Wsparcie w tranzycji

Hej, mam na imię Kaja. Mam 23 lata i jestem kobietą transpłciową.

Za czasów dzieciństwa nie rozumiałam pojęcia norm płciowych, zastanawiałam się, czemu chłopcy stereotypowo lubią samochody a dziewczynki lalki. Czy tak trzeba? Presja rówieśników i brak samoświadomości znacznie ułatwiło mi ignorowanie uczucia, że ze mną to w sumie jest zupełnie inaczej. Z czasem wszystko stawało się bardziej klarowne. Poznawałam siebie, swoją wrażliwość i potrzeby. Łatwiej było jednak się z tym nie wychylać. Ciężko znaleźć w sobie odwagę, żeby przedyskutować to jak się czuję, czy ktoś to weźmie na poważnie? Z biegiem lat lęk przed przyznaniem się do mojej prawdziwej tożsamości płciowej był coraz większy. Okres dojrzewania przyniósł mi sporo trudów. Chyba wtedy na prawdę poczułam czym jest dysforia płciowa. W obawie o brak akceptacji, wzorowo wpasowywałam się w role syna, kolegi czy wnuka, pogłębiając tylko swoje poczucie smutku. W liceum przestałam udawać wzorowe dziecko. Swój okres buntu przypłaciłam sporym pogubieniem się, kiedy w ignorowaniu twoich problemów zaczynają pomagać używki- to nigdy nie jest dobry znak. Skończyłam ze zdiagnozowaną depresją, odcięłam się od poprzedniego życia i znajomych, uciekłam. W momencie kiedy schowałam się przed całym światem, doszło do mnie, że muszę o siebie zawalczyć. Wybrać swoje szczęście i zignorować strach. Wtedy w 2020 roku wyszłam z szafy przed swoimi bliskimi. Nie było to łatwe, nie od razu poczułam ulgę. Wymagało to dużo pracy abym została zaakceptowana i poczuła się zaakceptowana. Teraz wiem jedno, zaczęłam wtedy życie na swoich warunkach. 

Teraz z każdym dniem to życie na swoich warunkach jest coraz lepsze. Od 2022 roku mam wystawioną opinie psychologiczno-seksuologiczną od psychiatry, psychologa i seksuologa. Jestem na terapii hormonalnej od 1,5 roku i niesamowitą ulgę sprawia mi stopniowe akceptowanie swojego ciała i wyglądu. Zrozumienie, że to ciało należy do mnie- do Kaji, że mogę czuć się w nim sobą i wyrażać siebie, być pewną siebie kobietą. 

Od półtora roku otwarcie funkcjonuję jako kobieta w społeczeństwie, moi bliscy i znajomi bardzo mnie wspierają. W październiku 2023 roku złożyłam sprawę do sądu o zmianę oznaczenia płci w dokumentach. Wiem, że sam proces w sądzie okręgowym wymaga sporo cierpliwości. Chcę poświecić te (w założeniu) dwa lata na zrobienie wszystkiego co prawnie możliwe, żeby poczuć szczęście i satysfakcję z codziennego życia. 

Na co dzień pracuję w korporacji. Interesuję się sztuką i związanymi z nią procesami twórczymi. Udzielam się charytatywnie w schroniskach dla zwierząt.  Przed korpo pracowałam w schronisku dla osób w kryzysie bezdomności. Jestem osobą wysoce empatyczną i wrażliwą. Pod koniec tego roku planuję zacząć studia i nadrobić kilka lat, które straciłam. Stanąć na nogi. Bardzo cenię sobie czas sama ze sobą. Lubię spędzić go na czytaniu książek, rozwiązywaniu sudoku, malowaniu czy oglądaniu kiczowatej telenoweli z lat 2000. Mam kilka bliskich osób, za które jestem ogromnie wdzięcza. Spędzamy czas na pogaduchach przy dobrym jedzeniu, oglądaniu głupot, graniu w squasha czy wspinaniu się na ściankach. Balans i spokój w moim codziennym życiu jest dla mnie bardzo ważny, jest to pewna forma selfcare. 

