Pies traci mnie przez anoreksję

Mam 26 lat.

170 cm wzrostu.

44,3kg wagi.

I coraz mniej siły, by żyć. A muszę dla siebie i mojego psiego towarzysza, on mnie potrzebuje ‼️

Od dziecka miałam problem z jedzeniem.

Rodzina mówiła, że jestem „wybredna”, że „wymyślam”.

Ale lekarze ostrzegali już wtedy – potrzebuję pomocy.

Nikt nie słuchał.

Zaczęłam mdleć.

I mdleję do dziś.

Dziś moje ciało się poddaje.

Anoreksja przejmuje kontrolę nad każdym dniem.

Nie mogę patrzeć na jedzenie. Czuję lęk, panikę, wstręt.

A mimo to – czuję się gruba.

Chociaż jestem chuda do kości.

Doszły kolejne problemy:

• tachykardia – moje serce bije za szybko i za słabo

• endometrioza – ból i zaburzenia hormonalne

• niedobory witamin – nie mają z czego się wchłaniać

• anemia – chroniczna, wyniszczająca

• ciągłe osłabienie – nie mam siły wstać z łóżka

• wszystko jest za duże – nie mogę znaleźć ubrań, płaczę

Mam myśli, których nie chcę mieć.

Bo ja naprawdę chcę żyć.

Chcę zjeść śniadanie i nie nienawidzić siebie.

Chcę usiąść przy stole i nie bać się każdego kęsa.

Chcę oddychać bez lęku.

Ale nie dam rady sama.

NFZ? Czeka się miesiącami. Ja nie mam miesięcy.

Prywatna terapia: 200–250 zł za jedną wizytę.

A ja nie mam pieniędzy.

Rodzina mówi „po prostu jedz”…

Ale to tak, jakby powiedzieć tonącemu „po prostu oddychaj”.

Na co zbieram:

terapia psychologiczna i psychiatryczna

opieka dietetyka

leczenie skutków niedożywienia: anemia, tachykardia, zaburzenia hormonalne

suplementy, badania, leki

wsparcie w codziennym funkcjonowaniu

Każda złotówka to dla mnie krok w stronę życia.

Każda udostępniona wiadomość to promień nadziei.

Jeśli to czytasz – dziękuję.

Jeśli możesz pomóc – ratujesz mi życie.