Tata kontra Rak Pomóż Wygrać

Proszę o pomoc, bo sam już nie daję rady.

Nazywam się Wojtek. Piszę ten tekst z ogromnym bólem serca, bo to jedna z najtrudniejszych rzeczy, jakie przyszło mi zrobić w życiu. Ale robię to, bo nie mam innego wyjścia. Bo chodzi o mojego tatę, mojego ukochanego tatę Krzysia – człowieka, którego kocham najbardziej na świecie i którego powoli zabiera mi choroba.

Kilka miesięcy temu usłyszeliśmy diagnozę: chłoniak. Od tego czasu wszystko się zawaliło. Mój tata z dnia na dzień słabnie. Dramatycznie schudł. Ciągle jest mu zimno, nie ma siły wstać z łóżka. Mimo to każdego dnia zmusza się do działania, bo… musi. Nie dlatego, że może – tylko dlatego, że wciąż czuje się zobowiązany, nawet jeśli jego organizm już nie daje rady.

Tata nadal mieszka z moją mamą – swoją żoną. Niestety, ich relacja od lat jest bardzo trudna. Nie ma z jej strony żadnego wsparcia, zrozumienia, ani współczucia. Wręcz przeciwnie – padają tam tak bolesne, okrutne słowa, że nawet nie chcę ich tutaj przytaczać. Słowa, których żaden chory człowiek nie powinien nigdy usłyszeć. A mimo tego wszystkiego tata się stara. Chce być dobrym mężem, lojalnym, pomocnym – nawet wobec kogoś, kto nie odwzajemnia tej dobroci. I to właśnie łamie mi serce najbardziej.

To człowiek, który całe życie pracował, brał kredyty, dźwigał wszystko sam, żeby zbudować dom, zapewnić rodzinie lepsze życie. Dziś nie ma już siły. A mimo to nie narzeka. Nie prosi. Bo taki jest mój tata – cichy, pokorny, oddany.

Dziś Krzysiu trafił do szpitala. Rozpoczyna chemioterapię. Jest wycieńczony, psychicznie i fizycznie. A ja? Robię, co mogę. Codziennie jestem z nim, wspieram go, jak potrafię – i nie jestem w tym sam. Moją największą podporą jest moja ukochana – Alicja. To dzięki niej mam siłę, by wciąż działać, organizować, nie poddawać się.

Ale choć mamy serce do walki, nie mamy wystarczających środków. Dlatego zdecydowałem się założyć tę zbiórkę. Dla taty. Żeby mógł walczyć z rakiem w godnych warunkach. Żeby miał szansę na normalność, na chwile bez bólu i zimna.

Zbieram na:

• Nutri drinki i odżywki, żeby jego organizm miał cokolwiek, z czego może czerpać siły,

• Prywatne wizyty lekarskie i badania, kiedy liczy się każdy dzień, a system publiczny nie daje rady,

• Leki i suplementy, które pomagają łagodzić skutki leczenia, a często są bardzo kosztowne,

• Dojazdy do szpitali, środki higieniczne, ciepłą odzież, bo jego ciało nie jest już w stanie samo się ogrzać,

• Wszystko, co będzie potrzebne, żeby dać mu godność i nadzieję.

  • Nutri drinki / odżywki: 600–1000 zł miesięcznie

  • Leki i suplementy: 300–800 zł

  • Prywatne wizyty lekarskie / badania (jeśli potrzebne): 300–1000 zł

  • Transport do szpitala (paliwo, taxi, opieka): 200–500 zł

  • Środki higieniczne, ciepłe ubrania, podstawowe potrzeby: 200–400 zł

  • Rezerwa kryzysowa (np. pilna hospitalizacja, zastrzyki, dodatkowa pomoc): 500–1000 zł miesięcznie

Cel zbiórki ustaliłem na 20 000 zł, bo to kwota, która pozwoli mi zabezpieczyć tacie około 5–6 miesięcy realnej opieki. Jeśli zbierzemy więcej niż założone 20 000 zł, każda dodatkowa złotówka również zostanie przeznaczona na dalsze leczenie i opiekę – bo ta walka nie kończy się po miesiącu czy dwóch. A jeśli nawet się nie uda – to każda, nawet najmniejsza wpłata, ma dla nas ogromne znaczenie. Bo widzimy wtedy, że są ludzie, którym naprawdę zależy na dobru drugiego człowieka. Że w tym trudnym momencie ktoś wybrał właśnie mojego tatę, żeby mu pomóc.

To ja – Wojtek, jego syn – będę zarządzać całością tych środków.
Każdy grosz trafi tam, gdzie będzie naprawdę potrzebny.
Bo mój tata Krzysiu to najważniejszy człowiek w moim życiu.
Całe życie dawał z siebie wszystko dla innych – dziś ja chcę dać wszystko jemu.

Jeśli możesz – pomóż nam.
Każda złotówka to krok w stronę lepszego jutra dla taty.
Każde udostępnienie tej zbiórki to szansa, że ktoś inny również wyciągnie pomocną dłoń.

Z całego serca – dziękuję.
Dziękuję w imieniu moim, taty Krzysia, oraz Alicji.

Nie mamy wiele, ale mamy nadzieję. I mamy Was.

WAŻNE: Zbiórka została założona z konta Alicji – mojej ukochanej– ponieważ dla mnie, jako syna, było to zbyt trudne psychicznie. Wspólnie jednak czuwamy nad wszystkim. Ja odpowiadam za każdą decyzję i każdy wydany grosz.