Wsparcie finansowe otrzymane od Was- osób, które zdecydują się mnie wesprzeć  chciałabym przeznaczyć na zabiegi feminizujące. Na te, które nie wymagają zmiany oznaczenia płci w dokumentach, bo tak jak pisałam, sam proces czekania na decyzję sądu trochę potrwa. Z tego względu chciałabym się poddać:

-operacji feminizacji głosu (Voice feminization surgery) - technika chirurgiczna służąca do podniesienia wysokości tonu głosu,

-operacji feminizacji twarzy (FFS - facial feminisation surgery),

-feminizacji szyi i redukcji jabłka Adama. 

Dziękuję za każdą formę pomocy i wsparcia!! <3 

___________________________________________________________________________

ENG 

Hi, my name is Kaja. I am 23 years old, and I am a transgender woman.

During my childhood, I didn't understand the concept of gender norms and wondered why boys stereotypically liked cars and girls liked dolls. Is that how it has to be? The pressure from peers and a lack of self-awareness made it easier for me to ignore the feeling that, in my case, things were entirely different. Over time, everything became clearer. I got to know myself, my sensitivity, and my needs. However, it was easier not to stand out. It is hard to find the courage to discuss how you feel—will anyone take it seriously? Over the years, the fear of admitting my true gender identity grew stronger. Puberty brought me a lot of hardships. I think that’s when I truly felt what gender dysphoria is. In fear of not being accepted, I perfectly fit into the roles of son, friend, or grandson, only deepening my sense of sadness. In high school, I stopped pretending to be the perfect child. My rebellious phase led to significant confusion, and when you start using substances to ignore your problems—that's never a good sign. I ended up diagnosed with depression, cut off from my previous life and friends, and I ran away. When I hid from the whole world, it hit me that I had to fight for myself. Choose my happiness and ignore the fear. In 2020, I came out to my loved ones. It wasn't easy; I didn't immediately feel relief. It took a lot of work to be accepted and to feel accepted. Now I know one thing: that’s when I started living life on my own terms.

Now, with each passing day, this life on my own terms gets better and better. Since 2022, I have had a psychological and sexological opinion from a psychiatrist, psychologist, and sexologist. I have been on hormone therapy for 1.5 years, and it brings me immense relief to gradually accept my body and appearance. Understanding that this body belongs to me—to Kaja—that I can feel myself in it, express myself, and be a confident woman.

For a year and a half, I have openly lived as a woman in society, and my loved ones and friends support me greatly. In October 2023, I filed a court case to change my gender marker in documents. I know the process in the district court requires a lot of patience. I want to spend these (supposed) two years doing everything legally possible to feel happiness and satisfaction in everyday life.

I work in a corporation on a daily basis. I am interested in art and the creative processes associated with it. I volunteer at animal shelters. Before working in a corporation, I worked at a shelter for people in homelessness crises. I am a highly empathetic and sensitive person. At the end of this year, I plan to start studying and catch up on a few lost years, to get back on my feet. I greatly value time alone. I like to spend it reading books, solving sudoku, painting, or watching cheesy telenovelas from the 2000s. I have a few close people for whom I am enormously grateful. We spend time chatting over good food, watching silly things, playing squash, or climbing walls. Balance and peace in my daily life are very important to me; it’s a form of self-care.

The financial support I receive from you—those who decide to support me—I would like to allocate to feminizing procedures. To those that do not require a change in the gender marker on documents, because as I mentioned, the court decision process will take some time. For this reason, I would like to undergo:

• Voice feminization surgery—a surgical technique used to raise the pitch of the voice,
• Facial feminization surgery (FFS),
• Neck feminization and Adam’s apple reduction.

Thank you for every form of help and support!! <3