Oddech na życie

To ja Renata ,

       Moi "Pomagacze"- jesteście ze mną od początku zbiórki ,część z Was zapewne śledzi moje aktualizacje i wiecie ,że obecnie mamy dalszy ciąg tej historii i nie jest ona niestety pozytywna ... mam swojego prywatnego  raka płuc ,który od wielu miesięcy określany był w 3 tomografiach i 4 rtg jako... naciek. 

      Jestem po diagnostyce - markery powtórzone ,ostatnie badanie Pet-a ,konsultacja z torakochirurgiem z  CO w Bydgoszczy . Za kilkanaście dni kolejna wizyta i określona zostanie ścieżka leczenia . Byłabym nieszczera i bez pokory ,gdybym powiedziała  ,że się nie boję .... boję się jak cholera bo wszystko na dzień dzisiejszy wskazuje na zajęcie również przeciwległej strony . 

       Ale Wy jesteście dla mnie swojego rodzaju magią ,która mnie dotyka przy tym trudnym egzaminie życia, magią która daje mi siłę i uśmiech w wielu chwilach .Bez Was byłoby bardzo trudno ,czułabym się w tym wszystkim sama i zapewne już dawno poddałabym się . Czy ta magiczna moc Waszego dobra może zmienić mój ból w realne możliwości  prowadzenia dalszej nierównej walki w w ostateczną wygraną?       

        Z głębi mojego poranionego serca ,proszę ,o ile tylko możecie ,o Wasze dalsze wsparcie finansowe bo jeszcze dłuższa droga przede mną od chemii po operację , radioterapię , dojazdy (jeszcze dwa w najbliższych dwóch tygodniach), bez tego nie będę miała szans na walkę ,a tym bardziej na pokonanie tego małego przeciwnika ....

           Dziękuję Wam z całego serca ,że jesteście ... i choć czasem potrzebuję łez by wyciszyć moje własne myśli i dać sercu odrobine ukojenia . Wiedząc ,że jesteście ze mną i moimi bliskimi (koledzy ,koleżanki moich dzieci) , znajomi i anonimowi "pomagacze" ,wspieracie nas na miarę swoich możliwości ,moja wewnętrzna siła, wiara i nadzieja  rośnie . 

      A tak ,zaczęła się ta tragiczna historia ...

     Pod koniec marca  trafiłam wprost z przychodni karetką do szpitala, w stanie zagrażającym życiu z ostra niewydolnością oddechową i wstrząsie anafilaktycznym, obrzękiem i masywnym zapaleniem płuc. Po pierwszej tomografii okazało się, że płuca są opuchnięte , lewe nie funkcjonuje i jest zajęte w 100%, prawe pracuje w  35% .

     Nigdy nie chorowałam na  choroby układu oddechowego , nigdy też po 2 zachorowaniach na covid nikt nie sprawdził w jakim stanie są moje płuca. Lekarz nie wyklucza ,że proces uszkodzeń mógł zacząć się właśnie wtedy.

      Decyzja anestezjologów z Oiom-u mogła być tylko jedna - zostanę " zaspana" pod respiratorem... 

      Stan zakażenie ( CRP) organizmu w moim przypadku przekraczał wartość 453  .

        Trafiłam przejsciowo na oddział pulmonologii , w ręce chyba najlepszych lekarzy jakich mogłam spotkać ....  Podjęli próbę walki o mnie na respiratorze high flow (HFNC) i antybiotykoterapii ,wprowadzono chemioterapeutyk ( lek działający na zasadzie chemii - czyli pomagam ,ale niszczę inne organy - w moim przypadku uszkodzono mi wątrobę ). 

       Dostałam 3  godziny ,żeby zawalczyć o siebie , żeby organizm podjął walkę ... 

 14 dni maszyna była moim "najwierniejszym kompanem". Po 14 dniach wstałam , uczyłam  się oddychać , stopniowo przeszliśmy na maskę tlenową .  

      Wg lekarzy przede mną jeszcze okres ok 6 miesięcy rehabilitacji i powrotu do samodzielności. To czas , w którym powinnam skupić się na współpracy z lekarzami i leczeniu. Niestety nie będzie to możliwe bez Waszego wsparcia finansowego. Bez Waszej pomocy -wszystkich ,którzy zechcą wesprzeć moją zbiórkę choć symboliczną złotówką...

        Czy możecie mi pomóc...?

     Nie  jest łatwo prosić o pomoc komuś kto przez całe życie był samodzielny , prosić o pomoc finansową kiedy jest się w moim wieku... Wiem też , że nie udźwignę dalszych kosztów bo do życia zawodowego mogę wrócić po 6 miesięcznym okresie rekonwalescencji ,na którą tak naprawdę mnie nie stać. Koszty rehabilitacji oddechowej , leki  , szczepionka , badania na które z NFZ musiałabym czekać miesiącami to wszystko będzie możliwe dzięki Waszej pomocy . Niestety nie otrzymuję żadnego świadczenia, od momentu zachorowania czyli od 21 marca- nie mogę pracować , nikt mi nie płaci w trakcie choroby , dlatego decyzja o zbiórce nie była łatwa , ale konieczna .

 Sama często pochylałam się nad innymi - zawodowo i prywatnie, teraz Was proszę - pochylcie się nade mną... Wierze , że jeszcze będzie tak jak kiedyś .  Wierzę , że będę mogła wrócić do tego wszystkiego co kocham w życiu ...

 Zawsze chętnie pomagałam , udzielałam się i angażowałam w mniejsze i większe projekty dla dzieci w szkole , dla osób uboższych czy projekty integrujące grupy ludzi , chciałabym teraz znów zrobić coś razem ....obiecuję walczyć i zdrowieć ,ale Wy mi w tym pomóżcie ...

          "ŻADNA PROŚBA nie jest zbyt śmiała, ŻADNA  POTRZEBA nie jest zbyt wielka, ŻADNA NADZIEJA na cud nie jest zbyt absurdalna"