Invitro_endometrioza

Mam 26 lat i od 5 lat marzę o tym, żeby zostać mamą.

Przez 10 lat zmagałam się z bardzo silnym bólem brzucha, który niszczył moje codzienne życie. Lekarze mówili, że to „normalne” albo „nic groźnego”. Dopiero gdy zaczęłam bezskutecznie starać się o dziecko, zaczęłam drążyć głębiej.

Po roku bez efektu i ciągłym bólu trafiłam do innego specjalisty. Diagnoza była jak cios: zaawansowana endometrioza/ nowotwór niezłośliwy. 

Przeszłam rezonans, liczne badania, laparoskopię.

Usunięto mi:

• lewy jajowód (nieczynny, wypełniony płynem),
• torbiel czekoladową z lewego jajnika (5–6 cm),
• liczne zrosty między jelitami, otrzewną, macicą i przydatkami.

Lekarze powiedzieli jasno: naturalne zapłodnienie było niemożliwe.

Został mi tylko jeden jajowód – przyklejony do macicy i też w nie najlepszym stanie. Moja macica może jeszcze „przyjąć” ciążę, ale jest unieruchomiona przez zrosty.

Mimo to walczymy.

Od 5 lat staramy się o dziecko.

Pierwsze in vitro – nieudane.

Na kolejne… nie mamy już pieniędzy.

Każda procedura, każde badanie, każdy lek — to ogromne koszty.

Do tego dochodzi coś, o czym rzadko się mówi: depresja, nerwica lękowa, wyczerpanie psychiczne i fizyczne.

Czuję się jak cień siebie. Ale wciąż we mnie jest nadzieja.

Proszę – jeśli możesz – wesprzyj mnie w tej walce.

Choćby jedną złotówką.

Chciałabym, jak każda kobieta, poczuć, jak to jest nosić dziecko pod sercem.

Mieć rodzinę.

Być mamą.

Dziękuję z całego serca każdemu, kto przeczytał, zrozumiał i pomoże