Życie po amputacji

Witam serdecznie. Jestem Karolina. Mam 28  lat i zawsze staram się pomagać innym. Co roku zbieram na WOŚP, biorę udział w zbiórkach charytatywnych, jestem dawcą krwi oraz wolontariuszką w schronisku. Zawsze to ja chcę dawać, ale tym razem potrzebuje pomocy. W ciągu ostatniego miesiąca mój świat ponownie wywalił się do góry nogami :(W maju br. tato dostał skierowanie do szpitala ponieważ zsiniała mu stopa. Nadmienię, że tato od kilku lat choruje na cukrzycę. Już to powinno dac lekarzom do myślenia. Niestety byliśmy odsylani do domu no bo przecież szpitale są przepełnione, lekarzy brakuje. Odeslano nas z dwóch szpitali, które mają oddział chirurgii naczyniowej. Najbliższym terminem jakim mieliśmy się zadowolić był pierwszy dzień wiosny 2019 ( jak powiedziała doktor to taki prezent z okazji nadejścia wiosny). Tydzień później stopa taty była już czarna i dopiero, kiedy tato dostał skierowanie na cito przyjęto go do szpitala. W piątek 18 w maja w moje urodziny tato został przyjęty, a już w poniedziałek 21 maja miał operację wstawiania stentow. Niby wszystko ok. Ale tato też jest po zawale. 4 godziny operacji trwały jak wieczność... siedziałyśmy z siostrą, płakałyśmy i modliłyśmy się żeby serce taty wytrzymało narkoze. Przecież on ma dopiero 49 lat. Niestety i tym razem szczęście się do nas nie usmiechalo. Okazuje się, że mimo stentow amputacja będzie konieczna. Na jakiej powierzchni stopy? Jeszcze nie wiadomo. Tato załamał się kompletnie. Do tego stopnia, że kazał już auto sprzedać, bo jak bd jeździł? Ja z siostrą mamy jeszcze nadzieję, że coś się odmieni. Szukamy lekarzy, którzy mieli doczynienie z takimi przypadkami i udawało się. Bardzo proszę o pomoc. O iskierke nadziei. Część z pieniędzy bd przeznaczona na psychologa. Tato sam sobie z tym nie poradzi. Z góry dziękuję za każdą złotówkę  i wszystkim życzę zdrówka, bo ono jest najważniejsze.

Zdjęcie zanim została zrobiona operacja