Gdy zgaśnie słońce

Historia jakich tu tysiące a gdzieś wśród nich ja, sama pogubiona tkwiąca w miejscu gdzie coraz mniej tego słońca. Od dziecka żyjąca w patologicznych warunkach z ojcem pijakiem, w domu bez własnego kąta, prywatności i podstawowych warunków choćby łazienki. Nigdy nie zapraszałam koleżanek do siebie ponieważ się wstydziłam, wstyd to moje drugie ja, choć teraz inaczej na to patrzę. Będąc dzieckiem nie rozumiałam dlaczego on mi to robi, ten śmiech dzieci które widziały jak mój ojciec leży pod szkołą pijany i ich spojrzenia gdy wytykały mnie palcami wracają nawet w dorosłym już życiu. To wszystko zostawiło piętno na moim życiu, a wiem że takich osób są tysiące, które każdego dnia walczą z demonami przeszłości. W dorosłym życiu moja przeszłość również dała o sobie znać, miałam męża który każdego dnia psychicznie przypominał mi skąd i z jakiej rodziny pochodzę mówiąc ,,patologio,, ,, nie masz nic,, ,,możesz wrócić do swojej nory,, te słowa padały gdy tylko próbowałam mieć swoje zdanie. Odeszłam, nie wytrzymałam, nie mogłam dłużej żyć tym na co przecież jako dziecko nie mogłam mieć wpływu. Aktualnie pomieszkuje u koleżanki, ale wiem że czas stanąć na nogi, pracuje, dorabiam jak mogę. Chciałabym prosić o pomoc na mój start, nie mam nikogo kto mógłby mi pomóc a z mojej pensji wystarczy na wynajem mieszkania i kaucje. Muszę włożyć sporo pracy żeby je choć trochę urządzić i jakoś wszystko posklejać. Nigdy nie robiłam żadnej zbiórki, Starałam się żyć sama ale w tej chwili wiem że nie dam rady. Jeśli ktokolwiek przeczytał tą moją historię i wpłaci nawet złotówkę będę Wdzięczna i poprostu dziękuję. Mam nadzieję że kiedyś uda mi się wyjść na prostą i zobaczę wkoncu słońce w swoim życiu którego tak bardzo potrzebuje.