Lęk przed życiem...

Dzień dobry wszystkim! 

Mam na imię Ewelina, mam 19 lat. Jestem bardzo lękliwa i czuje się bezwartościowa. Nie mogę przestać się okaleczać i nie radzę sobie z emocjami. Zaczęło się od tego, ze przestałam jeść z powodu nerwicy. Nic nie sprawiało mi przyjemnosci. Później zaczęłam czuć się bezpieczniej jak jadłam tylko owoce i warzywa. Bałam sie o moją mamę i tatę. Nie mają stałej pracy. W domu są ciagle awantury. Kilka razy została wezwana policja bo mama bila tatę. Mają oboje rentę specjalną. Teraz nie mają pracy i więcej piją. Oboje są alkoholikami. Mimo, ze mieszkają ze mną są pozbawieni praw rodzicielskich żebym nie musiała spłacać po nich długów. Przetrwałam z nimi eksmisje, sąsiedzi nam pomogli z rzeczami. Dostaliśmy małe mieszkanie z MOPSU. Mimo, ze mam 19 czuje się jak małe dziecko. Nie umiem załatwić prostych spraw, czuje smutek i apatie. Leki od psychiatry powodują tylko otępienie i chce mi się spac. Wtedy czuje się bezużyteczna jak nie umiem wykonać prostych poleceń. Wazę 40 kilo. Boje się przytyć, wole jeść według swoich wytycznych. Moja siostra jest w domu dziecka. Mama pila i paliła podczas ciąży. I przez to jest chora. Bałam się ją odwiedzić. Teraz już jest za późno. Psychiatra zalecił mi terapie poznawczo/ behawioralna. Ale mnie na to nie stac. Nie umiem nikomu zaufać. Powiedział, żebym wzięła się w garść bo nie jestem już małym egoistycznym dzieckiem. Czuje wstyd prosząc o pomoc dla siebie. Ale chyba już dłużej z nimi nie wytrzymam. Dziękuje za przeczytanie :) mój tata chodzi po ,, blokach,, cały czas się wstydzę ze zebrę. A nie jestem chora.  Po prostu jestem do niczego.