreksją. Oczywiście sam pobyt w tym miejscu to nie koniec - to dopiero początek całego procesu leczenia. Po wyjściu będę potrzebowała jeszcze kilku lat ciągłej terapii, pomocy psychodietetyka oraz leczenia farmaceutycznego. Wiem, że ten problem może wydawać się dziwny. Jednak wiele osób z powodu niezrozumienia choroby przez innych i braku pomocy zagłodziło się na śmierć. Nie chcę tak skończyć i poddać się chorobie. Chcę zawalczyć o swoje życie dla siebie i swoich bliskich. Nawet najdrobniejszy zadatek jest dla mnie na wagę złota.