SRS i psychoterapia ratują życie

WSTĘP 

Hej. Jestem Emilka.
Jestem transpłciową dziewczyną.
Chwilę przed napisaniem tego opisu i stworzeniem zbiórki byłam w trakcie przygotowań żeby wysiąść już z tego pociągu, wybrałam metodę, napisałam list pożegnalny, miałam dokładny plan i zaczęłam przygotowywać sprzęt. Myślałam o tym od długiego czasu, byłam gotowa. 

NADZIEJA
Przyjaciółka skłoniła mnie żeby uwierzyć w magię zbiórki. Więc próbuję. Dla niej, bo bez niej wolałabym wypisać się z życia już teraz. Nie będzie efektów to znikam i tyle, nie chcę żyć bez SRS, nie chcę dalej cierpieć.
Operacja nie jest magicznym rozwiązaniem wszystkich moich problemów, ale jest jedynym, bardzo dużym problemem przez który cierpię każdego dnia którego nie będę w stanie rozwiązać sama.

POWÓD 
Nie chcę się tutaj tłumaczyć z tego jak ważny jest to dla mnie cel. Ciężko będzie to zrozumieć nie czując tego. Zawsze tego chciałam.
Codziennie czuję obrzydzenie do swojego ciała, nie pójdę na siłownie, basen, plażę czy do pracy gdzie trzeba przebierać się w szatni. Po prostu codziennie czuję ból, cierpię.

CENA
Sama takiej kwoty nie uzbieram. Nigdy. Nawet takiego kredytu nie dostanę. Starałam się polepszyć swój stan majątkowy żeby móc to osiągnąć, ale mi się nie udało, a nie mam już więcej siły żeby walczyć.
Nie pracuję w IT, a w lokalnym spożywczaku, zarabiam okolice najniższej krajowej, nie ma perspektyw żeby coś w tej kwestii miało się zmienić. Nie aż tyle żeby pozwoliło mi to na operację.
Depresja, napędzana głównie dysforią, lęki, PTSD zabierają mi kompletnie siły do działania, a długo próbowałam coś zrobić sama, od 3 lat leczę się psychiatrycznie, prawie 3 lata biorę hormony.
Kwota potrzebna żebym mogła normalnie żyć jest zbyt duża, żeby zdobyć ją sama.

PRÓBY
Nie będę pisać długiego opisu, przyznam szczerze, nie wierzę w to że zbiórka się powiedzie. Wszelką nadzieję już straciłam. Zobaczymy jak to się potoczy, chwilę przetrwam, poobserwuję, jak się nie uda to trudno, pogodziłam się już ze swoim losem i ostatecznym zakończeniem cierpienia, na wieczność. Próbowałam już uzyskać pomoc specjalistyczną. Okazała się nieskuteczna.
Dwa razy byłam w szpitalu psychiatrycznym, nie pomogli. Nie ma leku na dysforię.
Są hormony i jest operacja.

PSYCHOTERAPIA 
Oczywiście, można delikatnie zmniejszyć ból dzięki psychoterapii, która również jest wliczona w kwotę celu zbiórki, choć nie jest w stanie ona pomóc na tyle żebym czuła się dobrze, nie zaradzi dysforii to pomoże przetrwać trochę dłużej, nauczyć trochę radzić sobie z tymi uczuciami, przepracować pewne tematy. Tę opcję również chcę wykorzystać, to również kosztuje, choć staram się o miejsce na NFZ to kolejki do nielicznych  specjalistów są długie, a samo ich znalezienie trudne.

Dziękuję za wszystkie, nawet najmniejsze wpłaty. Proszę o udostępnienie zbiórki, to też duża pomoc!