Pilna pomoc dla Izy Szolc

Szanowni Państwo,

Nazywam się Izabela Szolc. Rok temu w moim imieniu głos zabierała moja wydawczyni Marika Krajniewska z Papierowego Motyla. Marika napisała: „Izabela Szolc to pisarka, dziennikarka, która porusza w swoich tekstach tematy tabu, ważne społecznie, dąży do pokazania spraw, takimi jakie są, po to, aby czytelnicy mogli znaleźć nie tylko prawdę, ale i wsparcie. Teraz tego wsparcia potrzebuje sama. […] Iza jest bardzo dobrą pisarką, jej praca jest potrzebna. Jako wydawczyni kilku książek Izy, wiem doskonale, jak jej proza działa na czytelnika. Niedawno zostałam zalana falą ataków ze strony jednego z sąsiadów Izy Szolc, który próbował mnie zastraszyć, podważał moje kompetencje jako wydawcy i stawiał Izie zarzuty, które miały być wynikiem jego prowokacji. Iza została sama z brutalną machiną manipulacji, prowokacji i bez środków do życia”. 

Mam świadomość, że gdzieś za moimi plecami przetoczyła się gwałtowna dyskusja o mojej sytuacji. Po roku mogę napisać, że aktualnie biorę udział w tragifarsie, w której jestem podejrzana o posiadanie padliny, znęcanie się nad zwierzętami, a nawet podjęto próbę umieszczenia mnie w zakładzie psychiatrycznym i to nie na obserwację – tylko na stałe. 

Sprawę zainicjowaną przez moich sąsiadów, po 10 miesiącach wizyt w sądach udało mi się wygrać. Mam nikłą nadzieję, że przynajmniej moje zdrowie psychiczne nie będzie już polem do dyskusji. Poza tym umorzono postępowanie administracyjne wytoczone przez SANEPID. Żadnej padliny w moim domu nie było. Z przyczyn społecznych zwolniono mnie z kosztów rzeczonego postępowania. 

Sąd i prokuratura zdjęła ze mnie część ograniczeń, które mi nałożono w związku z domniemanym przetrzymywaniem w moim domu martwych zwierząt. Tak, miałam przeszukanie prokuratorskie, jak się Państwo domyślacie nic nie znaleziono, a szukano – dobrze. Na tyle skutecznie, że zostałam bez części mebli, a nawet bez drzwi – podwójnych. 

Nowe drzwi, które udało mi się wstawić dzięki darczyńcom, zostały zniszczone przez moich sąsiadów. Trudno – mam teraz nań bałuckie esy floresy. Zamki także próbowano zniszczyć – odratowałam je. Mam też wybite balkonowe okno. Zabezpieczyłam je jakoś – po kobiecemu, ale nikt nie wypadnie. Niestety ta kuriozalna batalia cały czas trwa. I ma aspekt nie ograniczający się do przemocy stricte materialnej. Potrzebuję pomocy w sprawach prawny, a pomoc prawna to pieniądze. Pieniądze na prawnika, pieniądze na komentarze i opinie prawnicze, pieniądze nawet na kolorowe ksero do akt. 

Cała moja energia jest skierowana na to, aby nie wylądować w więzieniu – mało atrakcyjne, nawet dla pisarza. Wyrwać ze schronisk moje zwierzęta – zostały zatrzymane przez prokuraturę jako tzw. dowody w sprawie. Rozumiem, że szczeniak bernardyna, dlatego, aby moja 80 letnia mama nie mogła go zjeść. Drodzy Państwo i takie donosy były – według moich sąsiadów moja 80- letnia Mama je psy. Mój niepełnosprawny kotek Sabra umarł w schronisku, dwa tygodnie po tym jak zabrała go prokuratura. 

Drodzy Państwo, ja zdaję sobie sprawę, że to, co napisałam otwiera szerokie pole do dyskusji o mnie i moim życiu. Dyskutujcie Państwo, a jak już przedyskutujecie i część z Państwa przyjmie do wiadomości, że takie sprawy mogą dziać się w demokratycznym państwie, na przełomie 2024/2025 roku. Pod rządami było nie było koalicji demokratycznej, to proszę – pomóżcie. 

Jednocześnie jak wygrzebię się z tych morderczych, surrealistycznych, a faktycznych kłopotów to dołożę wszelkich sił, aby nigdy więcej nikogo to nie spotkało. I na forum polskim i na forum europejskim, opierając się o Strasburg. Przyznacie Państwo, że jeśli ustawodawstwo pozwala na to, aby kompletnie niszczyć człowieka dając wiarę donosom sąsiedzkim, to coś jest jednak nie tak. Ja w kraju z takimi błędami w wykonastwie ustaw nie chciałabym wychowywać psów, a zapewne Państwo wyobrażacie sobie inny kraj do wychowywania dzieci. I wierzycie, że on istnieje. Też wierzyłam, że tak jest. Z poważaniem. Izabela Szolc – pisarka i dziennikarka polityczna.