Dopóki nie stanę na nogi

Czasami marzenia nie są najlepszą rzeczą, przez chęć realizacji marzenia straciłam stabilne zatrudnienie, od dwóch lat borykam się z brakiem stałego zatrudnienia, jednak do tej pory prace, których się podejmowałam pozwalały mi na normalne funkcjonowawanie i nawet miałam pewne oszczędności. Niestety, od początku lutego poszukiwania kolejnego zatrudnienia są bezowocne, a oszczędności stopniały do zera. Zwróciłam się o pomoc do instytucji państwowych, tam procedury są niestety długotrwałe i zanim otrzymam jakąś realną pomoc minie około 2-3 tygodnie a okres płatności czynszu, prądu itp zbliża się wielkimi krokami. Czuję się bardzo źle prosząc w ten sposób o pomoc, jednak nie mam innego wyjścia.