Proszę nie przechodź obojętnie.

To nie żebranie — to prośba o pomoc

Piszę z sercem na dłoni, choć kosztuje mnie to dużo odwagi. Nie proszę o litość. Proszę o zrozumienie. To nie jest żebranie — to wołanie o pomoc w chwili, gdy sami nie jesteśmy w stanie poradzić sobie bez uszczerbku dla naszej rodziny.

Nie siedzimy bezczynnie — nie jesteśmy ludźmi, którzy “czekają aż ktoś im da”. Każdego dnia walczymy o przyszłość dzieci, o spokój, o dach nad głową.Niektórzy mówią, że „nie trzeba było mieć tyle dzieci”. Ale czy naprawdę trzeba komuś tłumaczyć, że życie to nie zawsze proste wybory? Nasza rodzina to nasza siła. Dzieci są naszym światem i niezależnie od sytuacji – nie przestaniemy o nie walczyć. Nikt z nas nie przewiduje kryzysów, utraty pracy, chorób czy nagłych wydatków. To, że znaleźliśmy się w trudnej sytuacji, nie oznacza, że jesteśmy gorsi.

Nigdy nie myśleliśmy, że znajdziemy się w takim miejscu, że będziemy musieli prosić o pomoc. Robimy to z ogromnym wstydem i ciężarem na sercu, ale nie mamy już wyjścia.

Dzieci…Nie rozumieją biedy, nie znają trosk dorosłych. One tylko pragną czuć się bezpieczne, kochane… i szczęśliwe. Ich świat to kolorowe kredki, bajki przed snem i uśmiechy pełne nadziei.Ale czasem w ich oczach pojawia się cień — gdy rodzic ze łzami w oczach mówi: “Może jutro..,”Dlatego prosimy — jeśli możesz, podaruj dzieciom uśmiech.Nie musisz wiele – czasem drobna pomoc znaczy więcej, niż tysiąc słów. Każda dobra dusza, która wyciąga rękę, daje tym małym serduszkom coś najcenniejszego — nadzieję.

Bo każde dziecko zasługuje na beztroskie dzieciństwo.

Jesteśmy rodziną z trójką dzieci: najstarsza córka ma 15 lat, młodszy syn 9 lat, a nasz najmłodszy synek niedawno skończył roczek. Do tej pory zawsze jakoś dawaliśmy radę, nie oczekiwaliśmy niczego od nikogo. Przez 10 lat mąż pracował za granicą i to dzięki jego ciężkiej pracy mogliśmy normalnie żyć. Niestety, po powrocie wszystko zaczęło się sypać.

Mąż był bez pracy prawie rok – nie z własnej winy. Robił wszystko, co mógł, by coś znaleźć, ale w naszym mieście o pracę jest bardzo trudno. W tym czasie zaczęły się piętrzyć długi, zaległości, brakowało na wszystko. Dopiero od niedawna podjął pracę, ale zanim nadrobimy te wszystkie zaległości, miną miesiące… a dzieci muszą jeść, mieć buty, zeszyty, normalne życie.Codziennie walczymy – z rachunkami,z bezsilnością. A przy tym wszystkim z ludźmi, którzy, zamiast zrozumienia, dają nam tylko krytykę. Prosimy, nie osądzajcie nas. Nikt nie wie, przez co naprawdę przechodzi druga osoba. My już nie mamy sił się tłumaczyć.

Nie każda rodzina ma dostęp do skutecznej pomocy – MOPS, Caritas i inne instytucje nie działają wszędzie tak samo. Ludzie często piszą: „Idźcie do MOPS-u” albo „Przecież Caritas pomaga”. Ale niestety, to nie zawsze wygląda tak, jak się wydaje z zewnątrz…

Owszem Korzystamy z instytucjonalnej pomocy, ale ona nie wystarcza. Dlatego, choć to dla nas trudne, prosimy o wsparcie — nie dla nas, ale dla naszej rodziny, która naprawdę stara się podnieść z kolan.

Czuję się jak wrak człowieka – zgaszona,bez siły, bez nadziei. I najbardziej boli, że cierpią nasze dzieci. Nasz 9-letni syn potrzebuje pilnych badań u endokrynologa i alergologa – ale w naszej sytuacji nawet to jest poza zasięgiem.

Jeśli możesz – pomóż. Jeśli nie możesz – udostępnij.Każda złotówka daje nam oddech i nadzieję.

Z całego serca dziękujemy.